για το μέτωπο εθνικής ανεξαρτησίας

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ ΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
(
άρθρο του Παύλου Τουμανίδη)

 

Τα συλλογικά σώματα οιουδήποτε επιπέδου, οφείλουν να σκεφτούν πάνω στους όρους πρόσληψης της πολιτικής από τα λαϊκά στρώματα, στο διαχρονικό βάθος της τελευταίας 20ετίας.

Αυτή η περίοδος ταυτίζεται με την εμπέδωση της ψευδούς συνείδησης της Ελληνικής κοινωνίας, ότι μια πολιτική δανειακής υποκατάστασης της παραγωγικής δυναμικής της χώρας, θα μπορούσε να αναπληρώσει όρους αναπαραγωγής και ισχύος του κοινωνικού μας σχηματισμού. Η εμβάθυνση της εξάρτησης-υποτέλειας της Ελλάδας, συνοδεύθηκε με τη διαπλάτυνση της παρασιτικής και φανταστικής μεγέθυνσης του ρόλου των μεσαίων στρωμάτων και υπηρεσιών. Δεν είναι τυχαίο ότι με σχετική ευκολία, η κατοχική κυβέρνηση, έχει τάχιστα αποκαταστήσει τους τρεις βασικούς μύθους της αυταρχικής δεξιάς ηγεμονίας μετά τον εμφύλιο:

1ο ότι η χώρα έχει ως μονόδρομο την προσαρμογή της στα δεδομένα της στρατηγικής, ακριβώς όπως «ρεαλιστικά» το όρισε ο Σημίτης το 2004 επιχειρηματολογώντας υπέρ του σχεδίου Ανάν .

2ο

ότι είναι ψωροκώσταινα, δηλαδή ότι το ζήτημα της ενσωμάτωσης εθνικά, οικονομικά, κοινωνικά των περιφερειών της σ΄ένα εθνικό παραγωγικό σχεδιασμό είναι μάταιο, μη ανταγωνιστικό και τα όποια στοιχεία συγκρότησης του τελούν υπό εκκαθάριση ωσάν να ομιλούσαμε για μια τυπική επιχείρηση.

Τέλος 3ο: ότι ο λαός παύει, πέραν της τυπικής έκφρασης των εκλογών, που κι αυτός εξορκίζεται αν δεν επέλθει το επιθυμητό αποτέλεσμα, να θεωρείται παρεμβατικό υποκείμενο της ιστορίας . Αντίθετα συστηματικά ενοχοποιείται με την ωθούμενη κατάτμηση των εκφράσεων του, σε ολοένα πιο ατομοκεντρικές στάσεις υπό το πρίσμα, ποιος θα γλυτώσει την κρίση. Είναι το αντεστραμμένο είδωλο της πελατειακής διαχείρησής του, ώστε οι δομές της ξένης επικυριαρχίας να θεμελιωθούν.Δάνεια και δανικά αντί σιωπής, για την εκποίηση της χώρας. Σωτηρία,, απλή αγχωτική επιβίωση έναντι αντιμετώπισης της χώρας ως χώρου πρότυπου της ανανεωμένης δομής κυριαρχίας του κεφαλαίου. Επιχειρείται να εξωτερικευθεί η νομοτέλεια της απόλυτης ολοκληρωτικής νεοφιλελεύθερης στρατηγικής: Εκκαθάριση χρηστών κεφαλαίων-ανθρώπων-άμυνας. Ενοποίηση με συμφωνία ΗΠΑ-Γερμανίας του ζωτικού χώρου της Ν.Α. Μεσογείου ως χώρου Ελντοράντο ευκαιριών-κερδών με διακινούμενο φτωχό-φθηνό εργατικό δυναμικό υποταγμένο-εθελόδουλο-ανέστιο χωρίς ιδεολογικό-πολιτισμικό στίγμα ταυτότητας. Με άκριτη αποδοχή της γεωστρατηγικής του ιμπεριαλισμού, περιφερειακά ή παγκόσμια.

Η εκτύλιξη αυτής της στρατηγικής σ΄ολόκληρο το βάθος της 20ετίας που πέρασε, ανέδειξε μείζονες ανεπάρκειες στο χώρο των αντιστάσεων, που όφειλαν να αναδειχθούν. Φάνηκε, όχι στιγμιαία , αλλά με διάρκεια που επέτρεπε τη μονιμοποίηση της αυταπάτης και έναν παραλυτικό εφησυχασμό, η διαβρωτική απολύτως συμβιβαστική με τις δυνάμεις του κεφαλαίου και την διαρκή συνδρομή της διαχειριστικής πολιτικής ενσωμάτωσης του ΠΑΣΟΚ , ήδη από την πρώτη κυβερνητική του περίοδο. Με τη μεσολάβηση των δομών του αστικού κράτους, η σχετική αυτονομία της χώρας ευνοήθηκε σύντομα σαν ενεργός στήριξη στην ιμπεριαλιστική στρατηγική, η αποκατάσταση των λαϊκών ελευθεριών συνδιάστηκε με την επαγγελματοποίηση της πολιτικής στο τρίπολο Κράτος-ΜΜΕ-Πολιτικό χρήμα και οδήγησε σε απομαζικοποίηση του λαϊκού κινήματος, το ψωμί του εργαζόμενου λαού δεν έγινε αφετηρία μιας πορείας ν΄ αλλάξουν οι ηγεμονεύουσες τάξεις στην ελληνική κοινωνία, αλλά συνοδεύθηκε με την εμβάθυνση αντιθέσεων του τύπου: εργαζόμενος ιδιωτικού κατά δημοσίου- άνεργοι κατά εργαζομένων γενικά, ΄Ελληνες κατά ξένων.

