Παρά την αιφνιδιαστική προκήρυξη των εκλογών και τις εξελίξεις που αυτές θα πυροδοτήσουν είμαι υποχρεωμένος να θέσω προς συζήτηση και διαβούλευση έγκαιρα (ένα χρόνο πριν την διεξαγωγή τους) το ζήτημα των δημοτικών νομαρχιακών εκλογών μέσα από την οπτική της αυτενέργειας των πολιτών μιας και αυτές από την φύση τους αποτελούν ένα ζήτημα που κινητοποιεί τις τοπικές κοινωνίες στη βάση τους και όχι μόνο στις ηγετικές ομάδες των κομματικών επιτελείων.

Έτσι με την "αναγκαστική" κινητοποίηση χιλιάδων στελεχών, κοινωνικών αγωνιστών, απλών πολιτών που συμμετέχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στα κοινά μέσα από τοπικούς συλλόγους επιτροπές και δημοτικούς συνδυασμούς υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να ξεκινήσει ένας ανοιχτός διάλογος εφ όλης της ύλης για τα τοπικά προβλήματα του περιβάλλοντος και των οξυμένων κοινωνικών ζητημάτων από τους ίδιους τους πολίτες που τα βιώνουν και όχι από τους "ειδικούς" που εν κατακλείδι ευθύνονται για τα αδιέξοδα της κεντρικής πολιτικής σκηνής που οδήγησε τους μισούς Έλληνες στις τελευταίες ευρωεκλογές να απέχουν από τις κάλπες.

Ποιά όμως είναι τα ζητήματα που ενδιαφέρουν τους πολίτες στην καθημερινότητα τους και μπορούν να τους κινητοποιήσουν;

Πρωταρχικό ζήτημα θεωρώ το περιβαλλοντολογικό ειδικά στο λεκανοπέδιο και τις άλλες μεγάλες πόλεις. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια με την συνέχιση της καταστροφής του δασικού πλούτου, την συνεχόμενη άναρχη δόμηση και με την κάθε τρόπο εκμετάλλευση των ελεύθερων χώρων με σκοπό το κέρδος, ενώ η δράση για την ανακύκλωση υλικών βρίσκεται στη χώρα μας σε εμβρυακή κατάσταση και στο επίπεδο της συνείδησης και των αναγκαίων υποδομών, ανοιχτό παραμένει μέχρι σήμερα το κομβικό ζήτημα της διαχείρισης των απορριμμάτων με την γνωστή νοοτροπία "να τα πάρει ο διπλανός δήμος". Τα πράγματα βγαίνουν εκτός έλεγχου τους θερινούς μήνες στις μεγαλουπόλεις με την υπερβολική χρίση των Ι.Χ. που επιβαρύνουν το ήδη υποβαθμισμένο περιβάλλον και λόγω των καιρικών συνθηκών απαιτείται ένα ορθολογιστικό σχέδιο συγκοινωνιακής σύνδεσης των μέσων μαζικής μεταφοράς ανάμεσα στους δήμους που να αποτρέπει τον πολίτη από το να χρησιμοποιήσει το Ι.Χ. του λόγω οικονομικού οφέλους και εξοικονόμησης χρόνου.

Το αμέσως επόμενο κρίσιμο ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει ο πολίτης στην καθημερινότητα του είναι το πρόβλημα της αξιοπρεπούς διαβίωσης που έχουν τα περισσότερα νοικοκυριά με τις αποδοχές μισθωτών, συνταξιούχων, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών να είναι από τα χαμηλότερα στην Ε.Ε. των 15. Η επισφαλής εργασία, η μερική και ανασφάλιστη απασχόληση με "stage" και τέλος η διαρκώς αυξανόμενη ανεργία.

Οι δημοτικές και νομαρχιακές αρχές πρέπει να έχουν πολιτικές στήριξης και κινητοποίησης αυτών των κοινωνικών στρωμάτων και όχι να είναι οι πρώτοι που εφαρμόζουν αυτές τις πολιτικές που επεξεργάζεται η κεντρική εξουσία με τις υποδείξεις του διεθνούς νομισματικού ταμείου.

Μέσα σε αυτό το δύσκολο οικολογικά και κοινωνικά περιβάλλον οι συνθήκες επιδεινώνονται με την επέκταση της χρήσης των ναρκωτικών την αύξηση της εγκληματικότητας και της ανασφάλειας στις γειτονιές τις πλατείες τους σταθμούς των υποβαθμισμένων περιοχών. Έχει γίνει πια φανερό ότι η ανεξέλεγκτη εισροή μεταναστών στοχεύει στη διάλυση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και στην ακόμα μεγαλύτερη υποβάθμιση των αποδοχών των εργαζομένων αυτής της χώρας που γενιές και γενιές έχουν παλέψει για αυτές τις κατακτήσεις, ενώ συγχρόνως κανένα ανθρώπινο μέλλον δεν επιφυλάσσει για τους ίδιους τους μετανάστες που απλώς τους χρησιμοποιεί σαν υποζύγια εκμεταλλευόμενο ακριβώς την ανάγκη τους για επιβίωση. Και για το ζήτημα αυτό πρέπει να υπάρχει ψύχραιμη απάντηση πριν είναι πολύ αργά για την κοινωνία που θέλουμε να ζήσουμε.

Τέλος θα πρέπει να μπει φραγμός στην υπερφορολόγηση των πολιτών για τις επιβεβλημένες από το δημόσιο παρεχόμενες υπηρεσίες στον τομέα του πολιτισμού, αθλητισμού, παιδική φροντίδα, τοπικές συγκοινωνίες, θέσεις στάθμευσης.

Δεν είναι δυνατόν ο πολίτης να πληρώνει τους φόρους του μέσα από την φορολογική του δήλωση, να ξανά πληρώνει υπέρογκα δημοτικά τέλη μέσω του λογαριασμού της ΔΕΗ και στο τέλος να του ζητάνε να πληρώσει κάθε χρήση που κάνει στις παρεχόμενες υπηρεσίες, όπως δεν είναι δυνατόν με μηδενικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις να γίνονται ετήσιες ανατιμήσεις στα τιμολόγια της ΕΥΔΑΠ ΔΕΗ ΟΤΕ. Για αυτό χρειάζεται οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας να μπουν κάτω από κοινωνικό έλεγχο και για να μπορεί να γίνει αυτό πρέπει να παραμείνουν υπό κρατικό έλεγχο.

Αυτές είναι κάποιες πρώτες σκέψεις ενός ανθρώπου που εδώ και αρκετά χρόνια δραστηριοποιείται στην τοπική αυτοδιοίκηση και βιώνει με τον ίδιο τρόπο τα καθημερινά προβλήματα που βιώνει ο μέσος έλληνας. Με δεδομένο ότι η επόμενη μάχη των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών είναι μετά από ένα χρόνο και με δεδομένα τα πολιτικά αδιέξοδα που ανέδειξαν τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών και με πολλές πιθανότητες να επιβεβαιωθούν στις προσεχείς βουλευτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2009, προτείνω την αυτενέργεια των πολιτών πάνω στα καθημερινά τους προβλήματα με την συμμετοχή κάθε φορέα, συλλόγου (πολιτιστικού, αθλητικού, επαγγελματικού) δημοτικών και νομαρχιακών κινήσεων ανεξάρτητα από κομματική ένταξη που θέλει να παλέψει για αυτά και όποια άλλα ζητήματα αφορούν πολιτικές που έχουν στο επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και καλώ να συντονίσουμε τις πρωτοβουλίες μας σε τοπικό επίπεδο δήμων και νομαρχιών σαν μία απάντηση στο τέλμα και το πισωγύρισμα των τελευταίων χρόνων της κοινωνίας που ζούμε.

Ατομικές λύσεις δεν υπάρχουν. Στην συλλογικότητα βρίσκεται η ελπίδα.

Πέτρος Κονταρίνης

Η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ -παρά τις προεκλογικές της δεσμεύσεις- άφησε ανέγγιχτες τις ρυθμίσεις της ΝΔ για τις ΕΞΩΦΡΕΝΙΚΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ ΤΩΝ ΤΕΛΩΝ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ.

Η ρύθμιση αυτή υπαγορεύτηκε από τις απαιτήσεις των αυτοκινητοβιομηχανιών προκειμένου οι πολίτες να εκβιαστούν να «ανακυκλώσουν» τα παλιά και τις περισσότερες φορές καλοδιατηρημένα αυτοκίνητά τους (με ΚΤΕΟ Κάρτες Καυσαερίων κτλ) και να αγοράζουν νέα κάθε πενταετία. Υπενθυμίζουμε ότι ολόκληρο το Οικολογικό Κίνημα (πρωτού ένα τμήμα του εκφυλιστεί σε εταιρεία Μάρκετινγκ και Προμόσιον) πάντα διεκδικούσε μακρόβια προϊόντα - ειδικά για τα αυτοκίνητα. Η καλύτερη οικολογική συμπεριφορά είναι να συντηρείς για χρόνια ένα αυτοκίνητο και όχι να το αλλάζεις κάθε λίγο, όπως συμφέρει στις αυτοκινητοβιομηχανίες .

Όσο για το πού καταλήγουν οι περισσότεροι φόροι και τα τέλη είναι γνωστό:

Σε υπερτιμολογημένα «δημόσια έργα» σε μίζες και στις τσέπες των εργολάβων.

Βγάλτε τα πολιτικά σας συμπεράσματα
ΠΑΣΟΚ= ΝΔ
Αντισταθείτε

Η Κεντρική Επιτροπή του ΔΗ.Κ.ΚΙ. εξέλεξε Επιτροπή Εκλογικού Αγώνα με αρμοδιότητα να οργανώσει την εκλογική δραστηριότητα και να διαμορφώσει τις ειδικότερες προτάσεις του κόμματος για τα ψηφοδέλτια των Δημοτικών και Νομαρχιακών εκλογών. Η Επιτροπή Εκλογικού Αγώνα αποτελείται από τους εξής:

1. Αράπη-Καραγιάννη Β. δημοτική σύμβουλο Βούλας πρώην βουλευτή
2. Γιαταγάνα Χ. δημοτική σύμβουλο Θεσσαλονίκης πρώην Εισαγγελέα
3. Βασιλειάδη Δ. συγγραφέα-αντιστασιακό Γραμματέα Π.Α.Κ. Γερμανίας
4. Δεληνταδάκη Μ. μέλος του Δ.Σ. του ΙΝ.ΚΑ.
5. Καρούμπα Γ. δημοτικό σύμβουλο Ν. Σμύρνης
6. Λυμπερόπουλο Δ. Δ/ντα Σύμβουλο Επιχειρήσεων
7. Κουβαρά Γ. Οικονομολόγο
8. Νικολόπουλο Η. καθηγητή Συνταγματικου Δικαίου νομαρχιακό σύμβουλο Αθήνας
9. Ξυδά Ά. Πανεπιστημιακό Γραμματέα Νεολαίας ΔΗ.Κ.ΚΙ.
10. Μαντά Π. Γιατρό Ε.Σ.Υ.
11. Μπακούλα Μ. Γεωπόνο νομαρχιακό σύμβουλο Λάρισας
12. Μπουζάνη Ν. Οικονομολόγο
13. Μποτρότσο Γ. Γεωπόνο νομαρχιακό σύμβουλο Αν. Μακεδονίας-Θράκης
14. Πελάη Σ. νομαρχιακό σύμβουλο Κέρκυρας
15. Πέππα Θ. υπάλληλο νομαρχείας Πειραιά
16. Λεχουρίτη Α. Εργοδηγό
17. Τσίρκα Π. μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής του ΠΑΜΕ
18. Σκεπεταρη Χ. μέλος της Διοίκησης της ΓΣΣΕ
19. Σάμπαλη Α. αντιπρόεδρο της Παν. Ετ. Λογοτεχνών
20. Τριανταφύλλου Τ. Εκπαιδευτικό
21. Πάντζα Γ. Ηθοποιό νομαρχιακό σύμβουλο Αν. Αττικής
22. Τριφιάτη Δ. Εκπαιδευτικό
23. Τσιρίδη Κ. Δικηγόρο Αθηνών
24. Φαρμάκη Χ. Φαρμακοποιό
25. Χατζηαθανασίου Γ. Δικηγόρο Θεσσαλονίκης
26. Χίντζογλου Θεοδόση πρόεδρο των Οικολόγων Χωρίς Σύνορα

Η Επιτροπή Εκλογικού Αγώνα στην πρώτη συνεδρίασή της στις 15/1/2006 κατέληξε στα εξής:

1. Είναι δεδομένο πως οι εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, λόγω της πλήρους ενσωμάτωσης του θεσμού στο κεντρικό κράτος, θα προσλάβουν σαφή πολιτικό χαρακτήρα. Ταυτόχρονα όμως, λόγω του γενικευμένου αδιεξόδου στο οποίο πλέον οδηγεί το πολιτικό κατεστημένο τη χώρα, οι εκλογές αυτές μπορούν να αποτελέσουν ένα εφαλτήριο ανασύνταξης των δυνάμεων του Σοσιαλιστικού-Πατριωτικού χώρου και της προοπτικής του ριζοσπαστικού Μετώπου.
   Μια ουσιαστική ενίσχυση ριζοσπαστικών ενωτικών ψηφοδελτίων μπορεί να "κλέψει την παράσταση" και να δώσει τον τόνο για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Η κινητικότητα του εκλογικού σώματος σε χώρες μάλιστα "μητροπολιτικές" όπως η Γερμανία και η Γαλλία, κόντρα στην εικονική πραγματικότητα των media και των γκάλοπ της Παγκοσμιοποίησης, είναι ενδεικτική.
2. Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. θα είναι δυναμικά παρόν στις εκλογές του Οκτωβρίου σε όλους τους μεγάλους Δήμους και σε όλους τους νομούς της χώρας, είτε με στελέχη του επικεφαλής ψηφοδελτίων είτε συνεργαζόμενο με δυνάμεις και προσωπικότητες αριστερής και γενικότερης ριζοσπαστικής τοποθέτησης.. Συγχρόνως αποκλείει την συνεργασία με ΠΑΣΟΚ- Ν.Δημοκρατία και κάθε δορυφορικό σχήμα του πολιτικού κατεστημένου.
3. Οι ενωτικές πρωτοβουλίες που ανέλαβε το Κίνημα για την συγκρότηση ριζοσπαστικών ψηφοδελτίων, τόσο προς τις ηγεσίες των κομμάτων που συνεργάστηκε το 2002 όσο και προς ανένταχτες προσωπικότητες, έχουν επιβεβαιωθεί και χρειάζεται τολμηρά να προχωρήσουν περαιτέρω, ώστε σε αυτές τις εκλογές να ενισχυθεί αποφασιστικά η υπόθεση του ριζοσπαστικού Μετώπου.

Η Εκλογική Επιτροπή Αγώνα καλεί όλους τους αγωνιστές του ΔΗ.Κ.ΚΙ. και του Σοσιαλιστικού-Πατριωτικού χώρου, όλους όσους έμπρακτα αντιστέκονται στο πολιτικό κατεστημένο της Νέας Τάξης και του Νεοφιλελευθερισμύ και τους ενώνει η προοπτική και η ελπίδα του ριζοσπαστικού Μετώπου, να πλαισιώσουν ενεργά την δράση της.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ

Άρθρο του Π. Μαντά (γραμματέα της Δ.Ε. του ΔΗΚΚΙ) στην εφημερίδα «ΔΡΟΜΟΣ της Αριστεράς» 7/8/2010

Από τις επαφές κυβέρνησης και κλιμακίου της τρόικας τις προηγούμενες ημέρες επιβεβαιώθηκε το χειρότερο δυνατό σενάριο για το τι πραγματικά συμφώνησε η κυβέρνηση με την τρόικα, στην πραγματικότητα με την κοινοπραξία ΗΠΑ - Γερμανίας, στο μνημόνιο του Απριλίου.

Ήρθε στο φως πως πρέπει να ανοίξει ο φάκελος απολύσεις στον δημόσιο τομέα, νέες μειώσεις των μισθών στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, νέο κουτσούρεμα των συντάξεων και των εργασιακών δικαιωμάτων κ.ά. Μάθαμε πως εκτός από την απελευθέρωση της παραγωγής ενέργειας που έχει ήδη νομοθετηθεί θα πρέπει να εκποιήσουμε και τις ζωτικές μονάδες της ΔΕΗ και γενικότερα να εκχωρήσουμε ή να κλείσουμε! «ό,τι κινείται» στις «εθνικές επιχειρήσεις» (πρώην ΔΕΚΟ), πως με το πρόσχημα των κλειστών επαγγελμάτων θα εξοντωθούν μαζικά οι ελεύθεροι επαγγελματίες, πως η άγρια φορομπηξία του 2010 αποτελούσε μόνο το προοίμιο και ότι τώρα ετοιμάζεται η δεύτερη και δυνατή έφοδος κ.ο.κ.

Από τα όσα εμφανίσθηκαν ως πλάνο Νο 2 του μνημονίου, με την δέσμευση μάλιστα να ξεκινήσουν μέσα στο Β΄ εξάμηνο του 2010, και ανάγκασαν ακόμη και «έγκριτους» αναλυτές - απολογητές της Παγκοσμιοποίησης και της ξένης κατοχής να μιλούν για την ύπαρξη δεύτερης, συμπληρωματικής συμφωνίας με την τρόικα, γίνεται σαφές κάτι που όσοι αντιστέκονται δεν έκαναν απόλυτα και όσο θα έπρεπε σαφές στον λαό όλο το προηγούμενο διάστημα.

Γίνεται σαφές ότι η Ε. Ένωση, επιβάλλει στη χώρα μας, σε μια χώρα του αναπτυγμένου «Δυτικού κόσμου», αυτούσιο το μοντέλο ξένης κατοχής και ολικής καταστροφής που αποτολμούσαν μόνο οι ΗΠΑ μέσω του ΔΝΤ, και μόνο σε χώρες του 3ου κόσμου. Επιβάλλει (σε μια χώρα όπου τα συνολικά συσσωρευμένα κεφάλαια της ήταν το 2009 20/πλάσια του ΑΕΠ αντί 12/πλάσιου σε άλλες χώρες της Ευρώπης), το μοντέλο που έγινε γνωστό ως «μπανανία» και συνδέθηκε, πέρα από τη κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας άρα και του δικαιώματος της λαϊκής κυριαρχίας, με τις πιο μελανές σελίδες οπισθοδρόμησης, ταξικής εκμετάλλευσης και καταστολής είτε οι τοπικές ελίτ συνεργάσθηκαν ή ακόμη και προσκάλεσαν τους ξένους επικυρίαρχους όπως έκανε εδώ η Κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, είτε όχι.

Οι θεωρίες ότι στην περίπτωση της Ελλάδας έχουμε να κάνουμε με χώρα μέλος της Ε. Ένωσης και δη με μέλος της περίφημης ζώνης της ΟΝΕ, και εν΄ πάση περιπτώσει δεν έχουμε μια πρόσκληση του εκτελεστικού αποσπάσματος του ΔΝΤ από την Ε. Ένωση όπως έγινε στην περίπτωση της πρώην «ανατολικής» Ουγγαρίας αλλά ένα είδος συνυπευθυνότητας Ε. Ένωσης-ΕΚΤ-ΔΝΤ (τρόικα), θεωρίες οι οποίες υπέβοσκαν σε όλο το πολιτικό φάσμα και συνέτειναν στο ότι υπάρχουν τα περιθώρια διορθωτικών κινήσεων ή αναμονής πανευρωπαϊκών κινημάτων μέσα στην δοσμένη ρότα της Ε. Ένωσης, μετά την επίσκεψη του κλιμακίου πρέπει να επανεξετασθούν.

Οι θεωρίες που υποτιμούσαν τον ιμπεριαλιστικό - αρπακτικό χαρακτήρα του Ευρωπαϊκού Βορρά, που υπολόγιζαν ότι στην περίπτωση της Ελλάδας θα γίνουν σεβαστές μερικές «κόκκινες γραμμές» και εναπομείναντα «Ευρωπαϊκά κεκτημένα», ότι η μοίρα των χωρών της Έ. Ένωσης είναι κοινή επομένως η Ελλάδα, όντας στον «σκληρό πυρήνα» της Ένωσης, θα αποφύγει εξ΄ ορισμού την βίαιη τριτοκοσμοποίηση, ότι έστω σε συνθήκες ταξικού και παραγωγικού Μεσαίωνα θα παραμείνει η δυνατότητα εξόδου από την μέγγενη χωρίς μόνιμες - μη αναστρέψιμες απώλειες και εδαφικούς ακρωτηριασμούς, αποδείχτηκαν εσφαλμένες.

Άλλωστε από την αρχή ο Ευρωπαϊκός Βορράς δεν έκρυψε την πρόθεση του να αντιμετωπίσει την μεγαλύτερη κρίση που έπληξε το καπιταλιστικό σύστημα από την γέννησή του, εκτός των άλλων, και με την μέγιστη δυνατή άντληση υπεραξίας και εθνικού πλούτου από τις χώρες του Νότου, με πρώτο στόχο και πρόθυμο «πειραματικό εργαστήριο» τη χώρα μας.

Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί ο δανεισμός της χώρας από τις Γερμανικές και Γαλλικές τράπεζες με επιτόκια σχεδόν διπλάσια από αυτά που οι ίδιες προμηθεύονται το χρήμα. Το εξωφρενικό στην συμφωνία του Απριλίου είναι ότι για ένα δημοσιονομικό έλλειμμα που η ίδια Ε. Ένωση φαίνεται να μετριάζει τώρα σε 13,7% (13% το μέτραγαν οι Προβόπουλος-Καραμανλής τον Αύγουστο του 2.009! όταν σε όλη την Ευρώπη η λεγόμενη «Δημιουργική Λογιστική» οργίαζε), η Ελλάδα καλείται στην τριετία να εκτινάξει το συνολικό χρέος της από το 120% στο 150% του ΑΕΠ καταβάλλοντας στους ξένους προστάτες υπέρογκες - απαγορευτικές για την επιβίωσή της δόσεις (στην πραγματικότητα δόσεις-πανωτόκια) και μαζί να εκχωρήσει όλη την μεταπολεμική της Ανάπτυξη και τις κοινωνικές κατακτήσεις ενός Αιώνα.

Αλλά και πριν τη κατάληξη της συμφωνίας της 23ης Απριλίου η Ε. Ένωση δεν έκρυψε τις προθέσεις της. Σε έγκαιρη ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Ν. Χουντή για το τι θέσεις θα κρατήσει η Ε. Ένωση κατά τις διαπραγματεύσεις απέναντι στις γνωστές θέσεις του ΔΝΤ, ο αρμόδιος Επίτροπος απάντησε ότι δεν υπάρχει καμία διάσταση της Ένωσης με τις θέσεις που διατυπώνει το ΔΝΤ!

Επομένως, όταν η κ. Μέρκελ μας απειλούσε με έξοδο από το ΕΥΡΩ δεν το έκανε για να συνετίσει τον ελληνικό λαό, ο οποίος άλλωστε έχει ταυτίσει το ΕΥΡΩ με την απαξίωση της αγοραστικής του δύναμης την τελευταία δεκαετία αλλά για να συσπειρώσει στην συμφωνία του Απριλίου όλες τις μερίδες του οικονομικού κατεστημένου που αναγνωρίζουν ότι στο ΕΥΡΩ και την δίδυμή του ΟΝΕ στηρίζεται η επιβολή του Νεοφιλελευθερισμού και η συμμετοχή στο deal της Παγκοσμιοποίησης. Μια συμμετοχή η οποία θα γίνεται όμως στο εξής από την - χωρίς σωσίβιες λέμβους - 3η θέση, ενόσω ο Τιτανικός του καπιταλισμού παραδέρνει στα παγόβουνα της κρίσης.

Η «επίσκεψη» του Ιουλίου απέδειξε ότι παρά την ξενοδουλεία και τον ραγιαδισμό της η ελληνική άρχουσα τάξη ουσιαστικά «αδειάστηκε» από τους ξένους προστάτες της, έμεινε μετέωρη, έμεινε δίχως στρατηγική και θα είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει την επερχόμενη «ολική καταστροφή», και την γενικευμένη - στην ουσία - νέα εθνική κρίση.

Σε αυτές τις συνθήκες, σε συνθήκες όπου θα κριθεί όχι απλά η επόμενη «πολιτική σαιζόν» αλλά το καθεστώς της 20/ετίας και το μέλλον, στις συνθήκες όπου θα κριθεί η νέα Μεταπολίτευση, η απλή άρνηση του Μνημονίου (το οποίο πλέον όλοι λίγο - πολύ θα «αναθεματίζουν»), δεν αρκεί.

Χρειάζεται να τεθεί και ο στόχος της Μεγάλης Αλλαγής και για τούτο απαιτείται ένα ασυμβίβαστο Νέο ΕΑΜ, απαιτείται ανεξάρτητα από τους σημερινούς συσχετισμούς, οι οποίοι είναι μετέωροι, να τεθεί το πολιτικό Πρόγραμμα της «επόμενης ημέρας». Ένα σαφές πολιτικό Πρόγραμμα με σκοπό ένα ισχυρό παλλαϊκό πολιτικό ρεύμα που θα θέτει στο επίκεντρο, θα αντιμετωπίζει ενιαία και θα σπάει τον γόρδιο δεσμό του τρίπτυχου χρέος - ΕΥΡΩ - ξένη κατοχή και του διεφθαρμένου πολιτικού καθεστώτος της τελευταίας 20/ετίας.

ΤΑ 12 ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΕΑΜ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΞΟΔΟ ΑΠΟ ΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ:

ΕΝΑ ΝΕΟ ΕΑΜ ΝΑ ΑΝΑΤΡΕΨΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ, ΤΟ ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΤΗ ΝΕΑ ΚΑΤΟΧΗ! ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙ ΠΑΝΤΟΥ ΕΠΙΤΡΟΠΕΣ ΜΕ ΕΝΙΑΙΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

