Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

«Πόλεμο» κατά του κ. Παπαδήμου διαπίστωσε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, κ. Κάρολος Παπούλιας.Ευκαιρία, λοιπόν, να μιλήσουμε - πραγματικά - για τον - πραγματικό - πόλεμο: *Πόλεμος είναινα δουλεύεις μια ζωή για ένα ξεροκόμματο και κάποια στιγμή να έρχεται αυτός που σου έταζε λαγούς με πετραχήλια και να σου κόβει το μισό από το ξεροκόμματο λέγοντάς σου ότι «συμπάσχει», αλλά πως πρέπει να τον συγχαρείς διότι επιτελεί «πατριωτικό» έργο...*Πόλεμος είναινα έχεις πληρώσει μέχρι τελευταία πεντάρα τις ασφαλιστικές σου εισφορές και να έρχεται ο «σοσιαλιστής» να σου κόβει ακόμα κι αυτή την σύνταξη πείνας, να σου ξεφτιλίζει τα γεράματα και όταν διαμαρτύρεσαι να σου αντιγυρίζει - αυτός που καταχράστηκε τους κόπους σου - ότι «δεν υπάρχει σάλιο»...*Πόλεμος είναινα βλέπεις τα παιδιά σου να ρημάζουν στην ανεργία...*Πόλεμος είναινα σου λένε ότι απολύεσαι και αντί για απολυμένο να σε αποκαλούν «έφεδρο»...*Πόλεμος είναινα στέλνεις τα παιδιά σου στο σχολείο, να το έχεις πληρώσει αυτό το «δημόσιο και δωρεάν» σχολείοεκατό φορές, κι αντί για βιβλία να τους μοιράζουν φωτοτυπίες...*Πόλεμος είναινα σου κόβουν το μισθό και να σου αυξάνουν τα εισιτήρια στα λεωφορεία κατά 40%...*Πόλεμος είναινα έχεις φτύσει το γάλα της μάνας σου για να βάλεις ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σου και να έρχεται ο φορογδάρτης να σου επιβάλει μέσω της ΔΕΗ χαράτσι για ένα σπίτι που το πληρώνεις μια ζωή στην τράπεζα...*Πόλεμος είναινα έρχεται ο ίδιος αυτός φορογδάρτης που σε άφησε χωρίς μισθό και χωρίς δουλειά και να σου προσθέτει - δίπλα στο χαράτσι της ΔΕΗ - την 11η (!) μέσα σε δυο χρόνια αύξηση στην τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος...*Πόλεμος είναινα κλείνει το ένα μικρομάγαζο μετά το άλλο, στην θέση τους να ανοίγουν ενεχυροδανειστήρια και ο «πατριώτης» που σε κυβερνά να βγάζει φιρμάνια για το πώς θα ζυγίζεις τη χρυσή σου βέρα ή το χρυσό σου δόντι (!) πριν το παραδώσεις στον σαράφη για να εξασφαλίσεις ένα κομμάτι ψωμί...*Πόλεμος είναινα λουφάζεις τυλιγμένος στις κουβέρτες μέσα στο σπίτι, να τρέμουν τα δόντια σου από το κρύο και ναμην ανοίγεις το καλοριφέρ γιατί δεν έχεις να πληρώσεις για πετρέλαιο θέρμανσης...*Πόλεμος είναινα σε κοροϊδεύουν κάθε μέρα ότι «δίνουν μάχη» για να μη σου κόψουν τον 13ο και 14ο μισθό όταν σου έχουν ήδη κόψει τον 8ο και τον 9ο μισθό και την ίδια ώρα σφυρίζουν στα αυτιά σου τα «πακέτα» των δισεκατομμυρίων υπέρ αναξιοπαθούντων τραπεζιτών...*Πόλεμος είναινα βλέπεις μια δράκα ξιπασμένων φιλανθρώπων με καρφιτσωμένο στο πέτο το ταμπελάκι με τηφίρμα του μονοπωλίου που εκπροσωπούν, να φιγουράρουν στις ιλουστρασιόν λίστες του παγκόσμιου τζετ σετ, να μην χωρούν οι ελβετικές τράπεζες τις καταθέσεις τους, να έχουν ξεχειλίσει οι θάλασσες της υδρογείου από το (αφορολόγητο) εφοπλιστικό τους «δαιμόνιο», να μετακινούν στους λογαριασμούς τους δισεκατομμύρια μέσω των «οφ σορ» εταιρειών σαν να ήταν μαρουλόφυλλα, κι εσύ μαζί με τα δέκα εκατομμύρια των ομοίων σου να κατηγορείσαι ότι «όλοι μαζί τα φάγαμε»...*Πόλεμος είναινα έχουν φτάσει τη βενζίνη στα 2 ευρώ το λίτρο, να σου έχουν ρίξει το μισθό στα 350 ευρώ το μήνακαι να σου ζητούν από πάνω να πληρώσεις και φόρο...*Πόλεμος είναινα έχουν γεμίσει οι δρόμοι της Αθήνας με άστεγους, να τρέχουν οι άνθρωποι για ένα πιάτο φαΐ στασυσσίτια (τα οποία ο κ. Παπαδήμος τα βάφτισε την Πρωτοχρονιά «γιορτή»!!), να μην υπάρχει φανάρι, πεζοδρόμιο, σοκάκι χωρίς επαίτη και ζητιάνο, γιατί οι Παπαδήμος, Βενιζέλος, Λοβέρδος, Σαμαράς, Καρατζαφέρης, Μπακογιάννη «κατευνάζουν τις αγορές»...*Πόλεμος είναινα αρρωσταίνεις και να μην έχεις λεφτά για τα φάρμακα, να πηγαίνεις στο νοσοκομείο κι αντί για «δημόσια και δωρεάν» Υγεία που την έχεις πληρώσει εκατό φορές, να σου ζητάνε να φέρεις τις γάζες από το σπίτι και να περάσεις πρώτα από το ταμείο...*Πόλεμος είναιτον πλούτο που εσύ δημιουργείς στο εργοστάσιο, στο γραφείο, στο μαγαζί, σε στεριά και θάλασσα,να τον έχουν σφετεριστεί οι κηφήνες της πλουτοκρατίας, να τον έχουν κάνει υπερκέρδη για τις τσέπες τους, ελλείμματα και χρέη για το δημόσιο ταμείο, όλα βγαλμένα με το δικό σου ιδρώτα, με το δικό σου κόπο, με τη δική σου δουλειά, και εσύ αυτή τη δουλειά να την «πληρώνεις» πλέον με επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα, αλυσοδεμένος στα κάτεργα της εργασιακής τρομοκρατίας, στα απαρτχάιντ των εκβιασμών και της εκ περιτροπής ανάσας...*Πόλεμος είναινα σου ξεσκίζουν τη ζωή, να σου σκοτώνουν το σήμερα και το αύριο και να σου λένε κι από πάνω ότι είναι «σωτήρες», ότι παίρνουν δάνεια για να σου εξασφαλίζουν το μισθό και τη σύνταξη - αυτοί που σου κατάργησαν το μισθό και τη σύνταξη - όταν από το δικό σου μισθό κι από τη δική σου σύνταξη πληρώνονται τα δάνεια που διπλά και τρίδιπλα τα εισπράττουν οι κερδοσκόποι και οι τοκογλύφοι, με μια κουβέντα: Τα μονοπώλια.*Αυτός είναι ο πόλεμος που μαίνεται τούτη την ώρα στην Ελλάδα, κύριε Κάρολε Παπούλια.Είναι ένας πόλεμος μονόπλευρος. Μονομερής.Ενας πόλεμος που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των αστών ενάντια στην τάξη των προλετάριων.Που τον έχει διεξαγάγει ενάντια στις μάζες των εργαζομένων και όλου του λαού η τάξη τωνκεφαλαιοκρατών.Είναι ένας πόλεμος αδίστακτος και στυγνός.Που - κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας - τον διευθύνει όλο το πολιτικό προσωπικό της πλουτοκρατίας, μηδενός εξαιρουμένου, με επικεφαλής την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου υπό τον τραπεζίτη κ. Παπαδήμο.   (Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ριζοσπάστης" )

            Του ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΥ ΜΠΟΥΖΑΝΗ*
    Τεράστιο ενδιαφέρον παρουσιάζουν σήμερα οι παιδικές παθογένειες της Αριστεράς σε σχέση με τα κλασικά ερωτήματα πάνω στις έννοιες του Έθνους, του Κράτους και της Διεθνούς Κοινωνίας. Στο «εγχειρίδιο» του συνεπούς αριστερού το «δικαίωμα στην αυτοδιάθεση των λαών» αποτελεί αυταξία ενώ κάθε αναφορά σε όρους όπως το έθνος, η εθνική συνείδηση ή η εθνική κυριαρχία θεωρείται ύποπτη. Ύποπτη για ρατσιστικές, εθνικιστικές ή λαϊκίστικες εκφάνσεις μιας συντηρητικής πατριδοκάπηλης στάσης. Είμαστε όμως τώρα, πιο πολύ απ’ότι άλλοτε, μπροστά σε μια εκκωφαντική αντινομία η οποία είτε τεχνηέντως παραβλέπεται είτε ουδετεροποιείται τοποθετώντας διαφορετικές θεωρήσεις σε διαφορετικά επίπεδα ανάλυσης. Από την μία μεριά, η έννοια της εθνικής κυριαρχίας αντιμετωπίζεται παραδοσιακά με καχυποψία ενώ, από την άλλη, οι αποκαλούμενες προοδευτικές δυνάμεις της χώρας συμφωνούν για το έλλειμα λαϊκής κυριαρχίας που καταπατήθηκε από τεχνοκράτες του τραπεζικού συστήματος. Ήρθε όμως η ώρα να κατανοήσει η ελληνική αριστερά πως η «εθνική κυριαρχία» και η «λαϊκή κυριαρχία», αν και δεν είναι ταυτόσημοι όροι, στις υπάρχουσες συνθήκες προϋποθέτουν η μία την άλλη.

    Στόχος μας λοιπόν δεν είναι μόνο ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του διεθνισμού ώστε να μην καταλήγει αλλεργικός σε κάθε είδους συζήτηση πάνω στην έννοια του έθνους, αλλά και η διευκρίνηση ότι στις υπάρχουσες συγκυρίες, όπου κάποιοι ονειρεύονται μια παγκόσμια απολυταρχική διακυβέρνηση τραπεζιτών, η αριστερά πρέπει να υπερασπιστεί το δικαίωμα της διαφορετικότητας και του αυτοπροσδιορισμού ενάντια στην νεοφιλελεύθερη πρόκληση ομογενοποίησης και αναλωσιμότητας του ατόμου μέσα σε μια παγκοσμιοποιημένη δομή εκμετάλλευσης. Ομοίως, και οι θεωρίες κέντρου-περιφέρειας, οι οποίες υπογραμμίζουν την ύπαρξη των δομών εκμετάλλευσης της παγκόσμιας οικονομικο-πολιτικής σκηνής, πρέπει να επαναπροσδιορίσουν το ίδιο τους το αντικείμενο τονίζοντας ότι οι ισχυροί παίκτες (πολυεθνικές, υπερεθνικοί οργανισμοί, επενδυτικές και τραπεζικές επιχειρήσεις και οίκοι αξιολόγησης) έχουν ως κύριο όργανό τους στο παιχνίδι αυτό της επιβολής εξάρτησης και εκμετάλλευσης, τους κρατικούς μηχανισμούς των ισχυρών κρατών του βορρά, οι οποίοι όμως λειτουργούν ως ημιανεξάρτητα-ημιεξαρτημένα καπιταλιστικά όργανα.

    Πράγματι, η παγκόσμια οικονομική και πολιτική τάξη – η οποία καθοδηγείται από υψηλόβαθμα στελέχη και τεχνοκράτες μεγάλων πολυεθνικών επιχειρήσεων, μεγάλων επενδυτικών και τραπεζικών οργανισμών και από συμβούλια «σοφών» στα μεγάλα και ισχυρά καπιταλιστικά κράτη – έχει καταφέρει να εγκαταστήσει μηχανισμούς και δομές εκμετάλλευσης, οι οποίοι μεταφέρουν πλεονάσματα (συμπιέζοντας μισθούς και καταστρέφοντας κάθε ίχνος κρατικού ιστού) από τις φτωχές χώρες του Νότου στις ισχυρές χώρες του Βορρά. Έτσι, μέσω της εγκατάστασης στις φτωχές χώρες του Νότου διεφθαρμένων ελίτ – οι οποίες συνδέουν τις ηγεσίες και τους συνδέσμους των ισχυρών αυτών «παικτών» της παγκόσμιας τάξης με τις πολιτικές, δικαστικές και ειδησεογραφικές ελίτ των φτωχών χωρών – συστηματοποιούνται και επιβάλλονται αυτές οι σχέσεις εξάρτησης και μεταφοράς πραγματικών πλεονασμάτων, με αποτέλεσμα την κατάλυση κάθε είδους δημοκρατικής διαδικασίας λήψης αποφάσεων.

    Μπροστά σε αυτή την εικόνα μιας παγκοσμιοποιημένης δομής εκμετάλλευσης, κάποιοι θεωρητικοί στην Ελλάδα μπέρδεψαν το δικαίωμα στην αντίσταση με τον εθνικισμό, καθώς η κοσμοπολίτικη νοοτροπία, σε διεθνιστικές τάξεις αριστερών δυνάμεων στην Ελλάδα, δεν τους έχουν επιτρέψει να διαχωρίσουν την έννοια του εθνικισμού από αυτήν της υγιούς συλλογικής αυτοάμυνας. Και θα έπρεπε να είναι ξεκάθαρο πως το να αντιστέκεσαι στο ξεπούλημα δημοσίων επιχειρήσεων και εδαφών και το να αντιστέκεσαι στην υποδούλωση, την εξαθλίωση και την ταπείνωση των αδύναμων κρίκων αυτής της παγκόσμιας τάξης προς όφελος των μεγάλων προαναφερθέντων συμφερόντων, δεν σε καθιστούν εθνικιστή. Ο Εθνικισμός αναφέρεται σε ρατσιστικές, υποτιμητικές νοοτροπίες, αντιλήψεις και προσανατολισμούς που σχετίζονται με την εθνικότητα και τον τόπο καταγωγής.  Από την άλλη, η πίστη στα διεθνή κινήματα και τη συνεννόηση των λαών αναφορικά με την αλλαγή είναι απόλυτα συμβατή (θεωρητικά και πρακτικά) με την υπεράσπιση χωρών που έπεσαν θύματα ληστρικής καπιταλιστικής συμπεριφοράς αυτής της παγκόσμιας κερδοσκοπικής τάξης. Σε αυτό το σημείο δε χρειάζεται να σταθούμε στη διάκριση έθνους και χώρας-κράτους. Σημαντική η διάκριση, αλλά ας μην παίζουμε με τις λέξεις, και ας εξετάσουμε την εν λόγω αντινομία τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

    Αναφορικά με την θεωρητική διάσταση του ζητήματος, εφόσον το επίπεδο ανάλυσης του διεθνισμού είναι το υπερεθνικό, δεν υπάρχει αρχικά τίποτα το αντιφατικό στο να μιλάμε για διεθνή κινήματα που μάχονται τη διεθνή τάξη εκμετάλλευσης, αλλά και για έθνη ή άλλες συλλογικότητες που προσπαθούν να επιβιώσουν μιας ολοκληρωτικής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Ο Διεθνισμός προϋποθέτει εθνικές οντότητες αλληλέγγυες η μία στην άλλη. Όμως τί εξυπηρετεί η καθολική θεωρητική εστίαση σε υπερεθνικές και διεθνείς ομάδες συμφερόντων και οργανισμών; Με την ανάδυση της παγκοσμιοποιημένης διεθνούς καπιταλιστικής πραγματικότητας η κοινωνικο-θεωρητική πάλη μεταξύ ατόμου και κοινωνίας μετεξελίχθηκε σε μια πάλη μεταξύ κράτους και διεθνούς τάξης. Η «Διεθνιστική» απάντηση σε αυτή την μετεξέλιξη ήταν μία παρατήρηση κανονιστικής-αξιολογικής χρήσης: τα διεθνή κινήματα θα μπορούσαν (η θα πρέπει) να είναι το σπέρμα μιας πιο αλληλέγγυης σοσιαλιστικής, παγκόσμιας κοινωνίας. Όμως, τα κοινωνικο-θεωρητικά ερωτήματα για την καταπίεση και αλλοτρίωση του ατόμου μέσα στην κοινωνία του, και για την δυνατότητα μιας αναστοχαστικής δημιουργίας και συμμετοχής στο κοινωνικό-ιστορικό πλαίσιο προηγούνται θεωρητικά κάθε κανονιστικής θεώρησης των διεθνών κινημάτων. Άλλωστε, όπως θα εξηγήσουμε παρακάτω, τέτοιου είδους αξιολογικές κρίσεις αναφορικά με το κατά πόσο παγκοσμιοποιημένος πρέπει να είναι ο σοσιαλισμός, δεν μπορούν να απαντηθούν από εμάς εν μέσω άκρατου καπιταλισμού.

    Η παρούσα ανάλυση δεν προσπαθεί να δικαιολογήσει τη συμβατότητα μεταξύ διεθνιστικών προσεγγίσεων και αναφορών σε εθνικές οντότητες που πασχίζουν για επιβίωση, μέσω μιας διάκρισης περιγραφικών και κανονιστικών θεωρήσεων – τοποθετώντας τα δύο αυτά στοιχεία ατυχώς σε διαφορετικό επίπεδο ανάλυσης. Αντίθετα, ακριβώς επειδή τα δύο αυτά επίπεδα ανάλυσης δεν μπορούν να διακριθούν, θεωρήσεις που εστιάζουν στην αλληλεγγύη των λαών προϋποθέτουν, παρά αντιδιαστέλλουν, την κοινωνικο-θεωρητική έρευνα πάνω στην πάλη του ατόμου με (εθνικές ή υπερεθνικές) δομές εξωτερικές από αυτό, άρα και στο δικαίωμα και τη δυνατότητα ατομικής και συλλογικής αυτοάμυνας απέναντι σε διεθνείς μηχανισμούς εκμετάλλευσης. Είναι λοιπόν ανάγκη επιτακτική ο επαναπροσδιορισμός της έννοιας του Διεθνισμού σε σχέση με κοινωνικο-θεωρητικά ζητήματα, καθώς τα διεθνή κινήματα προϋποθέτουν (αλληλέγγυες) συλλογικότητες με ημιαυτόνομες κοινωνικο-ιστορικές πορείες και πραγματικότητες. Άλλωστε δεν είναι η παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική λαίλαπα το φαινόμενο της ομογενοποίησης και της ισοπέδωσης κάθε μορφής πολιτισμικής διαφορετικότητας και αντικατάστασής της από μία και μόνη αξία, την ορθολογική-ατομικίστικη συμπεριφορά; Και γιατί πρέπει αναγκαστικά να συνδεθεί θεωρητικά η ύπαρξη τέτοιων συλλογικοτήτων με την ύπαρξη καπιταλιστικών κρατών;

    Σε πιο πρακτικό επίπεδο, ένας υπεύθυνος διεθνισμός που εξετάζει ολιστικά το πρόβλημα σε διεθνές επίπεδο (θα πρέπει να) είναι συμβατός με την κάθε εστίαση σε χώρες θύματα – στις οποίες, όταν πια η μεσαία αστική τάξη έχει εντελώς εξαλειφθεί και όταν πια δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια πολιτικής λιτότητας, ασκείται η πίεση να ξεπουλήσουν πλουτοπαραγωγικούς πόρους ή κρατικούς μηχανισμούς. Μηχανισμούς που καμιά από τις ισχυρές καπιταλιστικές χώρες δεν έχει ιδιωτικοποιήσει.  Και πρέπει κάποια στιγμή να ειπωθεί πως μία χώρα που δεν έχει δικό της νόμισμα ώστε να τροφοδοτήσει εσωτερική ανάπτυξη μέσω πληθωριστικής πολιτικής, με το να ιδιωτικοποιεί-ξεπουλάει το δημόσιο τομέα της στερείται και τα δύο εργαλεία οικονομικής πολιτικής – δηλαδή νομισματική και δημοσιονομική πολιτική – και συνεπώς στερείται δημοκρατικής ευχέρειας: για ποιο λόγο ένας πολίτης να ψηφίσει ένα πρόγραμμα όταν η εκάστοτε κυβέρνηση δεν έχει τα εργαλεία να επέμβει και η μόνη πραγματική δύναμη είναι η αδηφαγία των αγορών; Από την άλλη, η έκφραση «ξεπουλήσανε και προδώσανε έναν ολόκληρο λαό» δεν κρύβει ούτε εθνικιστικά νοήματα, ούτε παραπέμπει σε κρατικο-κεντρικές αντιλήψεις. Καθώς πρέπει να είναι κατανοητό πως κάθε ξήλωμα-ξεπούλημα μηχανισμών-πόρων (κρατικών και μή) που έχουν δημόσιο χαραχτήρα – και η μετάλλαξη των οποίων μπορούσε να συνεισφέρει στην κοινωνικοποίηση των παραγωγικών μέσων – εκθέτει όλο και περισσότερο τους λαούς στον μύλο της ελεύθερης αγοράς, που αλέθει ανειδίκευτους και αναλώσιμους και παράγει απαίδευτους σε έναν πλανήτη γεμάτο τοξικά και απόβλητα.

    Δυστυχώς, στην Ελλάδα, μέρος της Αριστεράς κρατάει μια ανεύθυνη και εντελώς ενοχική στάση όσον αφορά την υπεράσπιση βασικών συλλογικών συμφερόντων από την αδηφαγία του σύγχρονου καπιταλιστικού παγκόσμιου συστήματος. Όταν οι πολίτες μιας χώρας απαιτούν αυτονομία και ανεξαρτησία από τους παγκόσμιους δυνάστες, εσύ δεν μπορείς να διεκδικείς μια παγκόσμια άμορφη ομογενοποίηση. Όταν μια κοινωνικο-ιστορική οντότητα, η πολιτισμική παράδοση της οποίας έχει συνδεθεί με το δημοκρατικό κεκτημένο, ζητάει σύσσωμη θεσμικό επαναπροσδιορισμό για περισσότερη δημοκρατία, εσύ δεν μπορείς να προτάσσεις ένα ανέφιχτο, ασαφές, ισοπεδωτικό και σε τελική ανάλυση ανεπιθύμητο γκρέμισμα κάθε έννοιας που περιλαμβάνει την ύπαρξη του αυταπόδεικτου – την ύπαρξη κοινωνικο-ιστορικών οντοτήτων που αυτοπροσδιορίζονται και συνεργάζονται αυτόνομα και δημοκρατικά. Το οξύμωρο είναι ότι το κύριο επιχείρημα κατά μιας – δήθεν ουτοπικής – άμεσης δημοκρατίας ήταν πως τα υπάρχοντα κράτη είναι τεράστια σε γεωγραφική έκταση και σε πληθυσμό. Κόντρα στην όποια ελάχιστη δόση αλήθειας κρυμμένη σε αυτό το ατυχές επιχείρημα, ποιός μπορεί και ποιός νομιμοποιείται να ονειρεύεται άτομα, απαλλαγμένα από κάθε είδους πολιτισμική ή γλωσσική διαφοροποίηση, μέσα σε ένα παγκόσμιο συνονθύλευμα – μέσα σε μια τεχνο-επιστημονική δυναμική ελέγχου και διαμόρφωσης ιδεών; Η τεχνολογία δεν έχει φέρει μόνο τους λαούς πιο κοντά με την ανάπτυξη των μέσων επικοινωνίας, έχει επίσης αυξήσει την δυνατότητα ελέγχου και καταστολής. Και κάθε έλλειψη κοινωνικο-ιστορικής οντότητας καθιστά το άτομο εξαιρετικά ευάλωτο και αναλώσιμο.

    Αλλά ας ξεκαθαρίσουμε σε αυτό το σημείο κάτι σημαντικό. Το κατά πόσο ο σοσιαλισμός θα είναι παγκοσμιοποιημένος και με ποιον τρόπο, ας το αφήσουμε να το καθορίσουν οι σοσιαλιστές του μέλλοντος εάν και όταν υπάρξουν. Ποιος είναι αυτός, και με ποια κατάρτιση, επιστημονική ή τεχνολογική, που θα προσδιορίσει πώς θα ζήσουν οι άνθρωποι σε μια άλλη κοινωνία στην οποία o ίδιος δεν ζει και ίσως δεν πρόκειται ποτέ να δει – με ποια λογική και με ποιο τρόπο θεμελιωμένη; Εδώ συζητάμε για το συλλογικό δικαίωμα στην αυτοάμυνα και δεν προσπαθούμε να σχεδιάσουμε κοινωνίες όπως πολλοί αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί στην Ελλάδα φαντασιώνονται ότι σχεδιάζουν. Αν οι μελλοντικοί σοσιαλιστές αποφασίσουν να αυτοπροσδιοριστούν ως μια παγκόσμια ολότητα, θα το κάνουν σίγουρα χωρίς να μας βρουν για να μας ρωτήσουν. Είναι άλλο το να προτείνεις και να στοχάζεσαι αφηρημένα πάνω σε γενικά κριτήρια για κάθε σοσιαλιστική κοινωνία – για κάθε κοινωνία στην οποία οι πολίτες, έχοντας κοινωνικοποιήσει τους παραγωγικούς πόρους και τα μέσα παραγωγής, αμεσοδημοκρατικά αποφασίζουν για την παραγωγή και διανομή των αγαθών – και άλλο το να προβάλλεις τους πόθους σου για την έκταση, την συγκεκριμένη μορφή και την πληθυσμιακή σύσταση μελλοντικών κοινωνιών, πανω στην ίδια την ιστορία των κοινωνιών – κάτι που συνιστά μεθοδολογικό λάθος. Το επιχείρημα εδώ, δεν εναντιώνεται στο δικαίωμα για διεκδίκηση απο τον καθένα απο εμάς μιας κοινωνίας που επιθυμεί, ή θεωρεί πιο δίκαιη, παρά επιχειρεί να τονίσει τα όρια της γνώσης μας που υπάρχουν αναγκαστικά σε τέτοιες αναστοχαστικές αναζητήσεις.