Σήμερα κεφαλαιοποιούνται αυτές οι στρεβλώσεις . Γι΄αυτό το σχέδιο δείχνει ισχυρό. Ο ειδικός ρόλος του Γιωργάκη σ΄αυτό το πλαίσιο δεν έγινε επαρκώς κατανοητός.

Αντίθετα ο ειδικός πολιτικός του λόγος, έχοντας καταργήσει ταξικές αναφορές-συλλογικές ταυτότητες και πρωτίστως την εθνική ταυτότητα, επικοινωνούσε με το θυμικό του παλιού εξαναγκαστικού πασιφισμού της Αριστεράς. Μετατοπίστηκε εύκολα η αντιπαράθεση στη Βάση της παγκοσμιοποιητικής ενσωμάτωσης, στη Βάση της νέας Αμερικανοκρατίας. Μόνο που Αμερικανοκρατία και νέα εθνικοφροσύνη, σημαίνει στην περιοχή Τουρκοφροσύνη και Ισραήλ. Ούτε αυτό δεν αντιπαρέβαλε η Αριστερά, ειδικά στην περίοδο ΄04-΄09, ενώ το σχέδιο Ανάν και οι εξελίξεις, μετά την ήττα του Ισραήλ στο Λίβανο το 2006, έδειχναν ότι οι εξελίξεις πλέον θα ήσαν συμπυκνωμένες χρονικά και ποιοτικά.

Πράγματι η μεταεθνική συγκρότηση της περιφέρειας, με δεδομένους τους περιορισμούς της άμεσης στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ, σημαίνει διευρυμένο ρόλο των χωρών-χωροφυλάκων. Σημαίνει αποδοχή του εθνικισμού τους με αντάλλαγμα την όπως-όπως επιβίωση με όρους μιζέριας , εθνικής και κοινωνικής. Αυτό είναι ανοιχτό στοίχημα Εκφασισμού.

Υπάρχει μετά απ΄αυτά σήμερα η πολυτέλεια των πολλαπλών εκφράσεων;

Το έδειξαν οι περιφερειακές εκλογές. ΟΧΙ. Εμείς πρέπει να καταλάβουμε ότι ο χρόνος δεν λειτούργησε ουδέτερα. ΄Ηδη μετράμε οκτώ (8) χρόνια χωρίς διακριτή δική μας παρουσία. Απ΄ την άλλη επιδιώκουμε να είμαστε ενεργοί-λαϊκά αξιόπιστοι-δημιουργικοί-πριν απ΄όλα Σοσιαλιστές και πατριώτες.

Μπορούμε-πρέπει να επιδιώξουμε την μετατροπή του Συνεδρίου μας σε Ιδρυτικό Συνέδριο του χώρου της λαϊκής Σοσιαλιστικής Αριστεράς. Με επικέντρωση στην επεξεργασία των προγραμματικών αρχών, ιεράρχηση των προτεραιοτήτων για μια εθνική κοινωνική περιφερειακή λαϊκή Οικονομική ανασυγκρότηση. Να δούμε και να σκεφτούμε τους όρους βαθμούς ελευθερίας των στρατηγικών μας σήμερα.

Το ΔΗΚΚΙ και κάθε τέτοιου τύπου σχηματισμός, που συγκροτήθηκε σαν Εξωτερική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ και αναπτύχθηκε ετερόφωτα προς αυτό, πρέπει εδώ και τώρα να βαδίσει , συγχωνευόμενο σ΄ ενιαία δομή λειτουργίας, με όμορα ρεύματα. Κάθε καθυστέρηση θα μοριοποιήσει τις επιμέρους απόψεις μας , θα απομονώσει περαιτέρω την παρουσία μας , θα καταργήσει de facto τη βάση της πολιτικοιδεολοκής μας αυτονομίας και παρέμβασης.

Πρέπει να αποδεχθούμε ότι η μορφή λειτουργίας του ΣΥΡΙΖΑ, έμμεσα ενίσχυσε την δια εκπροσώπων κορυφής λειτουργία της πολιτικής παρέμβασης. Καλλιέργησε και καλλιεργεί μια νοοτροπία βουλευτοποίησης εν αναμονή. Οι ηγέτες δεν βγαίνουν απ΄το σωλήνα. Βγαίνουν απ΄την αμφίδρομη σχέση δουλειάς και θεωρητικής επεξεργασίας υπό το πλαίσιο ενιαίου καθοδηγητικού κέντρου . Διαφορετικά όσο πιο πολλοί μιλάνε για μέτωπα, τόσους περισσότερους καθρέπτες θα χρειαστούμε να βλέπουμε ο καθένας τον εαυτό του.

Υ.Γ.1. Σημαντική πολιτικά είναι η άρνηση, για μια αντισυστημική δύναμη της κρατικής χρηματοδότησης στην κομματική λειτουργία. Η οικονομική ενίσχυση είναι στοιχείο πολιτικής χειραφέτησης και πράξης και πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα με άρνηση της κρατικής χρηματοδότησης.

Υ.Γ.2. Το μέτωπο στήνεται απλά: κάθε μέρα πάμε σ΄άλλη συνοικία-εργασιακό χώρο- με σύνθημα: κάτω η κυβέρνηση των δοσιλόγων. Εκλογές για δημοκρατική προοδευτική διέξοδο.

Παύλος Τουμανίδης

 

Μέλος Κ.Ε. ΔΗΚΚΙ- Σοσιαλιστική Αριστερά

© 2018 ● ΔΗΚΚΙ - ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΑΡΙΣΤΕΡΑ