Το πρόβλημα της δραχμής από την προ-ΟΝΕ στην μετα-ΟΝΕ εποχή επανέρχεται οξύτερο.
Παρά την ονομαστική νομισματική σταθερότητα, η κάθε χώρα της Ευρωζώνη δεν προστατεύεται με το Ευρώ. Εξ αιτίας του γεγονότος ότι υφίσταται ένα νόμισμα(ΕΥΡΩ) που καμία χώρα δεν ελέγχει, τούτο σημαίνει ότι όλες οι χώρες της Ευρωζώνης παραμένουν εκτεθειμένες στις αρνητικές επιπτώσεις, που προέρχονται από την ραγδαία διαφοροποίηση των πραγματικών νομισματικών ισοτιμιών, δηλαδή, από την αύξουσα απόκλιση της αγοραστικής δύναμης του Ευρώ από χώρα σε χώρα. Οι αρνητικές συνέπειες εκδηλώνονται τόσο στο εξωτερικό εμπόριο (με τις αυξανόμενες εισαγωγές εις βάρος των εξαγωγών μας),όσο και στο πραγματικό κόστος του χρήματος,(κόστος κεφαλαίου, κόστος επενδύσεων, και των χρηματικών ροών από το εξωτερικό(Κ.Π.Σ.).

Στην προ-ΟΝΕ εποχή (μέχρι 31/12/2001) το βασικό πρόβλημα της Ελληνικής Οικονομίας ήταν η άρνηση της Τράπεζας της Ελλάδας για διορθωτική διολίσθηση της δραχμής. Παρά τα μεγάλα εξωτερικά ελλείμματα και τον υψηλό πληθωρισμό, η πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης προκειμένου να ενταχθεί η χώρα στην ΟΝΕ, αποσκοπούσε στην κάθε μέσο διατήρηση της ισοτιμίας της δραχμής, με αποτέλεσμα την διαρκή υπερτίμησή της. Μοιραία, η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων στο εξωτερικό διαρκώς εμειούτο, αλλά και το κόστος εξωτερικής δανειοδότησης της χώρας όσο και το κόστος των ξένων επενδύσεων στην Ελλάδα, αυξανόταν σημαντικά.

Στην μετά-ΟΝΕ εποχή(από 1/1/2002),επαναλαμβάνεται το ίδιο σκηνικό, εκμηδενίζοντας έτσι τα οφέλη που θα προέκυπταν από μια νομισματική σταθερότητα.

Σε συνθήκες σταθερού νομίσματος, όσο ο Ελληνικός πληθωρισμός αποκλίνει από τον αντίστοιχο Ευρωπαϊκό, η χώρα μας και πάλι, θα υφίσταται συρρίκνωση της ανταγωνιστικότητάς της στο εξωτερικό, και αυξανόμενο κόστος χρήματος. Το όλο σκηνικό μοιραία θα οδηγήσει σε ακόμη μεγαλύτερη απόκλιση από τις λοιπές χώρες του κλαμπ της ΟΝΕ.

Το Σύμφωνο σταθερότητας και οι δρακόντειοι Κανονισμοί της Κεντρικής Τράπεζας απαγορεύουν κάθε διαφορετική εθνική διαχείριση τόσο στο νομισματικό όσο και στο δημοσιονομικό τομέα. Το μόνο ,λοιπόν, που απομένει να κάνει κάθε χώρα μέσα στα ασφυκτικά αυτά πλαίσια για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα του πληθωρισμού και ανταγωνιστικότητας, είναι η προσφυγή σε πρακτικές ύφεσης(πάγωμα μισθών και συντάξεων, δραστική μείωση των Δημοσίων Επενδύσεων, με αποτέλεσμα τον στασιμοπληθωρισμό, αύξηση της ανεργίας, μείωση της κατανάλωσης, διεύρυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, κλπ). Έτσι όσο μεγαλύτερες είναι οι δαπάνες των πλουσιοτέρων στρωμάτων τόσο λιγότερες πρέπει να είναι οι αντίστοιχες δαπάνες των πιο φτωχών στρωμάτων, ούτως ώστε η συνολική ζήτηση να εξουδετερώνεται ως αιτία πληθωριστικής αναζωπύρωσης των τιμών.

