Ομιλία Μανώλη Γλεζου για τις γερμανικες οφειλες προς την Ελλαδα

     Στις 24 Απριλίου 2013 συζητήθηκε στη Βουλή η επίκαιρη επερώτηση για τις γερμανικές οφειλές. Παρακάτω, μπορείτε να διαβάσετε την ομιλία του Μανώλη Γλέζου όπως είναι δημοσιευμένη στα αδιόρθωτα πρακτικά της συνεδρίασης της ολομέλειας.  Για να διαβάσετε ολόκληρα τα πρακτικά, πατήστε εδώ.   

       ΜΑΝΩΛΗΣ ΓΛΕΖΟΣ: Αγαπητή Πρόεδρε, αγαπητοί συνάδελφοι, από τα διάσελα της ιστορίας, από τα κορφοβούνια της Αντίστασης, αυτήν τη στιγμή μας παρακολουθούν όλοι οι νεκροί που θυσιάστηκαν για να είμαστε σήμερα εμείς ελεύθεροι. Απολογούμαι σήμερα απέναντι σε αυτούς.
Θα ήθελα, επίσης, να πω ότι σήμερα είναι μια σημαδιακή ημέρα, διότι στις 24 Απριλίου του 1944 στο Μεσόβουνο της Κοζάνης -για τρίτη φορά η επιδρομή- εκτέλεσε εκατόν πενήντα γυναικόπαιδα. Ακόμη, στο Κάτω Γραμματικό, πάλι της περιοχής της Κοζάνης και στην Κουτσούφλιανη, δεκατρείς εκτελέστηκαν. Στην Αθήνα, επίσης, τέσσερις.
Αυτά ως μνημόσυνο γι αυτούς τους νεκρούς.
Από τα θεωρεία μας παρακολουθούν αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Τους χαιρετίζω για τη συμβολή τους στον αγώνα που χρόνια πριν ξεκινήσαμε γι’ αυτήν την υπόθεση.  Το πρόβλημα είναι οι οφειλές της Γερμανίας απέναντι στην Ελλάδα. Δεν είναι το πρόβλημα το τι θέλει η Ελλάδα. Αυτό το ζήτησε στην αρχή. Είναι το τι τελικά έχει επιδικαστεί να πληρώσει η Γερμανία για ό,τι προξένησε στην Ελλάδα. Και να πληρώσει όχι βέβαια για καταστροφές, που έχουν σχέση με τον πόλεμο.
Γιατί κάποιος -που δυστυχώς διετέλεσε και Υπουργός Εξωτερικών- γράφει σε ένα άρθρο του, προχθές, σε κάποια καθημερινή εφημερίδα, ότι αυτά έχουν σχέση με τη λεία πολέμου. Θα πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι άλλο θέμα είναι οι οφειλές της Γερμανίας προς την Ελλάδα για την καταστροφή που έκανε στην εθνική της οικονομία, άλλο θέμα είναι οι αρχαιολογικοί θησαυροί, τους οποίους πρέπει να επιστρέψει, άλλο θέμα είναι το αναγκαστικό δάνειο, άλλο θέμα είναι οι οφειλές προς τα θύματα και άλλο θέμα είναι οι πολεμικές συγκρούσεις. Η λεία πολέμου, τα λάφυρα πολέμου, αυτά ανήκουν στο κράτος που κατέλαβε μια χώρα. Δεν έχουν σχέση. Και μην μπερδεύουμε τα θέματα με αυτό τον ανεκδιήγητο τρόπο. Το σημειώνω, επειδή διετέλεσε και Υπουργός Εξωτερικών.
Εάν, αγαπητέ κύριε Υπουργέ, ακολουθήσετε τα ίδια χνάρια, χαθήκαμε. Αλλά επειδή έχω εμπιστοσύνη ότι δεν θα ακολουθήσετε τον ίδιο δρόμο, έχω πει από την αρχή ότι χαιρετίζω την πρωτοβουλία που ανέλαβε η Κυβέρνηση. Ποια πρωτοβουλία; Εμείς, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε καταθέσει εδώ και καιρό αυτήν την επίκαιρη επερώτηση. Αλλά επίτηδες αφήσαμε να φέρει το θέμα και να ορίσει η Κυβέρνηση το πότε θα γίνει η συζήτηση, για να μην φανεί ότι εμείς διεκδικούμε κάτι κομματικό.
Με την ευκαιρία αυτή, θα ζητήσω συγγνώμη από το ενάμισι εκατομμύριο ανέργους –πιστεύω ότι είναι δύο εκατομμύρια. Θα ζητήσω συγγνώμη από τους ιδιοκτήτες των πεντακοσίων εβδομήντα χιλιάδων καταστημάτων που έχουν κλείσει κι έχει μπει λουκέτο. Θα ζητήσω συγγνώμη από τις τέσσερις χιλιάδες που έχουν αυτοκτονήσει και τους συγγενείς τους. Θα ζητήσω συγγνώμη από τους νέους μας που φεύγουν και πάνε στο εξωτερικό.
