Απαιτείται: δημιουργία οράματος και ελπίδας
επειδή όσο νωρίτερα φύγουν τόσο το καλύτερο
(μια μαθήτρια γράφει)
Αθώωση του δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συλλήψεις μαθητών στη σημερινή κινητοποίηση της ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ, οικονομικές έρευνες που τονίζουν πως είναι θέμα χρόνου η χρεοκοπία της Ελλάδας, μειώσεις μισθών, εργασιακή εφεδρεία, απολύσεις, απουσία βιβλίων , καταλήψεις υπουργείων, σχολείων, πανεπιστημίων, Μ.Μ.Μ.
Μοιάζει σαν ένα τσίρκο , όπου ο κάθε γελωτοποιός , με το πονηρό του βλέμμα κάνει τα μαγικά του κάθε φορά, χωρίς να ξέρουμε πως, γιατί και με ποια συνέπεια , κι ‘εμείς θεατές, καθόμαστε, παρακολουθούμε… ώσπου τα μάτια μας γίνονται όλο και πιο συνηθισμένα στο έργο και χαμηλώνουν , ατονούν, λυγίζουν , απογοητεύονται κάθε φορά που ο μάγος απαιτεί να σηκωθεί άλλος ένας για να γίνει θύμα των μαγικών.
Και το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που σηκώνονται δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά στις θέσεις τους…. Αυτό φοβίζει πιο πολύ απ’ όλα…
Οι τηλεοράσεις γεμίζουν με δηλώσεις των πολιτικών της κυβέρνησης που μονάχα συμφέροντα εκφράζουν, είναι και οι ίδιοι κινούμενοι εκφραστές συμφερόντων, τόσο που αν τους σταματήσεις στο δρόμο, για να τους βρίσεις ή έστω να τους κοιτάξεις στα μάτια, θα μετρήσουν τη χαμηλή σου αξία σαν ομόλογο και θα σε προσπεράσουν.
Πράγματα κοινά σε ιστορικές σελίδες, που όταν όμως τα ζεις, καταλαβαίνεις , πως ίσως γράφεις και εσύ την ιστορία… Κόμματα που το καθένα εξυπηρετεί τον εγωισμό του, που τον έχει ονομάσει είτε μαρξιστικό, είτε σοσιαλιστικό, είτε δημοκρατικό, είτε νεοφιλελεύθερισμό, ό, τι περίσσεψε από τα πρόσφατα γεγονότα δηλαδή , το οποίο έγινε λάβαρο στις κόκκινες σημαίες..
Κανείς δεν κάνει πίσω για να μας σώσει, για να επιδιώξουμε τουλάχιστον μαζί του να σώσουμε και εμείς τον τόπο.
Όσοι εμφανίζονται με δήθεν μαύρους κύκλους στα μάτια επειδή όλο το βράδυ ξενυχτούσαν για το μέλλον μας, απλά προσπαθούν να μπαλώσουν τα λάθη τους, λόγω ενοχών….. χα χα χα.
Πού τέτοιοι άνθρωποι?
Τους κατάπιε η παγκοσμιοποίηση , όπως και τις αξίες, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, τη δημοκρατία…
Ποια είναι η λύση? Και πού να ξέρω εγώ ποια είναι η λύση? 17 χρονών είμαι. Το μόνο που βρίσκω σα λύση είναι ο έρωτας και η μουσική, μέχρι νεωτέρας.
Γιατί ας πούμε αν επιτρέψουμε στην κρίση να μας πάρει κι’ αυτά τα δύο , τότε το προαναφερθέν τσίρκο, θα μετατραπεί σε οίκο ανοχής. Ναι μπουρδέλο!
Και ποιος θα θέλει να ‘ναι τότε μέρος ενός τέτοιου παιχνιδιού?
05 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 (Μ.Ζ. Μαθήτρια Λυκείου)