Με το καθεστώς του ΕΥΡΩ ,η σταθερότητα των ονομαστικών τιμών συνδέεται περισσότερο με την εκ του άνωθεν καταστολή της οικονομίας και της εσωτερικής ζήτησης, παρά με την εξισορρόπηση των δυνάμεων της αγοράς, με τελικό αποτέλεσμα την εξάπλωση της οικονομικής ύφεσης στις χώρες της ΟΝΕ. Αντί, λοιπόν, η Κεντρική Τράπεζα να βοηθήσει τις προβληματικές οικονομίες(μέλη της ΟΝΕ),μέσω της ενθάρρυνσης ανόδου της πραγματικής οικονομίας, αυτό που κάνει είναι η επιβολή κατασταλτικών πολιτικών σε κάθε χώρα, με συνέπεια η οικονομική ύφεση να βαθαίνει.

Πρόσφατα η ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) ανακοίνωσε την αύξηση των επιτοκίων ,προκειμένου ,όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση να αποφευχθούν πληθωριστικές τάσεις.

Φαίνεται ότι ήδη οι πιέσεις για δημοσιονομική πειθαρχία γίνονται πιο ασφυκτικές, αφού, μεταξύ των άλλων, το κόστος χρήματος θα αυξηθεί, με άμεση επίπτωση στην ακόμη μεγαλύτερη υπερχρέωση των νοικοκυριών, και μεγαλύτερη οικονομική ύφεση.

Περί ανάπτυξης

Επειδή δεν υπάρχει πραγματική ανάπτυξη, η χώρα μας βυθίζεται στην υπερχρέωση. Η έλλειψη πραγματικής αύξησης της παραγωγής, εμφανίζεται ο πληθωρισμός, η ανεργία, η φτώχεια, και οι κοινωνικές ανισότητες.
Όσο η ανάπτυξη περιορίζεται στους ονομαστικούς δείκτες τόσο περισσότερο θα αυξάνεται η εξάρτησή της από «μεταγγίσεις» χρηματικού και χρηματιστικού κεφαλαίου, που και αυτά με τη σειρά τους θα αφαιρούν όλο και μεγαλύτερα εισοδήματα από τον παραγωγικό σε όφελος του χρηματοπιστωτικού τομέα.

Η απόρριψη της ΟΝΕ από την Σουηδία

Επιφυλακτικότητα των Σουηδών να προσυπογράψουν την ομοσπονδοποίηση της Ευρώπης, και την μεταφορά του κέντρου αποφάσεων για την οικονομία τους από το δικό τους Κοινοβούλιο στις έδρες των τραπεζιτών στις Βρυξέλλες και την Φραγκφούρτη. Το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος στην Σουηδία για την ένταξή της που έγινε το 1994,ήταν οριακό, όπως άλλωστε αναμενόταν. Το αποτέλεσμα του πρόσφατου δημοψηφίσματος για την ένταξη της Σουηδίας στην ΟΝΕ ήταν δυσανάλογα αρνητικό σε σχέση με τις προσδοκίες των ισχυρών υποστηρικτών της και τις έντονες, πολλές φορές εκβιαστικές, πιέσεις που άσκησαν στους Σουηδούς πολίτες κυβέρνηση και αντιπολίτευση.

Μετά το αρνητικό δημοψήφισμα για την ΟΝΕ, η Σουηδική Κεντρική Τράπεζα, απερίσπαστη εφάρμοσε μια επιτυχημένη νομισματική πολιτική, που παρά την οικονομική κρίση, κατάφερε να διατηρήσει τον πληθωρισμό σε ελεγχόμενα επίπεδα, να κρατήσει το ποσοστό ανεργίας στο 5.4%(μέσος όρος των χωρών της ΟΝΕ 9%),να εξασφαλίσει αρκετά υψηλό επίπεδο ανάπτυξης(2.3% το έτος 2004 έναντι 1.8% στις χώρες της ΟΝΕ, αντίστοιχα),και να διατηρήσει το κράτος πρόνοιας και το σύστημα υψηλών παροχών και συντάξεων.