Να πω ότι αυτήν την ώρα συζητάμε αυτό το θέμα που δημιούργησε αυτή την κατάσταση. Γιατί, πρωτουργός της δημιουργίας όλης αυτής της ιστορίας είναι το γεγονός ότι δεν δικαιώθηκαν όλοι οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, όλες οι οργανώσεις, που ξεκίνησαν έναν αγώνα για τη λευτεριά της πατρίδας. Και ήταν το μόνο που πετύχαμε, γιατί δεν πετύχαμε ούτε το θέμα της εθνικής ανεξαρτησίας ούτε το θέμα της δημοκρατίας, όπως το θέλαμε και το είχαμε ονειρευτεί, ούτε το θέμα της κοινωνικής δικαιοσύνης. Και να μην νομίζετε ότι ήταν θέματα αριστερών. Αναφέρω μονάχα μία οργάνωση της Αντίστασης, που δεν ανήκε στην αριστερά -την ΕΚΑ- και που στον τίτλο της τον ίδιο το αναφέρει. Τι θα πει ΕΚΑ; Εθνική και Κοινωνική Απελευθέρωση. Τα καταστατικά τους, τα οποία έχω δημοσιεύσει στα βιβλία μου, προχωρούνε για σοσιαλισμό, λένε για τα πάντα. Ήταν ίδιοι και κοινοί οι αγώνες μας, άλλο αν αργότερα τα κάνανε και εκείνοι και εμείς θάλασσα. Λέω, όμως, την ιστορία πώς ξεκίνησε και πώς είναι.
Ποιο είναι το πρόβλημα; Όπως είπα, το θέμα δεν είναι τι ζητάμε εμείς. Όταν έγινε η Απελευθέρωση, οι τέσσερις μεγάλοι –Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, Αγγλία, Γαλλία και Σοβιετική Ένωση- είχαν ορίσει πού θα είναι ο καθένας στη Γερμανία και πήρανε από τη Γερμανία ό, τι θέλανε, κατά το δοκούν, χωρίς να δώσουν λογαριασμό σε κανέναν: και υλικά αγαθά και εργοστάσια και επιστήμονες και αρχαιολογικούς θησαυρούς. Αυτά είναι γνωστά. Οι άλλες χώρες είπαν: «Τι θα γίνει;». Και τότε συγκλήθηκε στο Παρίσι το Φλεβάρη του 1946 η δεκαεννιαμελής Διασυμμαχική Επιτροπή. Εκεί η Ελλάδα ζήτησε αυτά που έπρεπε να ζητήσει, με βάση το βιβλίο του Δοξιάδη, που είχε τότε εκδοθεί, με βάση την έκθεση μιας ειδικής επιτροπής, όπου ήταν επικεφαλής ο ίδιος ο Καζαντζάκης. Έχει δημοσιευθεί ένα τεράστιο βιβλίο, πολύ μεγάλο. Αυτό που κάναμε είναι σμίκρυνση, όχι του περιεχομένου, αλλά σμίκρυνση του όγκου. Το βιβλίο αυτό λέγεται: «Αι θυσίαι της Ελλάδος στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο».
Στον τίτλο αναγράφεται και στα γαλλικά: «Les sacrifices de la Grèce a la seconde guerre mondiale». Στα αγγλικά: «The sacrifice of Greece in the second World War». Στα ρώσικα «Жертвы Греции во второй мировой войне». Τα καταγράφει όλα. Αναλυτικά ό,τι καταστροφές μας προξένησαν.
Είπε τότε η Ελληνική Αντιπροσωπεία: «Έναντι όλων αυτών των καταστροφών ζητάμε 14,5 δισεκατομμύρια δολάρια αγοραστικής αξίας 1938.» Και απάντησαν: «Τι είναι αυτά που λέτε;» Και άρχισαν την περικοπή. Περικοπή, περικοπή, περικοπή!
Μεταξύ των δεκαεννέα μελών –το σημειώνω, γιατί έχει αξία- ήταν κι η Τουρκία, η οποία είχε βγει στον πόλεμο και είχε ταχθεί με το μέρος των συμμάχων ένα μήνα πριν. Ψήφισε κι αυτή εναντίον μας. Τελικά, μας τα περιέκοψαν και όρισαν 7.100.000.000 δολάρια αγοραστικής αξίας 1938, που σημαίνει σήμερα 108 δισεκατομμύρια ευρώ.
Τι ήταν αυτές οι καταστροφές της οικονομίας της χώρας; Είπαμε, δεν ήταν οι πολεμικές καταστροφές. Ήταν η καταστροφή στην οικονομία. Που σήμαινε τι συγκεκριμένα; Σήμαινε το εξής: Οι Γερμανοί οικονομολόγοι, που ακολουθούσαν τη Στρατιά εισβολής, επέβαλαν ότι το 51% όλων των μετοχών, όλων των εταιρειών -κρατικών, συγκρατικών και ιδιωτικών και τραπεζών- περιέρχονται στα χέρια των Γερμανών. Καταλαβαίνετε τι σημαίνει το 51%. Κυκλοφόρησαν, επίσης, αυτό το χαρτονόμισμα των 50 γερμανικών μάρκων, όπου αλώνιζαν κι έπαιρναν από τον καθένα ο,τιδήποτε. Γι’ αυτό το λόγο άρχισε η μεγάλη πείνα. Πείνα τρομερή στην Ελλάδα! Πείνα που δεν μπορεί κανείς να τη σκεφτεί!