1. ΣΤΑΣΗ ΠΛΗΡΩΜΗΣ στους δανειστές Τώρα! για να μην πτωχεύσει ο λαός και για να ανατραπεί η μεθοδευμένη πορεία «ελεγχόμενης Πτώχευσης» και τελικής χρεοκοπίας. Επαναδιαπραγμάτευση - Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους ως «νομικά επαχθούς» και διπλά εξοφλημένου. Στάση Πληρωμής και Επαναδιαπραγμάτευση και όχι Αναδιάρθρωση, μέσω της οποίας είναι πολύ πιθανό να επιχειρηθεί μια απλή επιμήκυνση της πληρωμής ώστε να προλάβουν να αποκομίσουν περισσότερες δόσεις-πανωτόκια πριν την Πτώχευση. ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ των πολεμικών αποζημιώσεων που μας οφείλει η Γερμανία και οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ το χρέος.
2. ΑΚΥΡΩΣΗ των διεθνών συμφωνιών ή δεσμεύσεων που ανέλαβε η χώρα από τις 23 Απριλίου και ΑΜΕΣΗ ΔΕΣΜΕΥΣΗ των περιουσιών στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, όλων όσων ενέχονται σε κλοπές ή πράξεις κατά του Ελληνικού δημοσίου ή υπονόμευσαν την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας.
3. ΕΘΝΙΚΟ ΝΟΜΙΣΜΑ (Νέα Δραχμή!) με την στερεή στήριξη και όχι την υπονόμευση του κράτους, τώρα! και όχι «κατόπιν εορτής» και εθνικής καταστροφής, τέλος στην αιμορραγία της Παραγωγής και των Εξαγωγών μας από το ΕΥΡΩ και από την ΟΝΕ (Το ΕΥΡΩ παραμένει ακέραιο στις καταθέσεις και τα χαρτονομίσματα ως συνάλλαγμα. Τα δάνεια δραχμοποιούνται στην αρχική τιμή)
4. ΑΝΑΚΤΗΣΗ της άσκησης πολιτικής δημοσίων επενδύσεων, δημοσιονομικής και συναλλαγματικής πολιτικής από τη χώρα μας. ΑΡΝΗΣΗ όσων εντολών της Ε. Ένωσης που θίγουν τη δημοκρατία, την Παιδεία, το Οικοσύστημα (Μεταλλαγμένα) και την Οικονομία.
5. ΕΘΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ των τραπεζών και των επιχειρήσεων και κλάδων στρατηγικής σημασίας για την Οικονομία. Λαϊκός έλεγχος την διοίκηση και τον τρόπο λειτουργίας των ΔΕΚ0. ΡΙΖΙΚΗ ΑΛΛΑΓΗ της χρηματοπιστωτικής πολιτικής για τη ΣΤΗΡΙΞΗ της μικρομεσαίας επιχείρησης ώστε να λειτουργήσει ως δύναμη κίνησης όλης της πραγματικής Οικονομίας. Προστασία του μικρο-καταθέτη.
6. ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΙΚΗΣ ΣΤΗΡΙΞΗΣ της Αγροτικής Παραγωγής με σκοπό να αναστραφεί το ανεπίτρεπτο για τη χώρα μας αρνητικό γεωργικό-κτηνοτροφικό εμπορικό ισοζύγιό.
7. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ του 45% στη φορολογία των μεγάλων ΑΕ. ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΟΥΛΗΣΗ πάταξης της φορο-απαλλαγής - φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής του μεγάλου κεφαλαίου. ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ του κυκλώματος και της απάτης των «μεγάλων έργων» και των ΣΔΙΤ.
8. ΕΘΝΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΑΝΑΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ με μοχλό τις αυξημένες Δημόσιες Επενδύσεις, τις εθνικοποιημένες και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και φορέα ένα νέο, απαλλαγμένο από τα μικρά και μεγάλα συμφέροντα και τον εναγκαλισμό του «κομματικού κράτους», ΥΠΟ ΛΑΪΚΟ ΕΛΕΓΧΟ ΚΑΙ ΕΥΘΥΝΗ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ.
9. ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ των καταργηθέντων κατακτήσεων, δικαιωμάτων και ελευθεριών. ΔΙΑΤΙΜΗΣΗ στα προϊόντα πλατιάς κατανάλωσης. ΑΝΑΔΙΑΝΟΜΗ του εθνικού εισοδήματος υπέρ του λαού και των Ανέργων, μέσα από την οποία θα κινηθεί και η Αγορά θα κινήσει την Παραγωγή και τις Εξαγωγές.
10. ΠΡΟΤΑΞΗ της δημόσιας ανθρωποκεντρικής Παιδείας και του μοναδικού φυσικού-πολιτιστικού Περιβάλλοντος της χώρας και ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΣΤΥΛΩΣΗ του ΕΣΥ και του Κοινωνικού Κράτους.
11. ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ της εθνικής κυριαρχίας και ακεραιότητας στον ενιαίο χώρο Κύπρος-Αιγαίο-Θράκη.

Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Όχι στην αποσταθεροποίηση των Βόρειων συνόρων μας και της Βαλκανικής.

Διαμόρφωση δημοκρατικού-πατριωτικού Αμυντικού Δόγματος. Πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική.

Μάρκο ντ' Εραμο: «Για τους καπιταλιστές η ανεξέλεγκτη μετανάστευση είναι το εργαλείο για να περιορίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων»

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Το ακόλουθο άρθρο του ιταλού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μάρκο ντ' Εραμο δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Micromega».

Για την αριστερά η μετανάστευση φαίνεται να μην αποτελεί πρόβλημα. Την θεωρεί μιαν αναπόφευκτη διαδικασία που θα βρει από μόνη της τη λύση της. Και σκέφτεται ότι όποιος αναρωτιέται για τη μετανάστευση και τις επιπτώσεις της είναι γι' αυτό το λόγο ρατσιστής.

Το θέμα όμως είναι αρκετά πιο αμφίσημο απ' όσο φαίνεται από πρώτη άποψη. Και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι θεμελιωτές του εργατικού κινήματος. Αυτοί γνώριζαν πολύ καλά ότι είναι τα αφεντικά, οι καπιταλιστές, εκείνοι που πιέζουν υπέρ της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης. Για τους καπιταλιστές οι μετανάστες αποτελούν τον τέλειο «εφεδρικό βιομηχανικό στρατό», το ιδεώδες εργαλείο για να περιορίζουν τις διεκδικήσεις των εργαζομένων και να μειώνουν τους μισθούς τους.

Το 1891, η κόρη του Καρλ Μαρξ Ελεονώρα έγραφε στον αμερικανό συνδικαλιστή Σάμουελ Κόμπερς: «Το πιο άμεσο ζήτημα είναι να εμποδίσουμε την εισαγωγή παράνομης εργασίας από τη μια χώρα στην άλλη, δηλαδή εργαζόμενοι οι οποίοι δεν γνωρίζουν τις συνθήκες της ταξικής πάλης σε μιαν ορισμένη χώρα να εισαχθούν από τους καπιταλιστές σε αυτή τη χώρα, για να μειώσουν τους μισθούς ή να επιμηκύνουν τους χρόνους εργασίας ή και για τα δύο».

Η ολική απορρύθμιση της μετανάστευσης αντιπροσωπεύει μιαν αληθινή πανάκεια για το μεγάλο κεφάλαιο. Από οικονομική και κοινωνική άποψη συμπιέζει μισθούς και διεκδικήσεις και αποδυναμώνει το μέτωπο των εργαζομένων.

Ενώ από πολιτική άποψη παροξύνει τον εσωτερικό ανταγωνισμό μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων (τους περίφημους «πολέμους στους κόλπους του λαού») για πολύτιμους πόρους, όπως κατοικίες, σχολεία για τα παιδιά, κρεβάτια στα νοσοκομεία, στρέφοντας την κοινωνική δυσαρέσκεια προς τη δεξιά και μετατρέποντας σε υστερία την αγωνία για ασφάλεια.

Μπροστά σε αυτή την κατάσταση, η αντίδραση της αριστεράς είναι εκείνη που ο Καρλ Μαρξ μισούσε περισσότερο, δηλαδή είναι η αντίδραση των «ευγενικών ψυχών», για τις οποίες είναι βλάσφημο και το να θέτει κανείς το ζήτημα.

Ιδού όμως το παράδοξο, μια απορία που η ίδια η αριστερά κρύβει ντροπαλά κάτω από το χαλί της: εμείς είμαστε ενάντια στο laissez-faire σε όλα τα πεδία, παλεύουμε ενάντια στην απορρύθμιση σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, αλλά σε ένα σημείο τρέφουμε μιαν απόλυτη και φανατική πίστη στο laissez-faire και αυτό είναι η μετανάστευση. Νομίζουμε ότι γι' αυτό το θέμα το μοναδικό πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να μην κάνουμε τίποτα.

Ετσι παρακολουθούμε μια διπλή ανωμαλία: η δεξιά είναι υπέρ της ελεύθερης κυκλοφορίας των πάντων, πλην των ανθρώπινων υπάρξεων. Η αριστερά είναι υπέρ του προγραμματισμού των πάντων, αλλά όχι της ανθρώπινης γεωγραφίας μας. Εμείς θεωρούμε ότι η πολιτική μπορεί να κυβερνάει όλα τα πεδία της κοινωνίας, από την εκπαίδευση ώς την υγεία, αλλά θεωρούμε προσβλητικό να κυβερνάει τη μετανάστευση.