Οι Σουηδοί πιστεύουν ότι:

1. Η Ευρώπη παραμένει επικίνδυνα στάσιμη, εν μέσω της μαζικής ανεργίας που πλήττει τις χώρες-μέλη της.
2. Οι μικρότερες χώρες υποχρεώνονται(βλέπε Ελλάδα) να συμμορφωθούν στους περιορισμούς που επιβάλλει το Σύμφωνο Σταθερότητας στον προϋπολογισμό τους, ενώ μεγάλες χώρες(Γερμανία,Αγγλία, Γαλλία) επιδεικνύουν συχνά αλαζονική περιφρόνηση προς τις ντιρεκτίβες της ΟΝΕ.

Αποτελέσματα του ΟΧΙ στην ΟΝΕ

Η Αξία της Σουηδικής Κορώνας έχει ανέβει εντυπωσιακά. Αυτό οδήγησε στη μείωση του εξωτερικού χρέους της Σουηδίας, στη δυνατότητα να αποταμιεύσει από τούς πόρους που θα διετίθεντο στην ΕΕ, για εγχώρια κοινωνική ανακατανομή, και την μείωση των τιμών των εισαγόμενων προϊόντων.
Επίσης, σε Ευρωπαϊκό επίπεδο, αν και η Σουηδία απειλήθηκε από τον Ρομάνο Πρόντι για την απώλεια επιρροής πού θα είχε σε περίπτωση μη ένταξής της στην ΟΝΕ.
Όμως πρόσφατη διεθνής έρευνα έδειξε ότι Ευρωπαίοι διπλωμάτες την θεωρούν ως την «τέταρτη χώρα με την μεγαλύτερη επιρροή στην ΕΕ».
Αυτό αποτελεί παταγώδη διάψευση εκείνων που υποστηρίζουν ότι η αποχή από την ΟΝΕ οδηγεί στην πολιτική απομόνωση και την οικονομική παρακμή.

Αποχώρηση από την ΟΝΕ

Η ΣΥΝΘΗΚΗ για την ΕΕ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙ ΤΗΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΑ ΑΠΟΧΩΡΗΣΗΣ ΕΝΟΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΜΕΛΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΑΙ ΝΟΜΙΣΜΑΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ (ΟΝΕ).ΤΟΥΤΟ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ 6.2.1. ΤΗΣ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΣΥΝΘΗΚΗΣ.

Από τα παραπάνω συνάγεται ότι η Συνθήκη της ΟΝΕ είναι ένας υποχρεωτικός μονόδρόμος, αφού δεν προβλέπει καμία διαδικασία αποχώρησης μιας χώρας από την ΟΝΕ.

Για τη χώρα μας, πού μπήκε στο κλαμπ της ΟΝΕ χωρίς στοιχειώδη ενημέρωση του λαού μας και με εκβιαστικά διλήμματα, η πρόκληση και η ευκαιρία είναι εδώ. Χρειάζεται όμως λεπτομερής ανάλυση όλων των παραγόντων μιας τέτοιας απόφασης, πλήρη ενημέρωση της κοινωνίας, γιατί η πρόταση του ΔΗΚΚΙ μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη ανατροπής της παρούσας αδιέξοδης κατάστασης πού όλοι βιώνουμε.

Τέλος, για τον «παράδεισο»της ΟΝΕ, είναι χαρακτηριστικά δύο πρόσφατα δημοσιεύματα.
Το πρώτο, στους Financial Times όπου αναφέρεται ότι το ΕΥΡΩ μπορεί να χρησιμοποιηθεί μόνο από τις ισχυρές οικονομικά χώρες της Ευρώπης, ενώ το δεύτερο που δημοσιεύτηκε στην Wall Street Journal συνιστά στις φτωχές υπό ένταξη στην ΟΝΕ χώρες (Λετονία, Λιθουανία, κλπ) να μη το τολμήσουν γιατί το βιοτικό επίπεδο των λαών τους θα επιδεινωθεί ακόμη περισσότερο. Η δε αγοραστική δύναμη του ΕΥΡΩ στις χώρες όπου χρησιμοποιείται συνεχώς εξασθενίζει, αναγκάζοντας την Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα να αυξήσει τα επιτόκια, διαψεύδοντας στην πράξη τα περί μηδενικών επιτοκίων και σταθερότητας των τιμών.