    Σύμφωνοι, ο Σοσιαλισμός δεν μπορεί να είναι ζήτημα μίας μόνο χώρας σε ένα παγκόσμιο καπιταλιστικό περιβάλλον. Σύμφωνοι, η ταξική πάλη είναι έντονη και στις αναπτυγμένες χώρες, και αυτό απαιτεί αλληλεγγύη των λαών και μαζικά κινήματα – αλλά αυτό δεν αντιφάσκει με τα παραπάνω. Το θέμα μας εδώ είναι ο αποπροσανατολισμός της Αριστεράς σχετικά με θέσεις για την αντιμετώπιση ενός οικονομικού πολέμου, με υπαρκτές κοινωνικές οντότητες (που υποφέρουν) και όχι οι φαντασιώσεις ή οι πόθοι κάποιας σέχτας. Όσοι ονειρεύονται διεθνή κινήματα απαλλαγμένα από σύνορα και τοπικιστικά συμφέροντα, μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι ότι ο καπιταλισμός με την σημερινή παγκοσμιοποιημένη του μορφή – μιας τεράστιας μηχανής ομογενοποίησης – θα καταβροχθίσει μαζί με την αξιοπρέπεια και τις αντοχές των διαφόρων λαών και τα σύνορα που τους χωρίζουν. Για την ώρα, όμως, το παιχνίδι παίζεται άνισα μεταξύ ισχυρών πολυεθνικών και επενδυτικών παικτών (και του πολιτικού, του δικαστικού και του δημοσιογραφικού τους «προσωπικού»), και φτωχών χωρών. Δυστυχώς ή ευτυχώς, στο διεθνές επίπεδο ανάλυσης, πέρα από τα πολυπόθητα διεθνή κινήματα, υπάρχουν και άλλοι παράγοντες και μηχανισμοί όπως ιμπεριαλιστικά κράτη αλλά και οίκοι αξιολόγησης και επενδυτικοί κολοσσοί που τζογάρουν σε βάρος ολόκληρων οικονομιών χωρίς να λογοδοτούν σε καμιά εξουσία. Με συνέπεια, τα πλεονάσματα να μεταφέρονται στις ισχυρές εθνικές οντότητες που φιλοξενούν τις έδρες και τα συμβούλια των τεχνοκρατών αυτών των ισχυρών παικτών της παγκόσμιας κοινότητας. Και αυτό ένας υπεύθυνος διεθνισμός που στοχεύει στην πραγματική αλλαγή πρέπει να το λάβει σοβαρά υπόψιν του – ποιος πραγματικά επιθυμεί την εξάλειψη κάθε είδους ιδιαιτερότητας και ποιος ονειρεύεται μια παγκόσμια άμορφη μάζα καταναλωτών;

   Συμπέρασμα: Η Αριστερά στην Ελλάδα θα πρέπει να τοποθετήσει την Ελλάδα στον Παγκόσμιο χάρτη εκμετάλλευσης, να εναντιωθεί στις ληστρικές, τοκογλυφικές και ιμπεριαλιστικές επιθέσεις, υπογραμμίζοντας την ανάγκη για αυτονομία και συλλογική αξιοπρέπεια – αντί να κατηγορεί για εθνικισμό κάθε φωνή που αντιτάσσεται στο ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας προς όφελος ληστρικών κρατών όπου εδρεύουν οι «σοφοί» τεχνοκράτες των ισχυρών αυτών παικτών. Προφανώς και το κεφάλαιο δεν έχει πατρίδα, αλλά έχει (περιστασιακή) έδρα ελέγχοντας ισχυρούς μηχανισμούς ιμπεριαλιστικών κρατών.

*Υποψήφιος Διδάκτορας Κοινωνιολογίας, Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου

Άρθρο του Γιώργου Ζαρέντη
Παρά του ότι,  σε παγκόσμιο επίπεδο, πληθαίνουν οι φωνές που προτείνουν στους Ευρωπαίους ηγέτες να αλλάξουν τη πολιτική τους για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που προκάλεσε η απληστία του διεθνούς τραπεζο – χρηματοπιστωτικού συστήματος με συνεργάτες τους κοντόφθαλμους και ίσως, αδύναμους κυβερνήτες. 
Παρά του ότι, αυτές οι φωνές ενισχύονται και από αξιωματούχους της Ε.Ε.  φέρνοντας  στο τραπέζι των συζητήσεων προτάσεις για διαφορετική πορεία και συμπεριφορά.
Παρά του ότι, τα αποτελέσματα των συνταγών που επιβάλουν σε κράτη – μέλη της ευρωζώνης με τις πρωτόγνωρες και αποικιακού τύπου δανειακές συμβάσεις και την εφαρμογή μνημονίων με πολλά επαχθή μέτρα δεν είναι τα επιδιωκόμενα και ωφέλιμα ούτε για τα κράτη ούτε για τους πολίτες.
Παρά ταύτα, το δίδυμο των ισχυρότερων οικονομιών στην Ευρώπη που εκφράζονται μέσω της κ. Μέρκελ και κ. Σαρκοζί, με τους χειρισμούς και τη στάση τους απέναντι στο πρόβλημα, δημιουργούν υπόνοιες και πολλούς προβληματισμούς.
Υπόνοιες για το αν στην όποια πρόταση - απόφαση τους, κυριαρχεί ή λαμβάνεται σοβαρά υπ’ όψη το Ευρωπαϊκό ωφέλιμο όπως οφείλουν και όχι το πρωτογενές ή δευτερογενές εθνικό όφελος που θα προκύψει από τις επιπτώσεις στον εργασιακό, οικονομικό και ιδιαίτερο στο τομέα της κυριαρχίας από μια βαθιά και μεγάλης διάρκειας ύφεση σε πολλά κράτη μέλη.
Προβληματισμοί δημιουργούνται,  για ευρωπαϊκές συνθήκες που βρίσκονται σε ισχύ και κατά πόσο αυτές μπορούν να υφίστανται ως έχουν ή αν θα πρέπει να τροποποιηθούν.
Το θέμα των συνθηκών, έχει πάψει να απασχολεί συγκεκριμένους κύκλους και υποτιθέμενους ιθύνοντες των ευρωπαϊκών θεμάτων. Έχει γίνει κτήμα του Λαού ο οποίος σιγά-σιγά αναδεικνύει τα αρνητικά των συνθηκών και τις ευνοϊκές διατάξεις για συγκεκριμένα κράτη της ευρωζώνης.
Έχουμε υποχρέωση, έχουμε χρέος, ως πολίτες και κράτος, στη κατάσταση που μας έχουν οδηγήσει και στο όνομα της μελλοντικής υπόστασης μας, να αμφισβητήσουμε, να ξεδιαλύνουμε μύθους και να δούμε την πραγματικότητα.
Έτσι θα μπορέσουμε να διαμορφώσουμε άποψη και στάση απέναντι σε όλα, προτάσσοντας το εθνικά ωφέλιμο και παραβλέποντας το ατομικά ευχάριστο.
Η επικαιρότητα είναι πλούσια και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε.
Είναι μύθος ή πραγματικότητα ότι, οι ισχυρότερες οικονομίες της Ε.Ε. μαζί με τους δορυφόρους τους, συνεργάζονται για την  βοήθεια και την προάσπιση των πιο αδύναμων οικονομικά κρατών, της ευρωζώνης και του ευρώ από τους κερδοσκόπους  του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, δυναμώνοντας έτσι  το ευρωπαϊκό όραμα;
Είναι πραγματικότητα ή μύθος ότι,  αυτό που αποκομίζουν τα εθνικά κράτη και κατακρατούν ως διαπίστωση οι λαοί,  είναι ότι μέρα τη μέρα προεξαρχούσης  της Γερμανίας επιδιώκεται  η ολοκληρωτική επικράτηση (σε επίπεδο οικονομίας και εθνικής κυριαρχίας) σε ολόκληρη την Ευρώπη;
Πόσο αναληθή ή αληθή είναι:  
α. αυτό  που δεν κατάφεραν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο με τα όπλα επιδιώκουν να το πετύχουν τώρα με τον οικονομικό πόλεμο που ζούμε.
β. θέλουν καθυποταγμένους λαούς και πλήρη έλεγχο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές των κρατών  γ. θέλουν ημερομίσθια Κίνας με τιμές προϊόντων Ευρώπης  
δ. θέλουν τον ουράνιο χώρο, τον επίγειο και το υπόγειο για κάθε μορφή ίδιας εκμετάλλευσης.
ε. η όποια βοήθεια προσφέρουν στα κράτη της ευρωζώνης συνοδεύεται από τοκογλυφικά – κερδοσκοπικά θέλω και ατελείωτους εκβιασμούς.
στ. ως πρώτο θύμα επέλεξαν τη Χώρα μας και για λόγους που έχουν να κάνουν με τη σθεναρότητα των αντιστάσεων που προβάλουν σε κάθε μορφής επιδιωκόμενη κατοχή αλλά προφανώς και επειδή βρήκαν προθυμότερους συνεργάτες για το έγκλημα που αποφάσισαν και βρίσκεται σε εξέλιξη.
ζ. υπάρχουν κόκκινες γραμμές σε ότι αφορά την έκπτωση στη πρακτική εφαρμογή της δημοκρατίας και πόσο σεβαστή γίνεται η βούληση των λαών.
Καλούμαστε με υπευθυνότητα και ωσάν τα προβλήματα να αφορούν το καθένα αποκλειστικά, να αναλύσουμε με ρεαλισμό όλα τα ερωτήματα που προκύπτουν και να συνθέσουμε τη καλύτερη για τη κοινωνία και τη χώρα μας στάση.
Καλούμαστε επίσης, να δημιουργήσουμε άποψη και να παίρνουμε θέση δίπλα και μαζί με όλους αυτούς που λεν με ανιδιοτέλεια τα σύκα - σύκα και τη σκάφη – σκάφη, ως οφειλόμενο στα παιδιά μας και τις επόμενες γενιές.

ΝΕΟ ΕΑΜ  για  ΨΩΜΙ – ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!
Άρθρο του Νίκου Μπουζάνη
μέλος της Γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ
   Ποια είναι τελικά αυτή η Νέα Τάξη, η Νέα Αταξία που φέρνει σ΄όλο τον κόσμο την ανισότητα, την φτώχεια, την αστάθεια  και την τρικυμία; Είναι τα μεγάλα Κράτη ΗΠΑ-ΡΩΣΙΑ-ΚΙΝΑ-ΓΕΡΜΑΝΙΑ-ΑΓΓΛΙΑ-ΙΑΠΩΝΙΑ; Είναι οι λεγόμενες Αγορές δηλ. Μεγαλοτραπεζίτες-Τοκογλύφοι; Είναι και τα δύο μαζί και ποια συμφέροντα εξυπηρετούν; Μήπως είναι μια κάστα αδίστακτων , απάνθρωπων κερδοσκόπων  που μοναδικός τους στόχος είναι η απεριόριστη κερδοφορία αδιαφορώντας για τους ανθρώπους; Και τα κράτη και οι «εκλεγμένες» κυβερνήσεις τι ρόλο παίζουν; Αναμφίβολα  οι Κυβερνήσεις είναι στην υπηρεσία αυτών.

    ΄Ετσι εξηγείται η συμπεριφορά ορισμένων κυβερνήσεων, που βλέπουν ως μονόδρομο την υπερχρέωση και την τοκογλυφία (χρεοτοκία),  για να μας φέρουν στην χρεοκοπία και στην πτώχευση. Να μας κατηγορήσουν ότι «καταναλώναμε» περισσότερα από ότι  είχαμε την δυνατότητα και να δεχθούμε όλα τα μέτρα διάσωσης και θεραπείας. Μια θεραπεία με αντίθετα φάρμακα ύφεσης και ανεργίας, για να μας φέρουν στην πλήρη εξαθλίωση, πείνα και λιμοκτονία. Εξαντλώντας όλα τα οικονομικά μας αποθέματα , να μην μπορούμε να αντισταθούμε ως Λαός και ως Χώρα, να χάσουμε την Εθνική μας Ανεξαρτησία και Κυριαρχία, παραχωρώντας κάθε «Εθνικό Χωράφι» , στους Επικυρίαρχους και Αδίστακτους Τοκογλύφους -Τραπεζίτες (Αγορές).

   Σε άλλες (πέτρινες)  εποχές , οι τοκογλύφοι παρουσιάζονταν στην ανάγκη των συγχωριανών τους ως «Σωτήρες» και αν δεν μπορούσαν στην προθεσμία να εξοφλήσουν τα χρέη τους συν τους τόκους, τους έπαιρναν το χωράφι. Η συνέχεια γνωστή. Υποχρέωναν όλη την οικογένεια: άντρα, γυναίκα και παιδιά να εργάζονται για ένα κομμάτι ψωμί, ως δουλοπάροικοι  πέραν της ηθικής εκμετάλλευσης και ταπείνωσης. Αλλάζουν οι εποχές αλλά «ο Λύκος μόνο τρίχα αλλάζει και το χούι δεν τ΄ αλλάζει». Οι σημερινοί τοκογλύφοι είναι το ίδιο αδίστακτοι . Βλέπουμε  τις τράπεζες να παίρνουν  τα σπίτια και να πετάνε στο δρόμο  φτωχούς μεροκαματιάρηδες. Βλέπουμε μικρές επιχειρήσεις να κλείνουν, πετώντας στον «καιάδα» της ανεργίας φτωχούς εργάτες. Βλέπουμε νέους με προσόντα σπουδών, να δανείζονται με υποθήκευση της καριέρας τους και να μεταναστεύουν στο εξωτερικό.  Βλέπουμε μικρά και φτωχά κράτη να υποθηκεύουν την εθνική τους κυριαρχία και το μέλλον των παιδιών τους. Πόση απάνθρωπη αδικία πια για το χρήμα και το κέρδος!

   Ποιο είναι το σχέδιο και το κόλπο που εφαρμόζουν για την υπερχρέωση και την χρεοκοπία των λαών και των χωρών; Ποια είναι τα σκοτεινά κέντρα που αλυσοδένουν τον λαό και την χώρα μας ;

   Ποιος χειρίζεται την έκδοση ομολόγων ; Ποιος χειρίζεται την εξόφληση αυτών ; Ποιο αόρατο χέρι είναι αυτό που υποθηκεύει το μέλλον των παιδιών μας; Γνωρίζει κάτι ο ελληνικός λαός ή έστω η Ελληνική Βουλή και τα κόμματα  ή ακόμη και η Κυβέρνηση στο σύνολό της; Πώς από το 2008 μέχρι σήμερα και μάλιστα σε πλήρη επιτήρηση αυξήθηκε το Δημ. Χρέος από 262 δις σε 357 δις δηλ. 95 δις παραπάνω. Τι εξοφλήσαμε με αυτά;  Που καταναλώθηκαν, τι έγιναν; Είναι ψέματα ότι πήγαν σε μισθούς και συντάξεις. Χάθηκαν 95 δις. Τι είναι στραγάλια;
Σήμερα μας εμφανίζουν ότι θα μας κάνουν την χάρη να τα κουρέψουν , για να επανέλθουμε στο 120% του ΑΕΠ δηλαδή στη προηγούμενη θέση εκκίνησης. Το έλλειμμα αυξήθηκε ως δια μαγείας κατά 2% του ΑΕΠ, για να εμφανίσουν την Xώρα μας στην χειρότερη κατάσταση και να χρησιμοποιηθεί το μεγάλο Έλλειμμα ως αφορμή επιβολής μεσαιωνικών μέτρων. Γιατί να μην έγινε και στο Χρέος κάποια νοθεία, ευκαιρίας δοθείσης; Ποιος θα το ερευνήσει; Σε ποιόν θα έχει εμπιστοσύνη ο Ελληνικός λαός, αφού η Τράπεζα Ελλάδος δεν είναι της Ελλάδος, δεν είναι Κρατική Τράπεζα. Ποιοι είναι οι μέτοχοι της, κανείς δεν ξέρει. Ποιανού συμφέροντα εξυπηρετεί;

   Mόνη λύση είναι η Στάση Πληρωμής του Χρέους ,μέχρι να υπάρξει αντικειμενικός Λογιστικός έλεγχος. Σίγουρα το πληρώσαμε σε τοκοχρεολύσια  2 και 3 φορές . Αν κάτι τελικά χρωστάμε να το ρυθμίσουμε και να το εξοφλήσουμε. Ίσως όμως μετά τον έλεγχο να μην χρωστάμε ούτε ένα ευρώ. Η Στάση πληρωμής συνεπάγεται και έξοδο από το ευρώ. Μην το φοβηθούμε. Δεν είναι πανάκεια , αλλά τελικά είναι η Λύση. Τα στοιχεία μας δείχνουν τον δρόμο. Η Γερμανία με το ΕΥΡΩ αύξησε το εμπορικό της πλεόνασμα κατά 265%.Η Ελλάδα με το ευρώ αύξησε το εμπορικό έλλειμμα κατά 90%. Το ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών επί του ΑΕΠ ανήλθε, για μεν την Γερμανία σε 41%, για δε την Ελλάδα μειώθηκε σε 91%, και τέλος η σχέση του Ελληνικού  Δημ. Χρέους με το ΑΕΠ είναι :

α)2008 Χρέος 262 δις ΑΕΠ 237 δις, β)2009 Χρέος 299 δις ΑΕΠ 235 δις, γ)2010 Χρέος 329 δις, ΑΕΠ 230 δις, δ)2011 Χρέος 357 δις ΑΕΠ 222 δις. Όλα αυτά τα δυσμενή στοιχεία προήλθαν μέσα από αυστηρή επιτήρηση και αυστηρά δημοσιονομικά μέτρα «ΤΡΟΪΚΑΣ» και ΔΝΤ.

   Τι μπορούμε να περιμένουμε, παραμένοντας στην Ευρωζώνη σε μια κλειδωμένη και αμετάκλητα προσαρμοσμένη Ε.Ε. στην πιο Αντιλαϊκή, Μονεταριστική, Νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση χωρίς επιστροφή;

   Η χώρα μας έχει μεγάλες δυνατότητες ανάπτυξης (΄Ηλιος, Αέρας, Θάλασσα) . Είναι σταυροδρόμι πολιτισμών . Μπορεί να έχει και μια εναλλακτική αγορά με τον Αραβικό Κόσμο αν χρειαστεί. Επιτέλους δεν αξίζει η χώρα μας να καταντήσει αποικία των ΓερμανοΑγορών.

   Προέχει η Σωτηρία του λαού μας  από την φτώχεια και την μιζέρια και της πατρίδας μας από την Εθνική ταπείνωση και υποδούλωση. Η κυβέρνηση υπό του εντολοδόχου τραπεζίτη-τεχνοκράτη Παπαδήμου, με τις δυνάμεις που τον στηρίζουν , είναι επικίνδυνη για την ‘’Σωτηρία της Χώρας μας και του Λαού μας.’’ Μας έφεραν τον «Λύκο για να φυλάει τα πρόβατα».Τι σχέση μπορεί να έχει ένας εντολοδόχος και υπηρέτης του Διεθνούς Τραπεζικού Κεφαλαίου με τον απλό Ελληνικό εργαζόμενο λαό;

   Χρειάζεται άμεσα , πριν  είναι αργά, μια Ενωμένη Αριστερά όλων των δυνάμεων σε ένα Νέο ΕΑΜ, για να αρπάξει την «μπάλα» τώρα που το  υπάρχον Δικκοματικό Σύστημα την έχει χάσει. Είναι η μοναδική μας ευκαιρία για να σωθεί ο Λαός μας και η Χώρα.

   Πρέπει όμως όλοι μας και κυρίως οι νέοι μας, να αφυπνισθούμε και να ανατρέψουμε την νέα «Χουντική Κυβέρνηση Παπαδήμου» αγωνιζόμενοι και φωνάζοντας ξανά  για :ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

Όπως είπε και ο Γιάννης Ρίτσος ‘’σε γονατίζουν όταν θέλεις να γονατίσεις’’ και ο λαός μας πάντα αντιστεκόταν και δεν γονάτισε ποτέ. Και αυτή την φορά η ΓερμανοΕυρωπαικη επέλαση δεν θα περάσει !

άρθρο του κ. Νίκου Μπουζάνη 
Μέλος της γραμματείας ΣΥΡΙΖΑ

πλειοψηφία με bonus 50 εδρών

Είναι γνωστό ότι ο εκλογικός νόμος που θα ισχύσει για τις επόμενες εκλογές δωρίζει 50 έδρες επιπλέον στο πρώτο κόμμα. Το Δικομματικό Σύστημα σχεδίασε και ψήφισε έναν εκλογικό νόμο, για να διασφαλίσει τα συμφέροντα του και να εναλλάσσεται στην εξουσία. Όμως τους πρόλαβε η κρίση και έπεσαν οι ίδιοι στον λάκκο των δόλιων σχεδιασμών τους . Αυτός είναι και ο λόγος που απέφυγαν τις πρόωρες εκλογές και την λαϊκή ετυμηγορία. Για να κερδίσουν κάποιο χρόνο, να ξανασχεδιάσουν με βάσει πάντα την διασφάλιση των συμφερόντων του κεφαλαίου που υπηρετούν. Τοποθέτησαν στην θέση του «Δημίου» άλλον (Εντολοδόχο εκ Βρυξελλών) για την βρώμικη δουλειά των πιο σκληρών αντιλαϊκών μέτρων , μήπως και απαλλαγούν από τις ευθύνες. Χρησιμοποιώντας και όλα τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ θα προσπαθήσουν να ξεχάσει ο λαός μας τους υπαίτιους για την εξαθλίωσή του.

Αυτή την φορά όμως φαίνεται ότι την «πατήσανε». Ο λαός μας, γνωρίζει πολύ καλά, ποια είναι τα αίτια και ποιοί έχουν την ευθύνη αυτής της εξαθλίωσης.

Μαζικά τους εγκαταλείπει και στρέφεται στην Αριστερά. Οι διάφοροι Μηχανισμοί και τα ΜΜΕ καταβάλλουν την ύστατη προσπάθεια, αλλά το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Μέχρι τις εκλογές θα επιχειρήσουν με διάφορους τρόπους να ανακόψουν αυτό το ποτάμι. Θα κατασκευάσουν «Σωτήρες» για αναχώματα, κάποιους που θα εμφανίζονται ως και κάποιους που θα εμφανίζονται ως , πιστεύοντας ότι ο λαός ξεχνάει εύκολα την πολιτική τους προδοτική διαδρομή.

Βέβαια μπροστά στην δυσκολία νομίζουν ότι έχουν επιπλέον την επιλογή της αλλαγής εκλογικού νόμου, για να μην έλθει η Αριστερά στην εξουσία. Οποιοσδήποτε όμως εκλογικός νόμος και αν ψηφισθεί ( για να ισχύει στις επόμενες εκλογές χρειάζεται ψηφοφορία από 180 βουλευτές), ευνοεί το ίδιο και ακόμη περισσότερο την Αριστερά. Όπως φαίνεται θέλουν να μειώσουν τον αριθμό των βουλευτών από 300 σε 200 και αν αντί σταυρού προτίμησης να εφαρμόσουν την λίστα υποψηφίων , για να γλυτώνουν τα «γιαουρτώματα» από τους οπαδούς τους.

Το πιο πιθανό όμως είναι να παραμείνει το δώρο των 50 εδρών στο πρώτο κόμμα ,για να επιδιώξουν την αυτοδυναμία τους ή την συγκρότηση δικομματικής κυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένων και των μικρότερων δορυφορικών προθύμων κομμάτων.

Αυτή όμως είναι η μεγάλη ευκαιρία της Αριστεράς . Να επιδιώξει Ενωμένη την πλειοψηφία και την άνοδο στην εξουσία για πρώτη φορά. Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία για το λαό μας , που για πρώτη φορά φαίνεται να εμπιστεύεται την Αριστερά ως λυση.

Μπροστά στα μεγάλα δεινά και στην εξαθλίωση που υφίσταται ο λαός μας, τον εξευτελισμό της χώρας μας και την παραχώρηση της Εθνικής μας Κυριαρχίας, δεν υπάρχει καμμιά δικαιολογία για διασπάσεις και δεν υπάρχει η πολυτέλεια γιά καταμέτρηση δυνάμεων. Η διάσπαση και ο κατακερματισμός ευνοεί τον αντίπαλο, που στα δύσκολα όπως αποδεικνύεται συνεργάζεται για τα συμφέροντα του Κεφαλαίου, των Τραπεζιτών, των Πολυεθνικών και των Ισχυρών.

Η Ενότητα της Αριστεράς είναι μονόδρομος για τη σωτηρία του λαού και της χώρας. Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ που συνεργάζονται, ανέλαβαν αυτή την πρωτοβουλία για έκκληση ενότητας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς σε ένα Μέτωπο (ένα νέο ΕΑΜ), για την απελευθέρωση της χώρας μας και του λαού μας από την Γερμανο-Ευρωπαϊκή Νεοφιλελευθερη-Καπιταλιστική κατοχή. Δεν υπάρχει καμμία δικαιολογία στο ΚΚΕ ,στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ΔΗΚΚΙ και στις Πασοκογενείς- Αντιμνημονιακές δυνάμεις που απεγκλωβίζονται από το ΠΑΣΟΚ

Η καθαρότητα των πολιτικο-ιδεολογικών απόψεων και θέσεων είναι απολύτως σεβαστές, αλλά για καιρό ειρήνης. Σήμερα όμως έχουμε πόλεμο εναντίον όλων αυτών των μνημονιακών προθύμων δυνάμεων, που υπηρετούν τα συμφέροντα των ισχυρών. Σ΄αυτό το κάλεσμα κανένας δεν μπορεί να απέχει και να κάνει πως δεν βλέπει.Οι ευθύνες για όλους αυτούς είναι τεράστιες και ο λαός μας ξέρει και να τιμωρεί ,αν χρειαστεί.

΄Ηρθε λοιπόν η ώρα της Ενωμένης Αριστεράς για ένα Μέτωπο κοινής δράσης και καθόδου στις εκλογές για την πρώτη Αριστερή Εξουσία , η οποία μπορεί να εδραιωθεί στην συνέχεια με την ψήφιση της απλής Αναλογικής. Το BONUS των 50 εδρών μπορεί να δώσει την πολυπόθητη πλειοψηφία ίσως και την άνοδο στην εξουσία στην Ενωμένη Αριστερά.

Σε καμμία περίπτωση δεν πρέπει να χαθεί αυτή η μεγάλη ευκαιρία. Τα οργανωμένα μέλη των αριστερών κομμάτων που αποτελούν την βάση αυτών, έχουν πολύ μεγάλη ευθύνη και καθήκον να απαιτήσουν από τις Ηγεσίες τους το και πιστεύω ότι θα το πράξουν. Όσο πιο γρήγορα, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δυναμική και το αποτέλεσμα. Τώρα που το Δικομματικό Σύστημα με τα εξαπτέρυγα του, βρίσκονται με την πλάτη στον τοίχο και η Αριστερά έχει το πολιτικο-ιδεολογικό πλεονέκτημα. Ηρθε η ωρα της Αριστερας για μια μεγάλη πλειοψηφια, εκμεταλειομενη το BONUS των 50 εδρών.

Εμπρός λοιπόν για ένα νέο ΕΑΜ για την απελευθέρωση της χώρας μας και για την μεγάλη Αλλαγή.

Η Γερμανίδα ιστορικός Leonora Seeling αγαπάει πολύ περισσότερο την Ελλάδα από αυτούς που μας κυβερνούν και ειδικά από την υπουργό Παιδείας. Η Γερμανίδα ιστορικός αναγνωρίζει την συμβολή της χώρας μας στον ευρωπαϊκό τρόπο σκέψης μέσω των απείρων λέξεων και εννοιών που χάρισε η χώρα μας σε όλον τον κόσμο. Κάτι που φυσικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να μας κάνει να ξεχάσουμε η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου με την κατάργηση των Αρχαίων!, με την εισαγωγή των ξένων γλωσσών από την 1η Δημοτικού!, με την καθιέρωση της αγγλικής ως δεύτερης επίσημης γλώσσας της χώρας μας! και χρησιμοποιώντας 'ανθρωποειδή τύπου Δραγώνα για την επιμόρφωση των παιδιών μας!

"H Γερμανίδα ιστορικός και συγγραφέας Leonora Seeling εξεγέρθηκε με τα επιτιμητικά δημοσιεύματα του γερμανικού Τύπου για την Ελλάδα, και ζήτησε να επιβληθεί ένας έκτακτος, πολιτιστικός φόρος για τη δημοσιονομική διάσωση της χώρας.

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Deutsche Welle, η καθηγήτρια, που έχει διδάξει σε γερμανικά και γαλλικά πανεπιστήμια ιστορία των μαθηματικών και της φυσικής, εξέδωσε ένα βιβλιαράκι σε μορφή...

αγόρευσης προς τους πολίτες, που φέρει τον τίτλο: «5 σεντ, ώστε να σώσουμε την Ελλάδα».

Η καθηγήτρια πρότεινε την επιβολή -σε ευρωπαϊκό επίπεδο- ενός συμβολικού πολιτιστικού φόρου: όποιος χρησιμοποιεί σήμερα ελληνικές λέξεις να πληρώνει πέντε «ευτελή» λεπτά του ευρώ για κάθε μία από αυτές. Δηλαδή, μόλις ο Γερμανός πει Idee, ή ο Άγγλος ξεστομίσει idea, να κατακυρώνονται αμέσως 5 σεντ στον ελληνικό δημόσιο κορβανά. Το ίδιο για τις λέξεις "ψυχή", "δημοκρατία", "πολιτική", "μουσείο", "Ευρώπη", "ευρώ" και πάει λέγοντας.

Με πάθος και εμμονή αλλά και έκδηλη χαρά η κ. Ζέελινγκ υπολογίζει τα εκατομμύρια και τα δισεκατομμύρια που θα έμπαιναν στον άδειο ελληνικό "μπεζαχτά". Μάλιστα, είναι απόλυτα πεπεισμένη ότι οι ευρωπαϊκοί λαοί οφείλουν αυτόν το φόρο στην Ελλάδα, χωρίς τα πνευματικά και επιστημονικά επιτεύγματα της οποίας, δε θα υπήρχε σήμερα ούτε ευρωπαϊκός πολιτισμός, ούτε ευρωπαϊκή τεχνολογία.

Το δεύτερο ζητούμενο της Γερμανίδας συγγραφέως είναι να συμμαζευτούν οι γερμανικές γραφίδες, που με τόσο δασκαλίστικο ύφος έσπευσαν να καταδικάσουν την ελληνική πρακτική και την ελληνική νοοτροπία. Για το λόγο αυτό, υπενθύμισε πως δίπλα στην αφελώς απροκάλυπτη ελληνική διαφθορά -τη «δημοκρατική διαφθορά», όπως την αποκαλεί- βρίσκεται η μεγαλόσχημη και υποκριτική διαφθορά της γερμανικής οικονομίας αλλά και της πολιτικής.

Για το λόγο αυτό, η κ. Ζέελινγκ έκανε τη σύγκριση των αποδοχών ενός Έλληνα δημόσιου υπαλλήλου, μαζί με τις περικοπές του 10%, με το υψηλότερο επίδομα που -υπό ορισμένες προϋποθέσεις- παίρνει ο Γερμανός άνεργος, πρότεινε τη μείωση των ελληνικών αγορών γερμανικών όπλων κατά 50% και άλλα πολλά. Σύμφωνα δε με τη «ΝΒ», η Λεονόρα Ζέελινγκ, τα έκανε όλα αυτά, διότι απλά «είναι μια μορφωμένη Γερμανίδα, που της πάτησαν τον κάλο, επειδή της προσέβαλαν την Ελλάδα».

DEUTSCHE WELLE"

Λόγια μεγάλων πολιτικών...

'Χρειαζόμαστε μία παγκόσμια διακυβέρνηση και την χρειαζόμαστε γρήγορα!'

Γιώργος Παπανδρέου

'Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα πού μάς ανήκουν ώστε να κοιμόμαστε ήσυχοι τα βράδια.'

Γιώργος Παπανδρέου

'Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν ανέκαθεν φανατικός υποστηριχτής μία κοινωνίας πολυπολιτισμικής και πολυεθνικής'.

Κώστας Σκανδαλίδης

'Ότι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό’.

Γιώργος Βουλγαράκης

'Κανένας συμβιβασμός, καμία ανοχή στη διαφθορά...'

Κώστας Καραμανλής

'Η αγγλική θα διδάσκεται από την 1η Δημοτικού γιατί είναι εγωκεντρικό τα παιδιά να μαθαίνουν μόνο ελληνικά'.

Θάλεια Δραγώνα

‘Η αγγλική γλώσσα πρέπει να γίνει η δεύτερη επίσημη γλώσσα της Ελλάδος’.

Άννα Διαμαντοπούλου

'Η ελληνική γλώσσα είναι μία μικρή γλώσσα'.

Θάλεια Δραγώνα

'H λέσχη Μπίλντερμπεργκ είναι απλά ένα think tank (δεξαμενή σκέψης).'

Άννα Διαμαντοπούλου

'Τα αρχαία ελληνικά είναι μία νεκρή γλώσσα'.

Θάλεια Δραγώνα

'Ναι στο σχέδιο ΑΝΑΝ για την Κύπρο'.

Γιώργος Παπανδρέου

'Η Ελλάδα και η Τουρκία θα συνεργάζονται για την παρουσίαση της ιστορίας στα σχολικά βιβλία'.

Γιώργος Παπανδρέου

'Στην Σμύρνη έγινε συνωστισμός. Ο ελληνισμός ποτέ δεν υπήρξε θύμα'.

Μαρία Ρεπούση

‘Ευχαριστώ τους Αμερικανούς (Ίμια)’.

Κώστας Σημίτης

'Θα πούμε στον ελληνικό λαό ότι την σημαία στα Ίμια την πήρε ο αέρας'.

Θεόδωρος Πάγκαλος

‘Αυτό το όνομα (Μακεδονία) σε 10 χρόνια θα το έχουμε ξεχάσει’.

Κωσταντίνος Μητσοτάκης

'Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας θα περιορισθούν'.

Άννα Μπενάκη-Ψαρούδα

Όσα είπε η Leonora Seeling για την ελληνική γλώσσα στα γερμανικά.

Sie heißt Leonora Seeling, ist eine deutsche Historikerin und Schriftstellerin und im Gegensatz zur Mehrheit ihrer Landsleute aufgebracht wegen der vorwurfsvollen Veröffentlichungen der deutschen Presse über Griechenland

Wie in den Beiträgen auf der Homepage der Deutschen Welle nachzulesen ist, hat Frau Seeling die Einführung einer Kultur-Sondersteuer für die finanzielle Rettung Griechenlands verlangt.

Wie ihre Veröffentlichungen zeigen, bedient sich Frau Seeling normalerweise nicht der griechischen Themen in Deutschland.

Sie hat allerdings auf deutschen und französischen Universitäten Geschichte der Mathematik und Naturgeschichte unterrichtet, hat Literatur herausgegeben, sie ist eine Griechenland-Kennerin, die jetzt mit der Herausgabe eines Buches sozusagen "explodiert" ist.

Ihr Werk, das von dem kleinen Verlag "Akiranda" (= Name der antiken Stadt Lykien) in Stuttgart herausgegeben wurde, ist in Form einer Ansprache an die Bürger verfaßt und trägt den Titel: "5 Cent, um Griechenland zu retten".

Es handelt sich jedoch - so die Veröffentlichugn - um eine bedingungslose, warme Verteidigung Griechenlands von einer deutschen Schriftstellerin ("γραφίδα = Schreibfeder").

Das habe ich dazu im Netz gefunden:

Leonora Seeling

"Griechenland ist weit mehr als die Summe seiner Teile."

Frei nach Aristoteles

Αυτό είναι δημοσιογραφία. Η γερμανική εφημερίδα Handelsblatt  έστειλε στην Ελλάδα 20 δημοσιογράφους για να ζήσουν την κατάσταση που επικρατεί τελευταία στη χώρα. Μίλησαν με κόσμο, με πολιτικούς, πήγαν στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Και τι νομίζετε ότι έγραψαν στο άρθρο τους;

«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα κάνει μήνυση στους δανειστές μου για σωματική βλάβη».

Είδαν μια χώρα στα όριά της, εξαντλημένη, διαλυμένη από τη μέγγενη του χρέους και της ευρωπαϊκής… αλληλεγγύης.

«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα μηνύσει τους δανειστές μου και το βράδυ θα κατέβαινα στο Σύνταγμα για να διαδηλώσω μπροστά στο Κοινοβούλιο, ώστε να εκφράσω την διαμαρτυρία μου για μια πολιτική κατά της κρίσης που το μόνο που κάνει είναι να την επιδεινώνει», δηλώνουν και συνεχίζουν:

Τα αποτελέσματα (εννοείται του σχεδίου διάσωσης) δεν μπορούν να είναι πιο αποκαρδιωτικά. Η οικονομική ζωή σβήνει, η ανεργία αυξάνεται, οι νέοι άνθρωποι ονειρεύονται να φύγουν στο εξωτερικό. Και το χρέος ανεβαίνει συνεχώς χωρίς τα μέτρα να φέρνουν αποτέλεσμα».

Το επόμενο είναι ακόμη πιο σοβαρό που αναφέρουν:

«Πιο επικίνδυνα όμως είναι όσα δεν φαίνονται. Αν ήμουν από την Ελλάδα θα ήμουν μεταξύ αυτών που θα έβλεπαν με ανησυχία και με επαγρύπνηση την στρατιωτική μηχανή που κυβερνούσε από το 1967 ως το 1974 και που μπορεί να ψάχνει την ευκαιρία να δράσει. Το ξέρουμε από πολλές χώρες: οι θεραπείες – σοκ είναι εχθροί της Δημοκρατίας». Αν και υπερβολική μια τέτοια πρόβλεψη εντούτοις δείχνει πώς σκέφτονται οι ξένοι για εμάς.

«Ένα τέτοιο βουνό χρέους δεν μπορεί να μειωθεί συρρικνώνοντας την οικονομική δύναμη. Αν και η χώρα έχει λάβει τα σκληρότερα μέτρα που έχει πάρει δυτική χώρα εκτός πολέμου, το χρέος έχει μεγαλώσει κατά 67 δισεκατομμύρια ευρώ, σε σχέση με το ΑΕΠ έχει φτάσει από το 127% στο 157%. Το σπιράλ της κρίσης τρέχει όλο και πιο γρήγορα. Η συμφωνία της Συνόδου Κορυφής θα επιβραδύνει την αποσύνθεση της χώρας αλλά δεν θα τη σταματήσει. Όλα άργησαν κατά ενάμιση χρόνο. Αν τότε είχε γίνει διαπραγμάτευση του χρέους σήμερα θα ήταν κάτω από 100% του ΑΕΠ. Όπως έχουν τα πράγματα η χώρα θα μείνει αποκλεισμένη από τις αγορές για πολύ καιρό”, τονίζουν.

Και το εντυπωσιακό οι Γερμανοί το αφήνουν για το τέλος:

“Αν είχαμε φερθεί στους Γερμανούς αδελφούς μας της Ανατολικής Γερμανίας όπως φερόμαστε τώρα στους Έλληνες, αυτοί θα ζούσαν ακόμη στην φτώχεια.

Αυτά που κάναμε τότε για αυτούς: μηδενική φορολογία στις εταιρείες, προγράμματα στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, αύξηση μισθών για να δημιουργήσουμε καταναλωτική δύναμη – όλα αυτά γίνονται αντίθετα στην Ελλάδα».

Όλα όσα λέμε τόσο καιρό τα είδαν οι Γερμανοί δημοσιογράφοι και τα έγραψαν στους συμπολίτες τους που πιστεύουν ότι είμαστε λαμόγια και τεμπέληδες.

Είδαν μια χώρα τσακισμένη, που επί 1,5 χρόνο έκανε τεράστια λάθη, που η κυβέρνησή της την οδήγησε στην καταστροφή και οι Ευρωπαίοι εταίροι την έσπρωξαν στο γκρεμό.

«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα κάνει μήνυση στους δανειστές»

«Αν ήμουν Έλληνας θα είχα κάνει μήνυση σε όσους με "βοηθούν" για σωματική βλάβη»!

Με τη φράση αυτή οι δημοσιογράφοι της γερμανικής εφημερίδας Handelsblatt περιγράφουν τις εμπειρίες τους από την ολιγοήμερη επίσκεψή τους στην Αθήνα του Μνημονίου και μεταφέρουν στους πιθανότατα έκπληκτους αναγνώστες τους μια εντελώς διαφορετική οπτική της κρίσης στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, μια οπτική που πόρρω απέχει από την επίσημη ρητορική της Άγκελα Μέρκελ, του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και των υπολοίπων Ευρωπαίων πολιτικών ταγών.

Η εφημερίδα είχε στείλει εδώ και μέρες στην Αθήνα μια πολυπληθή ομάδα δημοσιογράφων και φωτογράφων που έζησαν ανάμεσά μας και εκείνο που αποκόμισαν είναι το κλίμα απογοήτευσης, οργής, αγανάκτησης, απελπισίας, ακόμα και την υποβόσκουσα κοινωνική έκρηξη για την οποία προειδοποιούν την γερμανική κοινή γνώμη. Και δεν διστάζουν να μιλήσουν ακόμα και για τον κίνδυνο «εκτροπής», θυμίζοντας σε όλους πως η εφαρμογή ακραίων πολιτικών και οικονομικών «θεραπειών» στο παρελθόν είχε οδηγήσει σε δικτατορίες!

Οι απεσταλμένοι της Handelsblatt έζησαν από κοντά την κατάσταση στη χώρα. Μίλησαν με πολιτικούς, δημόσιους υπαλλήλους, απλό κόσμο και περιγράφουν μια «εξαντλημένη χώρα, που υποφέρει από ένα διπλό βάρος: το χάος του χρέους που η ίδια επέβαλε στον εαυτό της και την ευρωπαϊκή πολιτική διάσωσης, που κάνει τα πράγματα χειρότερα»...

Μιλούν για μια  αποκαρδιωτική εικόνα, για την  οικονομική ζωή που τελμάτωσε, την  ανεργία που καλπάζει, τους νέους  που σκέφτονται να φύγουν μετανάστες όπως οι παππούδες τους! Και γράφουν: «Αν ήμουν Έλληνας θα είχα μηνύσει τους δανειστές μου και το βράδυ θα κατέβαινα στο Σύνταγμα για να διαδηλώσω μπροστά στο Κοινοβούλιο, ώστε να εκφράσω την διαμαρτυρία μου για μια πολιτική της κρίσης που το μόνο που κάνει είναι να την επιδεινώνει».

Προειδοποιούν παράλληλα πως ενώ η λαϊκή οργή φαίνεται και εκδηλώνεται καθημερινά, κανείς δεν μπορεί να ξέρει εάν υποβόσκουν κι άλλες «καταστάσεις» και κάνουν αναφορά «στην στρατιωτική μηχανή που κυβερνούσε από το 1967 ως το 1974 και που μπορεί να ψάχνει την ευκαιρία να δράσει. Το ξέρουμε από πολλές χώρες: οι θεραπείες – σοκ είναι εχθροί της Δημοκρατίας».

Στο αφιέρωμα αυτό ιδιαίτερη  μνεία πρέπει να γίνει στην άποψη  του αρχισυντάκτη της εφημερίδας που παρομοιάζει τις αποφάσεις  που έλαβαν όλο αυτό το διάστημα οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για λογαριασμό μας. Σύμφωνα με τον έγκυρο δημοσιογράφο «η θεραπεία που δίνεται στην Ελλάδα τώρα θυμίζει την προσέγγιση του Αμερικανού οικονομολόγου Τζέφρι Σακς που δοκιμάστηκε στη Ρωσία του Γιέλτσιν: ραγδαία απελευθέρωση του εργασιακού τοπίου και της οικονομίας, επιτάχυνση των αποκρατικοποιήσεων και τεράστιες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες. Κάτι που δημιούργησε τελικά το είδος του καπιταλισμού της Άγριας Δύσης που ακόμη κρατά τη ρωσική κοινωνία διχασμένη σε δισεκατομμυριούχους και φτωχούς. Ο Σακς που έμεινε γνωστός ως “Δρ. Σοκ” αναγκάστηκε να βγει και να απολογηθεί στους Ρώσους» αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο.

Που καταλήγει: «Αυτός ο ρόλος του ‘Δρ. Σοκ’ έχει τώρα μεταφερθεί στις Βρυξέλλες, στο Βερολίνο και στο Παρίσι και η ίδια θεραπεία εφαρμόζεται στην Ελλάδα. Όπου και πάλι έχουν αναλάβει άνθρωποι που δεν γνωρίζουν πως θα δώσουν ώθηση στην οικονομία και στους ανθρώπους που εργάζονται» …

                                                          έξοδος από το ΕΥΡΩ ;

                                                             ΝΑΙ με όρους και προϋποθέσεις


Το ενιαίο Ευρωπαϊκό νόμισμα (ΕΥΡΩ) επινοήθηκε και εφαρμόσθηκε από τους ισχυρούς (τραπεζίτες-μονοπώλια και κράτη), για να ενισχύουν κάθε φορά τα κέρδη τους  εις βάρος των φτωχών λαών-κρατών.

Κάποιοι που υποστηρίζαμε αυτή τη θέση από την αρχή, σήμερα αυτό το αποτέλεσμα μας δικαιώνει.

Τα παρακάτω 6 (έξι) επιχειρήματα επιβεβαιώνουν απόλυτα την στρατηγική μας πολιτική θέση,  για την έξοδο της χώρας μας  από το ευρώ:

α) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε ενιαίο κράτος, ή ομοσπονδία κρατών. Η Ε.Ε. σήμερα δεν είναι ούτε καν συνομοσπονδία. Είναι απλή τελωνειακή και εμπορική ένωση, με χαλαρά κεντρικά όργανα και με χαλαρές αποφάσεις. Δηλαδή η Ε.Ε. δεν έχει πολιτική ενότητα με εκλεγμένα κεντρικά όργανα, που να αποφασίζουν και να εφαρμόζουν μια ισόρροπη ανάπτυξη. Σε ένα ενιαίο κράτος , όπως είναι η χώρα μας , με δικό της νόμισμα, προσπαθεί για την ισόρροπη ανάπτυξη όλων των περιφερειών και άρα τα πλεονάσματα κάποιων περιφερειών μεταφέρονται, για να καλύψουν  τα ελλείμματα των άλλων. Αυτό δεν μπορεί να γίνει σ΄αυτήν την Ευρώπη.

β) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε χώρες με ενιαία δημοσιονομική πολιτική. Αυτό  σημαίνει ότι η κάθε χώρα-κράτος πρέπει να έχει ίδια δημοσιονομικά μεγέθη, δηλαδή οι δείκτες του δημοσίου χρέους, των ελλειμμάτων προϋπολογισμού, ο πληθωρισμός , τα επιτόκια  κλπ. πρέπει να είναι ίδια. Διαφορετικά είναι ευκολονόητο ότι οι χώρες με ασθενείς δείκτες συνεχώς θα αποκλίνουν και κάποια στιγμή θα επέλθει η κρίση. Ο υπερδανεισμός των νοικοκυριών και των χωρών θα υπερβαίνει τα όρια με ολέθριες συνέπειες, με αποτέλεσμα οι αγορές-δανειστές, να κατάσχουν περιουσίες ή κυριαρχικά δικαιώματα αντίστοιχα.

γ) Το ενιαίο νόμισμα πρέπει να εφαρμόζεται σε όμοιες οικονομίες, για παραγωγή , απασχόληση, ανεργία , ποιότητα προϊόντων, εξαγωγές, εισαγωγές, εκμεταλλεύσιμες πηγές κλπ. Αν αυτοί οι δείκτες δεν είναι ίδιοι, τότε οι χώρες που έχουν καλύτερη δομή , υποδομή και οργάνωση , αλλά και καλύτερη παραγωγή θα επικρατήσουν έναντι των αδυνάτων, οι οποίες θα καταλήξουν , να μην  παράγουν και συνεχώς να εισάγουν για τις ανάγκες τους από τις οργανωμένες ισχυρές χώρες. ΄Ετσι η ανεργία στις αδύνατες χώρες θα αυξάνεται και  θα μειώνονται συνεχώς η παραγωγή και οι εισαγωγές. Επίσης τα χρέη των νοικοκυριών θα αυξάνονται, προσπαθώντας να καλύψουν τις ανάγκες επιβίωσης, καθώς και το κράτος επίσης θα αυξάνει το χρέος και τα ελλείμματα.

δ) Το ενιαίο νόμισμα μπορεί και πρέπει να εφαρμόζεται, όταν  όλες οι χώρες έχουν τους ίδιους δείκτες κοινωνικού κράτους. Με  το ενιαίο νόμισμα δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνικό κράτος ,που να καλύπτει τις αναγκαίες δαπάνες, όσον αφορά την υγεία-παιδεία-πρόνοια-προστασία περιβάλλοντος κ.λ.π. Κάθε φορά που χρειάζονται δαπάνες επιπλέον του προϋπολογισμού , αυτές οι δαπάνες θα καλύπτονται αναγκαστικά από δάνεια, που θα αυξάνουν συνεχώς τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος.

ε) Το ενιαίο νόμισμα συνεχώς μειώνει την ανταγωνιστικότητα και είναι ευνόητο ,  αφού δεν μπορεί να υποτιμηθεί , γιατί δεν είναι δικό μας και αναγκαζόμαστε για να έχουμε μια σχετική ανταγωνιστικότητα , να μειώνουμε το εργατικό κόστος κάτω από το  όριο της φτώχειας  και ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού να φθάνει στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Είναι αυτή η λύση; Την τελευταία 10ετία πριν την είσοδό μας στο ευρώ, η δραχμή υποτιμήθηκε έναντι του δολαρίου, περίπου 80% και μετά την είσοδό μας στο ευρώ, η δραχμή (έμμεσα μέσω ευρώ) ανατιμήθηκε περίπου 80%. Τότε ποια ανταγωνιστικότητα μπορούμε να περιμένουμε και ποια προοπτική επιβίωσης της χώρας μας;

στ) Το ενιαίο νόμισμα ξεκίνησε με την συνθήκη του Μάαστριχτ και ενισχύθηκε με τις συνθήκες της Λισαβόνας , του Άμστερνταμ κλπ., οι οποίες έθεσαν τους όρους και τον μηχανισμό της περαιτέρω ισχυροποίησης σε μια νεοφιλελεύθερη Ε.Ε., με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα για τα λαϊκά στρώματα. Οι καινούργιες συνθήκες αντί να βελτιώνουν την κατάσταση υπέρ των αδυνάτων ,ισχυροποιούνται ακόμη περισσότερο υπέρ των ισχυρών.

΄Οσο η Ε.Ε. παραμένει νεοφιλελεύθερη και όπως φαίνεται δεν αλλάζει και συνεχώς εδραιώνει ακόμη περισσότερο τη νεοφιλελεύθερη και μονεταριστική προοπτική της , η χώρα μας ως φτωχότερη και μη ανταγωνιστική συνεχώς θα αποκλίνει προς όφελος των ισχυρών κρατών και των διεθνών δανειστών-τοκογλύφων.

 Συνοψίζοντας:

Η χώρα μας δεν έχει καμία τύχη αν παραμείνει στην Ευρωζώνη και στο ενιαίο νόμισμα, όσο η Ε.Ε. δεν έχει πολιτική, δημοσιονομική, οικονομική και κοινωνική ενότητα και όσο παραμένει αμετάκλητα νεοφιλελεύθερη. Διαρκώς θα αυξάνεται το Δημόσιο Χρέος (θα το κουρεύουμε αλλά θα ξανά αυξάνει),θα αυξάνουν τα ελλείμματα , θα μειώνεται η ανταγωνιστικότητα και θα μειώνονται διαρκώς τα εισοδήματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων.΄Αρα η στρατηγική μας πολιτική θέση πρέπει να είναι η έξοδος από το ευρώ και η επάνοδος της χώρας μας σε μια ανεξάρτητη εθνική νομισματική πολιτική. Όμως όσο δεν υπάρχει κάποια άλλη τελωνειακή και εμπορική αγορά με καλύτερες συνθήκες και προοπτικές για τον λαό μας και την χώρα μας πρέπει να παραμείνουμε στην τελωνειακή και εμπορική ένωση της Ε.Ε. Είναι διαφορετικό θέμα αυτή η παραμονή στην Ε.Ε. από την ευρωζώνη και το ευρώ.

 Σίγουρα η έξοδό μας από το ευρώ με αυτές τις συνθήκες και με αυτές τις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, ο λαός μας θα φτωχύνει ακόμη περισσότερο  και ίσως η χώρα μας να έφθανε σε άτακτη πτώχευση , η οποία θα έφερνε το λαό σε πλήρη εξαθλίωση. Η έξοδός μας από το ευρώ πρέπει να γίνει, αλλά με προετοιμασία, με όρους και προϋποθέσεις .΄Οταν πρόκειται να βγεις από το «σχοινάκι» , αν δεν βγεις όταν πρέπει και προετοιμασμένος, το πιο πιθανό είναι να πέσεις. Η θέση αυτή περί παραμονής στο ευρώ είναι πολύ αδύνατη σε σύγκριση με τα παραπάνω επιχειρήματα, ότι δηλαδή αν βγούμε θα πέσουμε ανωμάλως και θα εξαθλιωθούμε.

Όμως μια άλλη κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική , που θα έχει την πολιτική βούληση και το σθένος, μπορεί να προσαρμόσει την χώρα για την έξοδο από το ευρώ ενεργώντας ως εξής:

1) Πρέπει να διαγράψει το Δημόσιο χρέος σχεδόν στο σύνολό του, ως απεχθές και επαχθές και ως πληρωθέν μέχρι σήμερα εις  διπλούν.

2) Να φορολογήσει τον πολύ μεγάλο συσσωρεμένο πλούτο, που ανέρχεται πάνω από 2 τρις με συντελεστή 20%, ο οποίος θα φέρει στο Δημόσιο Ταμείο περίπου 350-400  δις.

3) Να κρατικοποιήσει τις τράπεζες , τις ΔΕΚΟ και τις στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις .

4) Να κάνει δημόσιες επενδύσεις που θα φέρουν πλήρη απασχόληση (πλήρη ωράριο και εργασιακά δικαιώματα) και ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας.

5) Να κάνει αναδιανομή των εισοδημάτων και να αναβαθμίσει το κοινωνικό κράτος.

6) Να προμηθευτεί (η χώρα μας) για να έχει αποθέματα ενέργειας και άλλων χρήσιμων εισαγόμενων ειδών, που να καλύπτουν τις ανάγκες της για ένα μακρύ χρονικό διάστημα.

Γνωρίζουμε ότι όσοι έβγαλαν τα χρήματα έξω, θα τα ξαναφέρουν για να κερδοσκοπήσουν εις βάρος μας. Όμως θα έχουν φορολογηθεί πριν με το ποσοστό  20%, ως συσσωρεμένος πλούτος. ΄Οσοι εξ αυτών επενδύσουν δεν  θα ξαναφορολογηθούν ως κεφάλαιο , διότι  μας συμφέρουν οι επενδύσεις. ΄Οσοι αγοράσουν ακίνητα κλπ. θα ξαναφορολογηθούν , άρα θα έχουμε κάποιο όφελος. Σίγουρα όμως θα είναι και πάλι  κερδισμένοι, αλλά δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά. Κάπως πρέπει να ξεκινήσουμε.

Τα παραπάνω έξι (6) επιχειρήματα επιβεβαιώνουν απόλυτα τη θέση μας για την έξοδο από το ευρώ με τους όρους που αναφέρουμε.

Όλα αυτά μπορεί να εφαρμοσθούν μόνο από μια νέα κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική που θα προέλθει μέσα από την σημερινή Αριστερά σε (ένα νέο ΕΑΜ) , για την απελευθέρωση της χώρας μας και του περήφανου και εργατικού λαού μας από τα δεσμά  της ΤΡΟΪΚΑ , του Δ.Ν.Τ και της Ν. Τάξης.

                                    Νίκος  Μπουζάνης(Φοροτεχνικός)

                         Γραμματέας Π.Σ. ΔΗΚΚΙ-Σοσιαλιστική Αριστερά

                        Μέλος της Εκτελεστικής  Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ

Απαιτείται: δημιουργία οράματος και ελπίδας
επειδή όσο νωρίτερα φύγουν τόσο το καλύτερο

(μια μαθήτρια γράφει)
Αθώωση του δολοφόνου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, συλλήψεις μαθητών στη σημερινή κινητοποίηση της ΓΣΕΕ , ΑΔΕΔΥ, οικονομικές έρευνες που τονίζουν πως είναι θέμα χρόνου η χρεοκοπία της Ελλάδας, μειώσεις μισθών, εργασιακή  εφεδρεία, απολύσεις,  απουσία βιβλίων , καταλήψεις υπουργείων, σχολείων, πανεπιστημίων, Μ.Μ.Μ.
Μοιάζει σαν ένα τσίρκο , όπου ο κάθε γελωτοποιός , με το πονηρό του βλέμμα κάνει τα μαγικά του κάθε φορά, χωρίς να ξέρουμε πως, γιατί και με ποια συνέπεια  , κι ‘εμείς θεατές, καθόμαστε, παρακολουθούμε… ώσπου τα μάτια μας γίνονται όλο και πιο συνηθισμένα στο έργο και χαμηλώνουν ,  ατονούν,  λυγίζουν , απογοητεύονται κάθε φορά που ο μάγος απαιτεί να σηκωθεί άλλος ένας για να γίνει θύμα των μαγικών.
Και το θέμα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι που σηκώνονται δεν επιστρέφουν ποτέ ξανά στις θέσεις τους…. Αυτό φοβίζει πιο πολύ απ’ όλα…

Οι τηλεοράσεις γεμίζουν με δηλώσεις των πολιτικών της κυβέρνησης  που μονάχα συμφέροντα εκφράζουν, είναι και οι ίδιοι κινούμενοι εκφραστές συμφερόντων, τόσο που αν τους σταματήσεις στο δρόμο, για  να τους βρίσεις ή έστω να τους κοιτάξεις στα μάτια, θα μετρήσουν  τη χαμηλή σου αξία σαν ομόλογο και θα σε προσπεράσουν.
Πράγματα κοινά σε ιστορικές σελίδες, που όταν όμως τα ζεις, καταλαβαίνεις , πως ίσως γράφεις και εσύ την ιστορία… Κόμματα που το καθένα εξυπηρετεί τον εγωισμό του, που τον έχει ονομάσει είτε μαρξιστικό, είτε σοσιαλιστικό, είτε δημοκρατικό, είτε νεοφιλελεύθερισμό, ό, τι περίσσεψε από τα πρόσφατα γεγονότα δηλαδή ,  το οποίο έγινε λάβαρο στις κόκκινες σημαίες..
Κανείς δεν κάνει πίσω για να μας σώσει, για να επιδιώξουμε τουλάχιστον μαζί του να σώσουμε και εμείς τον τόπο. 
Όσοι εμφανίζονται με δήθεν μαύρους κύκλους στα μάτια επειδή όλο το βράδυ ξενυχτούσαν για το μέλλον μας, απλά προσπαθούν να μπαλώσουν τα λάθη τους, λόγω ενοχών….. χα χα χα.
 Πού τέτοιοι άνθρωποι?
Τους κατάπιε η παγκοσμιοποίηση , όπως και τις αξίες, τα δικαιώματα, τις υποχρεώσεις, τη δημοκρατία…

Ποια είναι η λύση? Και πού να ξέρω εγώ ποια είναι η λύση? 17 χρονών είμαι. Το μόνο που βρίσκω σα λύση είναι ο έρωτας και η μουσική, μέχρι νεωτέρας.
Γιατί ας πούμε αν επιτρέψουμε στην κρίση να  μας πάρει κι’ αυτά τα δύο , τότε το προαναφερθέν τσίρκο, θα μετατραπεί σε οίκο ανοχής. Ναι μπουρδέλο! 
Και ποιος θα θέλει να ‘ναι τότε μέρος ενός τέτοιου παιχνιδιού?

05 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011  (Μ.Ζ. Μαθήτρια Λυκείου)

τρόποι φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου

«για να σωθεί ο λαός μας και η χώρα»

            Η θεωρία της σχετικότητας που υπάρχει για την φυσική επιστήμη ισχύει και για την οικονομία με την ορολογία «λογιστικό ισοζύγιο».  
Ο παραγόμενος πλούτος στην χώρα μας έχει διανεμηθεί και συνεχίζεται να διανέμεται ανισομερώς. Το ισοζύγιο  του παραγόμενου πλούτου στη χώρα μας έχει ως εξής:

            Το 99% των Ελληνικών νοικοκυριών έχει αποκτήσει «πλούτο»,τόσο  όσο έχει αποκτήσει και συσσωρεύσει και το 1% των πλουσίων.
Το 90% του πλούτου των λαϊκών νοικοκυριών έχει επενδυθεί και καταναλωθεί στην ελληνική επικράτεια, σε αντίθεση με τον πλούτο του 1% των πλουσίων που έχει εξαχθεί στο εξωτερικό .
Το παράδοξο όμως είναι το εξής: ότι ο παραγόμενος πλούτος των λαϊκών νοικοκυριών κατά το ποσοστό του 90% έχει φορολογηθεί στην χώρα μας πρωτογενώς, δηλαδή στην πηγή του, καθώς  και δευτερογενώς και τριτογενώς δηλαδή πολλαπλώς (π.χ. τα εισοδήματα ενός εργαζόμενου ή ενός μικρού επαγγελματία φορολογήθηκαν στην πηγή του αρχικά, μετά ξαναφορολογήθηκαν όταν αγοράσθηκε ένα σπιτάκι και ξαναφορολογούνται με το τέλος ακίνητης περιουσίας κλπ.).