Αντιλαμβάνομαι ότι το να διεισδύσουμε σε αυτή την περιοχή είναι αρκετά ριψοκίνδυνο, εξαιτίας της πιθανής διολίσθησης στην ξενοφοβία, εξαιτίας του «ανθρωπολογικού προστατευτισμού» στον οποίο κινδυνεύουμε να οδηγηθούμε. Αλλά το να μην αντιμετωπίζουμε αυτό το ζήτημα είναι αρκετά πιο επικίνδυνο, σχεδόν αυτοκτονικό. Η μεταναστατευτική αναρχία καταλήγει πράγματι στη χειρότερη δυνατή κατάσταση, εκείνη στην οποία διαιωνίζεται ο φαύλος κύκλος παρανομία/καταπίεση και στην οποία το κράτος που φιλοξενεί μετανάστες δεν κάνει τίποτα για να προετοιμάσει κατοικίες, υποδομές, υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία, για να καταστήσει δηλαδή δυνατή την ενσωμάτωση (όχι την αφομοίωση, που είναι διαφορετικό πράγμα) των μεταναστών.

Σε αυτή την κατάσταση, το εκλογικό σώμα έχει μπροστά του δυο παρατάξεις: η μια που δίνει στο πρόβλημα μια βάρβαρη και επιπλέον υποκριτική απάντηση, δεδομένου ότι καμία κοινωνία, όσο πλούσια και αν είναι, δεν μπορεί να κάνει χωρίς μετανάστες· η άλλη παράταξη, η οποία αντίθετα αρνείται την ίδια την ύπαρξη του προβλήματος ταλαντευόμενη πάντοτε ανάμεσα σε δύο άκρα.

Το ένα, διαδεδομένο κυρίως στη λεγόμενη «ριζοσπαστική» αριστερά, είναι το χωρίς διάκριση χαρωπό άνοιγμα, που παρουσιάζεται ως «φιλοξενία» (ακριβώς όπως ο ριγκανισμός έβλεπε το κλείσιμο των ψυχιατρείων ως απλό πέταγμα των ψυχικά ασθενών στο δρόμο). Το άλλο, που κυριαρχεί στη «μετριοπαθή» αριστερά, είναι ένας αδύναμος μιμητισμός, ο οποίος ακολουθεί από κοντά την ξενόφοβη δεξιά, αλλά το κάνει πιο φιλεύσπλαχνα: «παρακαλώ, όχι με τόσο βάρβαρο τρόπο, με λιγότερη σκληρότητα, αν έχετε την καλοσύνη».

Κανείς όμως δεν προτείνει μια πολιτική για τη μετανάστευση. Δηλαδή ένα όραμα του μέλλοντος (τι τύπο κοινωνίας θέλουμε), ένα σύνολο μέτρων, αποφάσεων, νόμων, συμπεριφορών, εκστρατειών για τον προσανατολισμό και την αποδέσμευση της κοινής γνώμης από τη ρατσιστική επιρροή, για να κάνουμε έτσι ώστε οι μετανάστες να μην θεωρούνται μόνο ως κακότυχοι ταλαίπωροι που πρέπει να τους εκμεταλλευόμαστε -δηλαδή «εφεδρικός βιομηχανικός στρατός», που διατηρεί το προλεταριάτο «μέσα στα όρια που ταιριάζουν απόλυτα με τη λαχτάρα για εκμετάλλευση και τη μανία για κυριαρχία του κεφαλαίου» (Μαρξ)- ούτε ως διαφορετικοί από μας, που πρέπει μόνο να ανεχόμαστε και να υπομένουμε, αλλά ως μια επένδυση για το μέλλον.

Και, όπως κάθε επένδυση, ως κάτι που πρέπει να προγραμματίσουμε, να αξιολογήσουμε, να σχεδιάσουμε. Με την ιδέα ότι δεν μπορούμε να προσκαλούμε σε γεύμα ανοίγοντας απλώς την πόρτα του σπιτιού μας. Αλλά δεν μπορούμε ούτε και να προσφέρουμε ένα καλό φαγητό, αν δεν έχουμε τουλάχιστον μια ιδέα για τον αριθμό των συνδαιτυμόνων (...).*

«Στον Καρχαρία όταν δώσεις ένα κομμάτι κρέας δεν θα ηρεμήσει, θα αγριέψει και θα απαιτήσει και άλλο... » Έτσι σχολίασε, γνωστός δημοσιογράφος, το γεγονός ότι μετά τα μέτρα-σοκ της Κυβέρνησης τα επιτόκια δανεισμού της χώρας εξακολούθησαν να� παραμένουν καρφωμένα στα ίδια τοκογλυφικά ύψη! Αλλά και αν ακόμη τις επόμενες ημέρες εμφανίσουν κάποια κάμψη, σύντομα θα επανέλθουν, για να απαιτήσουν την εφαρμογή του πλάνου Νο 2, που αποτελεί κοινό μυστικό ότι βρίσκεται στα σκαριά, στη συνέχεια του πλάνου Νο 3 κ.ο.κ. Γιατί αυτή είναι η διαλεκτική του Καρχαρία.

Από τον ΘΑΝΑΣΗ ΓΙΑΛΚΕΤΣΗ

Και στην προκειμένη περίπτωση ο Καρχαρίας δεν είναι άλλος από τον ιμπεριαλισμό και μάλιστα στην άγρια εποχή της Νέας Τάξης και της Παγκοσμιοποίησης και εν΄ μέσω γενικευμένης κρίσης του καπιταλιστικού συστήματος.

Αν κάποιος «διαγράφει» αυτήν την πλευρά των γεγονότων, δηλαδή τον ιμπεριαλισμό, δεν θα μπορέσει ποτέ να δώσει ολοκληρωμένη πολιτική απάντηση στο ταξικό πογκρόμ. Άλλωστε, όλοι γνωρίζουν ότι τα μέτρα θα νεκρώσουν την εγχώρια αγορά, θα ρίξουν κατακόρυφα τα έσοδα του κράτους, θα ανατροφοδοτήσουν τον φαύλο κύκλο του χρέους (το οποίο σημειωτέον στην πραγματικότητα έχει ξεπληρωθεί 2 και 3 φορές) και θα απαιτήσουν ακόμη μεγαλύτερο δανεισμό� Επομένως μαζί με τις προτάσεις της Αριστεράς για εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, ανάκτηση των πρώην ΔΕΚΟ, επαναφορά της φορολογίας των μεγάλων Α.Ε. στο 45%, κατάργηση όλων των of shore κ.ά. χρειάζεται να τεθεί και το θέμα της:

ΠΑΥΣΗΣ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ, όπως έγινε με επιτυχία στην Ρωσία του Πούτιν το ΄98. Διαδικασία που απετέλεσε την διέξοδο για να αποφύγει αυτή η χώρα την οικονομική καταρράκωση η οποία εθεωρείτο τότε κάτι περισσότερο από βέβαιη, ενώ συγχρόνως κατάφερε - και αυτό έχει εδώ σημασία - να την απεγκλωβίσει από την θανατηφόρα λαβή που της είχαν εφαρμόσει τα διεθνή και εγχώρια τραπεζοπιστωτικά αρπακτικά της ιμπεριαλιστικής Παγκοσμιοποίησης και τα μητροπολιτικά κέντρα της Δύσης.( Διαδικασία που δεν εφαρμόσθηκε έγκαιρα με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στο κραχ η Αργεντινή). Χρειάζεται:

1. ΠΑΥΣΗ ΠΛΗΡΩΜΩΝ ΚΑΙ ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ και ταυτόχρονα:
2. AΡΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΡΙΟΥ ΤΗΣ Ε. EΝΩΣΗΣ για έκδοση εντόκων γραμματίων δανεισμού από την εγχώρια αγορά, κάτι που γίνεται σήμερα στην υπερχρεωμένη (200δις ΕΥΡΩ) Ιαπωνία και έγινε στην χώρα μας το ΄93! και φορολόγηση της κίνησης των ξένων κεφαλαίων για την αποτροπή πιθανής εξόδου τους από τη χώρα. Βέβαια, για να υποστηριχτεί η έγκαιρη Παύση Πληρωμών και για να υπάρξει μια συνολική απάντηση στην κρίση.
3. ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΝΗ ΤΗΣ ΟΝΕ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΥΡΩ. Αποδέσμευση από την παραγωγική αιμορραγία και από την μεταφορά υπεραξίας και εγχώριου πλούτου στον Ευρωπαϊκό Βορρά, (μέσω της πολιτικής του σκληρού ΕΥΡΩ προς δόξα της λειτουργίας του ως διεθνές αποταμιευτικό νόμισμα) που έφερε την Γερμανία να εμφανίζει τα τελευταία χρόνια - παρά την ύφεση της Οικονομίας της - δημοσιονομικό πλεόνασμα. Απαιτείται, στοιχειώδης ανάκτηση του δικαιώματος χάραξης νομισματικής πολιτικής, πολιτικής δημοσίων επενδύσεων, φορολογικής και δημοσιονομικής πολιτικής από την χώρα μας, πράγμα που αποκλείει κατηγορηματικά η ΟΝΕ και το ΕΥΡΩ. Συμπληρώνουμε!

Εδώ εντοπίζεται πλέον το κρίσιμο σημείο και η «κόκκινη γραμμή» για την Αριστερά και τον συνεπή σοσιαλιστικό χώρο, για όλους όσους καλούνται τώρα να συγκροτήσουν το νέο ΕΑΜ και να ανατρέψουν την κυβέρνηση και κάθε κυβέρνηση οικονομικών δωσίλογων του Διευθυντηρίου της Ε. Ένωσης και της εγχώριας ελίτ που παρασιτεί στον τόπο

Το ελληνικό κράτος «κατόρθωσε» και πάλι να πάρει το αριστεία της Διαφθοράς, σύμφωνα με τη σχετική έρευνα και με αποτελέσματα χειρότερα από τα περυσινά . Όπως και στα προηγούμενα χρόνια, οι διαχειριστές της δικομματικής εξουσίας θα δηλώσουν έκπληκτοι και αμέτοχοι! Όμως, αποκρύπτουν το γεγονός ότι τα δύο κόμματα, που υπηρετούν τον Νεοφιλελευθερισμό (Νέα Τάξη, Εκσυγχρονισμό, «Μεταρρυθμίσεις») δεν ομονοούν μόνο ως προς τις πολιτικές επιλογές τους, αλλά εφαρμόζουν συνειδητά το ίδιο διοικητικό σύστημα: τη Διαφθορά. Η Διαφθορά είναι το «συμφωνημένο τους υπονοούμενο». (Σεφέρης)

Η πολιτική επιλογή προηγείται και δημιουργεί την ηθική κατάσταση και όχι το αντίστροφο.

Όταν οι τρεις τρόποι άσκησης της εξουσίας είναι: η έμπνευση, ο φόβος και η Διαφθορά, στον Νεοφιλελευθερισμό απομένουν μόνο τα δύο τελευταία: ο φόβος και η Διαφθορά. Ο Νεοφιλελευθερισμός δεν εμπνέει. Αιώνες οι πολίτες αγωνίζονται για τις αξίες του Έθνους, της Εργασίας, της Ισότητας, της Αδελφοσύνης, του Σοσιαλισμού, της Ειρήνης, της Οικολογίας� Ποτέ δεν αναρτήθηκε πανό με τα συνθήματα: «Ζήτω η Αγορά», «Ζήτω ο Ανταγωνισμός», «Ζήτω ο Ατομικισμός» που αποτελούν τα κεντρικά νοήματα του Νεοφιλελευθερισμού.

Τα δύο νεοφιλελεύθερα κόμματα αγορα-ποιώντας τις ιδεολογικές αναφορές τους δεν ελκύουν έντιμους και αγωνιστές πολίτες αλλά φοβισμένους και διεφθαρμένους υπηκόους , αυτοί αποτελούν την πολιτική τους βάση. Σχεδόν φανερά, ακούγεται το φρικτό: «Όλοι τα παίρνουν, δεν θα είμαι εγώ το κορόιδο»

Έτσι, η πολιτική επιλογή του Νεοφιλελευθερισμού από τη δεκαετία του 1990 συνεπέφερε και τη Διαφθορά ως διοικητικό σύστημα και τους διεφθαρμένους σαν «στυλοβάτες» της πολιτικής.

Ο Νεοφιλελευθερισμός βρίσκεται σε συνεχή ρήξη με τους εργαζόμενους τους αγρότες τους μικρομεσαίους, τους καταναλωτές, αναδεικνύει ως κυρίαρχα τα κάθε μορφής παρασιτικά και �δομικά- διεφθαρμένα κοινωνικά στρώματα, που ζουν σε βάρος της Πραγματικής Οικονομίας και του φορολογούμενου πολίτη. Τη συνεργασία αυτών των στρωμάτων με το διεφθαρμένο κράτος και τα παρεπόμενά της (μίζες, εκβιασμοί) ονομάζει «Συμμετοχή Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα»

Στο επίπεδο της πολιτικής θεωρίας, ο Νεοφιλελευθερισμός ελαστικοποιεί την έννοια της ατομικής ιδιοκτησίας και της συλλογικής ιδιοκτησίας. Στην πολιτική πράξη κατάσχει κάθε είδους ιδιοκτησία και καταργεί τα αστικά και εργατικά δικαιώματα. Ιδιοποιείται χωρίς καταβολή αντιτίμου την Εθνική Περιουσία, σφετερίζεται τη συλλογική ιδιοκτησία των ασφαλιστικών ταμείων. Οδηγεί σε χρεοκοπία τις επιχειρήσεις και, κατά τα συμφέροντά του, άλλες εξαφανίζει, άλλες «αγοράζει». Οδηγεί σε δουλεία τους καταναλωτές μέσω της υπερχρέωσης. Είναι για την Οικονομία ό,τι το νεόπλασμα για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Σήμερα ονομάζεται «Ιδιωτικοποίηση», «Εξαγορά» και «Υγιής Ανταγωνισμός» ότι τα προηγούμενα χρόνια χαρακτηρίζονταν, ήταν και είναι: Κλοπή, Υπεξαίρεση, Παράνομος Πλουτισμός, Αθέμιτος Ανταγωνισμός, Καρτέλ, Καταδολίευση, Δωροδοκία, Ληστεία , Διαφθορά.