ΚΟΙΝΗ ΑΓΡΟΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Η Κοινή Αγροτική Πολιτική αποτελεί το εργαλείο με το οποίο προωθείται η πολιτική της ΕΕ στον Αγροτικό Τομέα.
Από την στιγμή που ένα κράτος εντάσσεται στην ΕΕ δεν μπορεί να ασκήσει Εθνική Αγροτική Πολιτική. Μέσω της ΚΑΠ υπαγορεύονται στη χώρα μας οι πολιτικές για τον αγροτικό τομέα.
Η διαμόρφωση της ΚΑΠ γινόταν και θα γίνεται με βάση τις ανάγκες και τα συμφέροντα των ισχυρών κρατών της ΕΕ. Τα τελευταία χρόνια η ΚΑΠ βαδίζει από τη μια αναθεώρηση στην άλλη.

Οι συνέπειες για τη χώρα μας είναι βαριές:

1. Νέοι περιορισμοί(πλαφόν)στην παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων
2. Μείωση των επιδοτήσεων
3. Αυξήσεις στα πρόστιμα συνυπευθυνότητας, κ.λ.π.

Η κρίση και τα αδιέξοδα των ισχυρών κρατών της ΕΕ στην Αγροτική Οικονομία «εξάγονται» μέσω της ΚΑΠ και στη χώρα μας.
Για την Ελλάδα οι επιδοτήσεις από την ΕΕ χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο της αγροτικής οικονομίας, για την συρρίκνωση-καταστροφή της αγροτικής παραγωγής και την εξάρτηση της Ελλάδας από τις εισαγωγές αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων (κυριότατα από τις βόρειες χώρες της ΕΕ).
Έτσι το 80% ΤΩΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΩΝ ΕΠΙΔΟΤΉΣΕΩΝ ΤΟ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΕΤΑΙ ΤΟ 20% ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ ΤΗΣ (ΜΕΓΑΛΟΑΓΡΟΤΩΝ).

Για τη χώρα μας οι επιδοτήσεις που εισπράττονται, το 46% από αυτές «αξιοποιείται» από το 8% των αγροτών(στοιχεία ΟΠΕΚΕΠΕ για τα προϊόντα- αροτραία, βόειο, αιγοπρόβειο, καπνός, ελαιόλαδο, σταφίδα).Στην ουσία η επιδότηση της αγροτικής παραγωγής είναι έμμεση επιδότηση του βιομηχανικού κεφαλαίου, που έτσι του εξασφαλίζουν φτηνή πρώτη ύλη για τη μεταποίηση των αγροτικών προϊόντων.

Αποσύνδεση των επιδοτήσεων από την παραγωγή

Στους μεγαλοαγρότες της Δυτικής Ευρώπης η αποσύνδεση των επιδοτήσεων από την παραγωγή διασφαλίζει μια μεγάλη και σταθερή εισοδηματική βάση. Αυτό σε συνδυασμό με τις μεγάλες εκτάσεις που διαθέτουν, και άρα μπορούν και επιτυγχάνουν σημαντικές οικονομίες κλίμακας, η παραπάνω αποσύνδεση τους καθιστά πιο ανταγωνιστικούς συγκριτικά με τούς εκτός ΕΕ ανταγωνιστές τους(ΗΠΑ, Καναδάς, Αυστραλία, κλπ),αλλά και με τις Μεσογειακές χώρες της ΕΕ(π.χ. Ελλάδα)

Για τους Έλληνες αγρότες(στη πλειοψηφία τους με μικρό γεωργικό κλήρο),οι επιδοτήσεις αποτελούν στην ουσία «κοινωνικό επίδομα». Συνέπεια της αποσύνδεσης θα είναι η μείωση και η εγκατάλειψη της αγροτικής παραγωγής, χειροτέρευση του αγροτικού ισοζυγίου(αύξηση εισαγωγών και μείωση εξαγωγών),εγκατάλειψη της ήδη προβληματικής υπαίθρου, μείωση του αγροτικού πληθυσμού, κ.λ.π.