Τα εισοδήματα όμως των λίγων πλουσίων: α) Δεν φορολογήθηκαν πρωτογενώς στην αρχική τους πηγή, διότι οι επιχειρήσεις, ενώ παρουσίασαν ζημιές,  τα ίδια τα φυσικά πρόσωπα (επιχειρηματίες) εξήγαγαν μεγάλα κέρδη μέσα από υπερτιμολογήσεις και υποτιμολογήσεις και άλλες λογιστικές φορολογικές νοθείες . β) Δεν φορολογήθηκαν ούτε δευτερογενώς  και τριτογενώς, διότι εξήχθησαν κατά το 90% σε τράπεζες του εξωτερικού και μόνο το 10% εξ αυτών έχει παραμείνει και επενδύθηκε στην χώρα μας.

            Βλέπουμε λοιπόν, ότι από τον παραγόμενο ελληνικό πλούτο το ½ τουλάχιστον δεν φορολογήθηκε ποτέ και κατέχεται από πάρα πολύ λίγους,  στο εσωτερικό αλλά κυρίως στο εξωτερικό. Αυτός ο πλούτος ως συσσωρεμένος  εκτιμάται πάνω από 2 τρις ευρώ, ως χαρτοφυλάκια, μετοχές , ομόλογα, ακίνητα  και κυρίως καταθέσεις σε ξένες τράπεζες, η προέλευση του οποίου αναλύεται ως εξής:

            α) 300-400 δις «οι θεσμικοί επενδυτές» από το χρηματιστήριο (πηγή: Ελ. Χρηματιστήριο ΑΕ)

            β) 600-700 δις αθροιστικά κέρδη των τραπεζών τα τελευταία 15 χρόνια (πηγή: Τράπεζα Ελλάδος)

            γ) 500-600 δις φοροδιαφυγή από τις ΟF SOR εταιρείες (πηγή: ΣΔΟΕ)

            δ) 500-600 δις φοροδιαφυγή από τις ΑΕ και τις πολυεθνικές (πηγή: Υπ. Οικονομικών).

           ε) Εδώ πρέπει να προσθέσουμε και τα φοροφυγέντα κέρδη του εφοπλιστικού κεφαλαίου που ξεπερνούν το 1 τρις (εκτίμηση:
Υπ. Οικονομικών).Αλλά μας αρκούν στον υπολογισμό μας τα 2 τρις συνολικά γιατί ίσως κάποια να μας ξεφύγουν.
Το κεφάλαιο έχει πάντα τρόπους διαφυγής.

Κάποιοι θα σκεφθούν: που είναι  το υπόλοιπο ½ που παρέμεινε στην χώρα μας (περίπου 2 τρις)  και ανήκει στα λαϊκά στρώματα  ; 
Όχι δεν υπάρχει αυτό, διότι αυτό φορολογήθηκε πολλές φορές , έγιναν έργα και επενδύσεις και το περισσότερο καταναλώθηκε για τις ανάγκες των οικογενειών τους . Έμεινε επίσης περίπου το 10% (δηλ. 200 δις ευρώ) «συσσωρεμένο»  σε κάποια ακίνητα και λίγες καταθέσεις στις τράπεζες, ως οικονομίες για ώρα ανάγκης, τα οποία σήμερα υφίστανται ξανά και ξανά την φορολογική ληστρική επιδρομή για να «σωθεί  η χώρα».
Όμως σ΄αυτήν την κρίσιμη ώρα, όπου η χώρα μας εξευτελίζεται και ο λαός μας υφίσταται την χειρότερη εξαθλίωση μέσα από  «προμελετημένη χρεωκοπία», ώστε να γίνει εύκολη λεία όλος ο φυσικός - ορυκτός πλούτος της και ο δημόσιος τομέας της, από τα γεράκια των αγορών και των ισχυρών κρατών , τον  συσσωρευμένο πλούτο των λίγων πλουσίων δεν τον αγγίζουν.

Μια κυβέρνηση, που θέλει πραγματικά να σωθεί η χώρα και ο λαός της πρώτα  φορολογεί αυτόν τον συσσωρευμένο πλούτο και αν δεν επαρκεί συνεχίζει με την φορολογία  των εισοδημάτων των λαϊκών στρωμάτων. Όμως μια εφάπαξ φορολογία της τάξεως του 20%  αυτού του πλούτου, θα επιφέρει στα ταμεία της χώρας μας 350 -400 δις ευρώ , με τα οποία η χώρα μας όχι μόνο θα λειτουργήσει το δημόσιο σύστημα (μισθοί , συντάξεις, παιδεία-υγεία κλπ) , αλλά θα κάνει και δημόσιες επενδύσεις , δημιουργώντας απασχόληση , κρατικοποιώντας Τράπεζες, ΔΕΚΟ, επιχειρήσεις  στρατηγικής σημασίας και όλα αυτά χωρίς εξωτερικό δανεισμό.
Αρκεί το Δημόσιο χρέος να έχει διαγραφεί προηγουμένως σχεδόν όλο στο σύνολό του και να προετοιμασθεί η χώρα μας για μια ανεξάρτητη νομισματική πολιτική. ΄

Ετσι δεν θα οφείλει και θα υποτιμά αν χρειάζεται το εθνικό της νόμισμα για να αποκτήσει ανταγωνιστικότητα  και δεν θα  υποτιμά μονομερώς μισθούς και συντάξεις (περικόπτοντας).

            Η είσπραξη αυτού του φόρου του πολύ μεγάλου πλούτου μπορεί να επιτευχθεί, αφού ψηφισθεί νόμος στην ελληνική βουλή που θα έχει ως δικλείδα ασφαλείας ότι: «όποιος δεν δηλώσει και δεν καταβάλλει αυτόν τον φόρο» θα κατασχεθούν όλα τα φιλέτα που τυχόν έχει στην χώρα μας , αλλά και θα κατασχεθούν και όλα εκείνα τα χρήματα που θα βρεθούν σ΄οποιαδήποτε Τράπεζα του εξωτερικού που δεν θα έχουν δηλωθεί. Τότε θα υπάρχει το επιθυμητό αποτέλεσμα , για να εισπραχθούν αυτά τα 350-400 δις και να σωθεί η χώρα και ο λαός της.

            Χρειάζεται βέβαια τόλμη και θέληση , που σίγουρα δεν έχει αυτή η κυβέρνηση και οι εναλλασσόμενοι στην εξουσία , αφού ποτέ δεν σκέφθηκαν να βάλλουν χέρι σ΄αυτούς τους λίγους, επειδή αυτούς υπηρετούν.
Γι΄ αυτό ο λαός πρέπει να αγωνισθεί να ανατρέψει αυτήν την καθεστηκυία κυβερνητική τάξη και να φέρει μια άλλη κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική.

            Η φοροδιαφυγή λοιπόν δεν γίνεται από το καφενεδάκι ή το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς, αλλά ακόμη κι αν γίνει κατ΄ελάχιστον , θα φορολογηθούν πολλαπλώς   , αφού εδώ θα επενδύσουν ή θα καταναλώσουν.

Γίνεται όμως από τους λίγους μεγάλους επιχειρηματίες, μεγαλογιατρούς, μεγαλοδικηγόρους και μεγαλοκατασκευαστές, οι οποίοι φοροδιαφεύγουν , δεν επενδύουν και δεν καταναλώνουν στην χώρα , αφού σχεδόν όλα τα χρήματα τα βγάζουν έξω σε ξένες τράπεζες.

Αυτές οι τράπεζες στη συνέχεια δανείζουν την χώρα μας και τις ελληνικές τράπεζες με υψηλά επιτόκια. Είναι οι λεγόμενες αγορές.

            Η εφάπαξ φορολόγηση με συντελεστή 20% δεν εφευρέθηκε τυχαία .
Αν είχαν φορολογηθεί στην πηγή τους πρωτογενώς, αρχικά θα είχαν φορολογηθεί με μεγαλύτερο ακόμη συντελεστή. Πρέπει να ξεκινήσει αμέσως η χώρα μας μέσα από διακρατικές συνεργασίες να καταγράψει όλους αυτούς που έχουν μεγάλες καταθέσεις στις τράπεζες του εξωτερικού.
Όμως πρέπει στο εξής να αλλάξει ο τρόπος φορολόγησης των μεγαλο-επιχειρηματιών και των ΑΕ.

            Να εφαρμοσθεί και στις Α.Ε. ο εξωλογιστικός προσδιορισμός των κερδών όπως εφαρμόζεται στις μικρές επιχειρήσεις , δηλαδή αν κάποια ΑΕ έχει τζίρο 100.000.000 ευρώ και  έξοδα 95.000.000 ευρώ, επομένως κέρδη 5.000.000 ευρώ ή και ζημία ακόμη με διάφορες λογιστικές νοθείες , να εξάγονται τα κέρδη με κάποιον συντελεστή επί του τζίρου, αναλόγως το αντικείμενο εργασιών. ΄Ετσι με ένα συντελεστή π.χ. 30% θα είχε κέρδη 30.000.000 ευρώ και ο φόρος θα ήταν πολλαπλάσιος.

            Με αυτό τον τρόπο θα συλλάβουμε την φοροδιαφυγή  των μεγάλων επιχειρήσεων, που είναι τόσο αναγκαίο για την δίκαια κατανομή των βαρών και την αναδιανομή των εισοδημάτων. Εάν εφαρμοσθεί ο εξωλογιστικός προσδιορισμός των κερδών , τότε μπορούμε να έχουμε μείωση φορολογικών συντελεστών σε επιχειρήσεις που δεν έχουν καμμία εξάρτηση από τη χώρα μας.

Ετσι οι συντελεστές φορολογίας των μεγάλων ΑΕ μπορούν να είναι:

α) 45% για τις ΑΕ που εξαρτώνται από την χώρα μας και εκμεταλλεύονται τον φυσικό ή ορυκτό  ή δημόσιο πλούτο (πρωτογενή)

β) 35%  για τις ημιεξαρτώμενες (δευτερογενή) και

γ) 25%  για τις μη εξαρτώμενες (τριτογενή).

Συνοψίζοντας:

Για να σωθεί η χώρα και ο περήφανος και εργατικός λαός μας, πρέπει να γίνουν οι εξής κινήσεις –μέτρα-νόμοι-αποφάσεις:

1.      Διαγραφή (μονομερής) του Δημόσιου χρέους.

2.      Εφάπαξ φορολόγηση με το 20% του συσσωρευμένου πλούτου.

3.      Ανεξάρτητη Νομισματική πολιτική με εθνικό νόμισμα.

4.      Να κρατικοποιηθούν τράπεζες,ΔΕΚΟ,στρατηγικής σημασίας επιχειρήσεις.

5.      Αναδιαμονή του εισοδήματος –κοινωνικό κράτος.

6.      Δημόσιες επενδύσεις για πλήρη απασχόληση και ανάπτυξη της πραγματικής οικονομίας.

Μία είναι η προϋπόθεση εφαρμογής όλων αυτών και άλλων αναγκαίων παρεμβάσεων,
μια άλλη κυβέρνηση πατριωτική με σοσιαλιστική προοπτική,
που να θέλει πραγματικά να σώσει το λαό  και τη χώρα .

            Αυτή μπορεί να έλθει στην εξουσία ως μέτωπο της Αριστεράς , ως

(νέο ΕΑΜ) για απελευθέρωση της χώρας μας από την ΤΡΟΪΚΑ-ΔΝΤ-Ν. Τάξη.

            Μια τέτοια  κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική με ισχυρή θέληση θα είχε θετικά αποτελέσματα, ακόμη και αν παραμείνει η χώρας μας στην ευρωζώνη και διαγράψει μικρό μέρος του δημοσίου χρέους. Όμως η χώρα μας και ο λαός μας θα ευρίσκοντο σε συνεχή κίνδυνο μιας νέας οικονομικής κρίσης και χρεοκοπίας, αφού η Ε.Ε. θα παρέμενε νεοφιλελεύθερη , αδηφάγος και πανέτοιμη κάθε φορά να βοηθήσει με τους μηχανισμούς του Ευρώ να κερδοσκοπούν οι ισχυροί έναντι των πολλών αδυνάτων.

Αλλά αν εφαρμόζαμε τις έξι παραπάνω περιπτώσεις με κυβέρνηση Πατριωτική-Σοσιαλιστική θα είχαμε θεαματικά αποτελέσματα εξόδου από την κρίση και μία πορεία ανάπτυξης με προοπτική πλήρους απασχόλησης, μετά ίσως από μια μικρή περίοδο προσαρμογής.

Οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ  είναι η λύση, μέσα από την συνεχή προσπάθεια ενότητας όλων των δυνάμεων της Αριστεράς- κομμουνιστικές, ριζοσπαστικές , οικολογικές και σοσιαλιστικές- για ένα ευρύτερο μέτωπο (νέο ΕΑΜ) εξουσίας , με πρόγραμμα εξουσίας, που θα φέρει την πραγματική αλλαγή.

                                                   Νίκος Μπουζάνης (Φοροτεχνικός)

                                            Γραμματέας Π.Σ. ΔΗΚΚΙ- Σοσιαλιστική Αριστερά