Έχω γράψει –κι ας μου επιτραπεί- ένα σχετικό ποίημα για το θέμα: «Πέθανα σήμερα το πρωί από την πείνα σε ένα πεζοδρόμιο του Μεταξουργείου, οδός Αχιλλέως, δεν θυμάμαι σε ποιο, την ώρα που το αγιάζι το ίδιο τουρτούριζε από το σύγκρυο του τρόμου. Δεν άντεξε στην λαίλαπα που έφερε η κατοχή. Δεν θυμάμαι καλά αν ήταν Δεκέμβρης του ’41 ή Γενάρης ή Φλεβάρης του ’42. Εκείνο πάντως που δεν ξεχνώ είναι πως πέθανα από την πείνα.»
Αγαπητοί φίλοι, διετέλεσα υπάλληλος του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού που ήταν στην Ελλάδα, στο Τμήμα Καταγραφής των Θανάτων. Οι θάνατοι έφτασαν τους τετρακόσιους την ημέρα.
Κι ενώ η Ελλάδα βρισκόταν σ’ αυτήν την καταστροφή -θα σας εξηγηθεί πώς- φτάσαμε στο σημείο εκείνη την εποχή να δανείσουμε εμείς τη Γερμανία. Όλα τα χρόνια δανειζόμαστε και τώρα δανειζόμαστε και δανείσαμε τη Γερμανία στη χειρότερη περίοδο της ζωής μας.
Αγαπητοί φίλοι –έτσι θα σας λέω- εμείς θεωρούμε ότι το θέμα είναι εθνικό, θεωρούμε ότι το θέμα δεν πρέπει σε καμμία απολύτως περίπτωση να ξεκινήσει από κομματικά κίνητρα. Εμείς -πείτε ό,τι θέλετε για το ποιος ξεκίνησε πρώτος τον αγώνα, ας τον ξεκίνησε όποιος ήθελε πρώτος- δεν διεκδικούμε τίποτα. Λέμε απλά: Μπορούμε εμείς να φτιάξουμε μία διακομματική επιτροπή -που έχουμε από καιρό ζητήσει στο Κοινοβούλιο- και να ζητήσουμε αυτή η επιτροπή να επισκέπτεται όλα τα Κοινοβούλια και να συζητάει για ό,τι θέλει; Και, επιτέλους, μπορεί η ελληνική Κυβέρνηση να ξεφύγει από τον ξύλινο λόγο που διατυπώνονταν ως τώρα; -«Δεν παραιτούμεθα των αξιώσεών μας, αλλά περιμένουμε τη διεθνή συγκυρία και τις σχέσεις των δύο χωρών και ό,τι ο διπλωματικός λόγος, ο πλούσιος, συνδράμει προς αυτήν την κατεύθυνση»- δηλαδή να μην κάνουμε τίποτα; Περιμένουμε και το λέω με μια πίστη. Ευελπιστώ. Περιμένουμε, όχι μονάχα εγώ, αλλά όλοι οι αγωνιστές της Αντίστασης που επιζούμε. Περιμένει όλος ο ελληνικός λαός που έχει υποστεί τα πάνδεινα. Δεν υπάρχει ούτε μία ελληνική οικογένεια που να μην έχει θύμα στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Περιμένουμε από την Κυβέρνηση να κάνει το βήμα, να καλέσει τη γερμανική κυβέρνηση και να πει «ελάτε να συζητήσουμε». Και μόνο το γεγονός ότι ο Σόιμπλε λέει ότι το θέμα είναι λήξαν, σημαίνει ότι υπήρχε θέμα. Πώς έληξε; Γιατί έληξε; Με ποια διαδικασία έληξε; Έλα εδώ, Σόιμπλε, να το κουβεντιάσουμε. Αν η Κυβέρνηση το κάνει αυτό, να είναι σίγουρη ότι θα έχει όλο τον ελληνικό λαό μαζί της. Αν η Κυβέρνηση το κάνει αυτό, όποια κι αν είναι, να ξέρει ότι επιτέλους ταυτίζει τον εαυτό της με την ιστορία του έθνους και με το μέλλον της χώρας μας.
Γι’ αυτό το λόγο εγώ δεν θέλω να μιλήσω παραπάνω. Ό,τι τυχόν ξέχασα, θα το πω στη δευτερολογία μου. Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι ότι ήλθε η στιγμή το ελληνικό Κοινοβούλιο να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να κάνει το χρέος του απέναντι στην ιστορία μας.
                                                                           Σας ευχαριστώ.