Πεμπτουσία της ΚΑΠ

Να παράγεται τόση ποσότητα και τέτοια προϊόντα που θέλουν τα μονοπώλια για τις ανάγκες τους προς μεγιστοποίηση των κερδών τους.
Αγώνας να μην αφαιρεθεί από τον αγρότη το δικαίωμα να παράγει τα αγροτικά προϊόντα που χρειάζεται η ελληνική κοινωνία, με τα μοναδικά συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει η χώρα μας.
Τέλος, υπό συνθήκες ανοικτής σύρραξης μεταξύ των ισχυρών και των αδύνατων χωρών της ΕΕ. πρόκειται να γίνει η Σύνοδος Κορυφής σε μερικές ημέρες. Επίκεντρο της σύρραξης είναι το ακριβές ύψος και η διάρθρωση του Κοινοτικού Προϋπολογισμού της περιόδου 2007-2013.
Η Βρετανία απαιτεί, σαν αντάλλαγμα, προκειμένου να μη λάβει τη διαβόητη ετήσια επιστροφή των πέντε(5)ΔΙΣ Ευρώ, την ισοδύναμη μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων από τη Γαλλία αλλά και τα περισσότερα κράτη-μέλη. Αναμφίβολα, η Βρετανία παίζει και εδώ το ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟ ΠΑΙΧΝΙΔΙ.

ΟΙ ΕΘΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ Ο «ΛΕΒΕΝΤΗΣ» ΙΔΙΩΤΗΣ

Το σύνολο των εργαζομένων, έχουν ξεσηκωθεί εναντίον των νεοταξικών σχεδίων για τις Εθνικές Επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ, Τράπεζες του Δημοσίου κτλ). Όμως παρά τις κινητοποιήσεις, θα ήταν έλλειψη ρεαλισμού αν δεν βλέπαμε ότι η Νέα Τάξη έχει επιτύχει ένα ελάχιστο κοινωνικής συναίνεσης με ιδεολογήματα και ανακρίβειες. Και αυτό γιατί, οι εργαζόμενοι στις Εθνικές Επιχειρήσεις έχουν κατακτήσει, ανθρωπινότερες συλλογικές συμβάσεις που αποτελούν θετικό προηγούμενο και για τους υπολοίπους εργαζόμενους. Τέτοιο προηγούμενο η Νέα Τάξη δεν μπορεί να ανεχθεί, γι’ αυτό συκοφαντεί τις Εθνικές Επιχειρήσεις:

1. Οι «τεμπέληδες» εργαζόμενοι σε αυτές απολαμβάνουν μονιμότητα χωρίς να εργάζονται, και χωρίς να προσφέρουν. Είναι δηλαδή ένα είδος χρυσοκάνθαρων εργαζομένων.
2. Οι Εθνικές Επιχειρήσεις είναι αντιπαραγωγικές και θα πρέπει να λειτουργήσουν με τους κανόνες της «ελεύθερης» αγοράς για να αποδώσουν.
3. Από αυτή την κατάσταση θα μας σώσει ο «λεβέντης» ιδιώτης που θα αποσπάσει τις Εθνικές Επιχειρήσεις από το κράτος, θα στρώσει τους «τεμπέληδες» εργαζόμενους στη δουλειά και θα τις κάνει να κερδοφορήσουν.
   Τίποτα από τα παραπάνω δεν αντέχει στον έλεγχο των στοιχείων, των γεγονότων και τις κοινής λογικής.
4. Δεν υπάρχει, και δεν υπήρξε, κανενός είδους μονιμότητα σε οποιαδήποτε από τις Εθνικές Επιχειρήσεις : ούτε στη ΔΕΗ ούτε στον ΟΤΕ ούτε στην Εθνική Τράπεζα ούτε στην Αγροτική ούτε πουθενά αλλού. Όποιος απλός εργαζόμενος άπλωσε το χέρι του να αγγίξει έστω και μία δραχμή εκτός από το μισθό του απολύθηκε και αντιμετώπισε τη Δικαιοσύνη. Όποιος εργαζόμενος δεν συμπλήρωσε την «παραγωγική νόρμα» του απολύθηκε ή είχε σοβαρές επιπτώσεις στη σταδιοδρομία του (στερήσεις βαθμού πειθαρχικά, κτλ). Πλήθος επαγγελματικών ασθενειών μαστίζουν τους «τεμπέληδες» εργαζόμενους στις Εθνικές Επιχειρήσεις που προέρχονται από τις συνθήκες εργασίας (ακτινοβολίες, στρες, μολυσμένο περιβάλλον) όπως δερματικά, καρδιοαγγειακά, καρκίνος...
5. Οι Εθνικές Επιχειρήσεις είναι παραγωγικότατες και κερδοφόρες, μπορούν μάλιστα να αποτελέσουν πιλοτικές επιχειρήσεις και για τον ιδιωτικό τομέα. Για παράδειγμα η Ολυμπιακή ως εθνικός αερομεταφορέας ήταν ασφαλέστατη, και όχι επί Ωνάση που είχε χάσει τρία αεροσκάφη με πάνω από διακόσιους νεκρούς ! Αυτές, με τους «τεμπέληδες» εργαζόμενους δημιούργησαν την ανάπτυξη στην πατρίδα μας από τη λήξη του Εμφυλίου μέχρι σήμερα, και όχι οι «θεσμικοί επενδυτές».Ο ΟΤΕ το 2001 ήταν η πιο κερδοφόρα ελληνική επιχείρηση με κέρδη το αστρονομικό ποσό των 811 εκατομμυρίων ευρώ ! Έχει υπολογιστεί ότι οι απώλειες από μερίσματα των ΔΕΚΟ που ξεπουλήθηκαν ανέρχονται στο ποσό του 1 δις ευρώ! Οι Εθνικές Επιχειρήσεις αντέχουν παρά το ξεπούλημα, τον τεμαχισμό και τα άλλα πλήγματα που δέχονται όπως οι εθελούσιες που έχουν τεράστιο κόστος (μόνο στον ΟΤΕ η τελευταία υπολογίζεται σε 1 δις ευρώ).
6. Κανείς, από τη λήξη του Εμφυλίου μέχρι σήμερα, δεν εμποδίζει τον «λεβέντη» ιδιώτη να φτιάξει την δική του ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, όχι μόνο δεν το κάνει αλλά αντίθετα «πατάει» πάνω στις Εθνικές Επιχειρήσεις και στο υπόλοιπο κράτος για να κερδίσει: Οι εταιρείες της κινητής τηλεφωνίας, όταν πρωτοήλθαν χρησιμοποίησαν την υποδομή του ΟΤΕ και απαγόρευσαν αρχικά στον ΟΤΕ να δημιουργήσει την δική του κινητή τηλεφωνία! Η Πεσινέ πλήρωνε στη ΔΕΗ ελάχιστα τον ηλεκτρισμό που κατανάλωνε. Η ιδιωτική Ολυμπιακή του Ωνάση είχε εξασφαλίσει (και αυτά αναφέρονται στην μελέτη του καθηγητή Ιωάννη Λαϊνου) (14) δεκατέσσερα προνόμια φοροαπαλλαγών, δωρεών, και επιδοτήσεων, μεταξύ των οποίων απαλλαγή από την καταβολή ενοικίου χώρων των ελληνικών αεροδρομίων ! Και κάλυψη από το Ελληνικό Δημόσιο των οικονομικών απωλειών σε περίπτωση απεργίας !

Ο «λεβέντης» ιδιώτης θέλει εύκολο κέρδος χωρίς ρίσκο και αντίτιμο, είναι κρατιστής, σοσιαλιστής και κομμουνιστής … όταν πρόκειται για την πάρτη του.

Μπορούμε τώρα να περάσουμε στο χειρότερο: Το ξεπούλημα των Εθνικών Επιχειρήσεων δεν αποβλέπει μόνο στο εύκολο κέρδος του «λεβέντη» ιδιώτη, ταυτόχρονα εξυπηρετεί τους μακροπρόθεσμούς στόχους της Νέας Τάξης για τη διάλυση του Έθνους – Κράτους και την απάλειψη του πρώτου συνθετικού δηλαδή του Έθνους, γιατί το Έθνος ως φορέας δικαιωμάτων, πολιτισμού και μνήμης δεν είναι ανεκτό από τη Νέα Τάξη . Ένα Έθνος χωρίς την υλική του υπόσταση (νόμισμα και επιχειρήσεις ) είναι ευκολότερο να διαλυθεί. Το δίλημμα ιδιώτης ή κράτος είναι ανύπαρκτο στην περίπτωση των Εθνικών Επιχειρήσεων. Το ξεπούλημά τους είναι ΕΘΝΙΚΟ ΕΓΚΛΗΜΑ και ως τέτοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί από τις αριστερές και πατριωτικές πολιτικές δυνάμεις.