Ο Νεοφιλελευθερισμός ανασύρει και αναδεικνύει ό,τι παλιό, ξεπερασμένο και ανήθικο, κρατά στο περιθώριο κάθε κοινωνία, ξεθάβει τις ντροπές που κάθε Έθνος αγωνίζεται να ξεπεράσει. Στην πατρίδα μας επανέφερε στοιχεία της οθωμανικής διοίκησης με το «μπαξίσι», γιγάντωσε τη γραφειοκρατία, την αδιαφάνεια και την παρασυναλλαγή.

Ο Νεοφιλελευθερισμός είναι Διαφθορά με «ιδεολογικό» μανδύα.

Η καταπολέμηση της Διαφθοράς θα δρομολογηθεί όταν ο Νεοφιλελευθερισμός ηττηθεί ιδεολογικά και πολιτικά, όταν και τα δύο κόμματα που τον υπηρετούν υποστούν συντριπτική ήττα, όταν οι αξίες του Έθνους, της Αδελφοσύνης και της Εργασίας αποκατασταθούν.

Διαφορετικά, το μόνο που απομένει είναι η ποινικοποίηση της εντιμότητας, πράγμα το οποίο de facto υφίσταται στη σημερινή Ελλάδα.

ΜΠΑΜΠΗΣ ΔΕΛΗΝΤΑΔΑΚΗΣ (Μέλος της ΚΕ του ΔΗ.Κ.ΚΙ )

Έντυπη Έκδοση

Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 21 Μαΐου 2010

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΑΝΤΖΑ Μέλους της τριμελούς διοικούσας επιτροπής του ΔΗΚΚΙ - Σοσιαλιστική Αριστερά

Βρισκόμαστε στο σημείο που η κυβέρνηση:

• σκύβει το κεφάλι στους ιμπεριαλιστικούς (εδαφικούς και οικονομικούς) εκβιασμούς των μεγάλων κρατών, αποδεχόμενη μια νέα κατοχή
• κάνει άγριο ταξικό πόλεμο κατά των εργαζομένων με όλους τους τρόπους (από μείωση των μισθών και συντάξεων, ακόμα και των ιδιωτικών εργατοϋπαλλήλων (!!!), από έκτακτες εισφορές και όλων των μικρο-μεσαίων, μέχρι και τη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος (με ελαστικές σχέσεις απασχόλησης), μαύρη εργασία, αναξιοπρεπείς συντάξεις πείνας κ.λ.π.
• ικανοποιεί το σύνολο των αιτημάτων της εργοδοσίας για μείωση του κόστους εργασίας, από τη μέχρι τώρα απασχόληση ανασφάλιστων και για βούλιαγμα των ασφαλιστικών ταμείων, έως την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού, της υγείας και της παιδείας, αλλά και για να μπορεί αυτή την αύξηση κερδών στις εταιρείες να την παίρνει πίσω με επιβολή έκτακτων εισφορών.
• αποκρύπτει τα δισεκατομμύρια ευρώ που φεύγουν από τη χώρα, δεν απαιτεί την επιστροφή των χρημάτων από τους διεφθαρμένους πολιτικούς και τους διαπλεκομένους και δεν είναι ικανή για τον βασικότερο λόγο της εκλογής της, δηλαδή -σύμφωνα με το Σύνταγμα- να παρέχει εργασία σε όλους τους πολίτες της χώρας.

Σ' αυτές τις συνθήκες, η συμμαχία των αριστερών δυνάμεων είναι η απαίτηση των εργαζομένων και των μικρομεσαίων. Ενα ΝΕΟ ΕΑΜ είναι εφικτό.

Ηταν τότε, τον Ιούλιο του 1941, που η 6η ολομέλεια του ΚΚΕ αποφάσισε την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Είναι τώρα, σχεδόν 70 χρόνια μετά, που πρέπει η Ιστορία να επαναληφθεί. Με την εμπειρία των προβλημάτων του παρελθόντος.

Για την οργάνωση των δυνάμεων της λαϊκής εξέγερσης, για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Κάλεσμα σε ξεσηκωμό, ένταξη στο Νέο ΕΑΜ και πόλεμος εναντίον των δυνάμεων της οικονομικής και στη συνέχεια εδαφικής κατοχής.

Κάλεσμα προς όλους τους Ελληνες που η καρδιά τους χτυπάει για το ξεσκλάβωμα της πατρίδας.

Κάλεσμα του ελληνικού λαού και ισότιμα όλων των προοδευτικών κομμάτων και των οργανώσεων που συμφωνούν σ' ένα εθνικό μέτωπο απελευθέρωσης.

Απελευθέρωση του έθνους από τον ξένο ζυγό και τους εγχώριους προστάτες του, για κατοχύρωση του κυριαρχικού δικαιώματος του ελληνικού λαού, για να αποφανθεί για τον τρόπο διακυβέρνησής του.

Με την εξασφάλιση -κατά το δυνατόν- συνεργασίας με τους άλλους λαούς που αγωνίζονται κατά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.

Ζητούν από την Αριστερά και τους αριστερούς να δαμαστούν και να υποταχθούν.

Οχι στη φοβέρα, στις προβοκάτσιες, στον εκβιασμό και στην παραπλάνηση.

Εμπρός για μια νέα κοινωνία με οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη, χωρίς εκμετάλλευση και καταπίεση.

Το ενσυνείδητο, άθλιο και άδικο για την κοινωνία πρόγραμμα που παρουσιάστηκε είναι μόνο η αρχή.

Τώρα είναι η ώρα για κοινωνική αλληλεγγύη και πρόοδο. Εμπρός για τον κοινωνικό μετασχηματισμό.

Πριν την εξαθλίωση από την κατοχική πείνα. Μόνο στον χειμώνα του 1941 είχαν πεθάνει στους δρόμους 250.000 υπερήφανοι πολίτες. Να υπερασπιστούμε αυτούς που δεν έχουν παρά την εργασία τους για να θρέψουν την οικογένειά τους.

Εμπρός για συσπείρωση και συστράτευση για μια Νέα Ελλάδα, ελεύθερη, ανεξάρτητη, κτήμα του λαού της.

ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Η χωρίς προηγούμενο στην ιστορία της Δικαιοσύνης απόφαση απαγόρευσης του ΔΗΚΚΙ στις εκλογές της 16.9.2007

Άρθρο του Γιάννη Δ. Μπατσίλα, Δικηγόρου στον Άρειο Πάγο, Μέλους Πολιτικού Συμβουλίου του ΔΗΚΚΙ, δημοσιευθέν στην εφημεριδα «ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»

ΤΟ ΔΗΚΚΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, τα μέλη, οι ψη­φοφόροι και οι φί­λοι του, πιστεύου­με και αγωνιζόμα­στε για την Δικαιο­σύνη, για την επικράτησή της, μέ­χρι τέλους, και για την πλήρη ανεξαρ­τησία της. Όμως, η αντιμετώπιση του ΔΗΚΚΙ από το Α' τμήμα του Αρείου Πάγου με την απαγόρευση της συμμετοχής του στις βουλευτικές εκλογές της 16.9.2007, προκάλεσε το κοινό περί δικαίου αίσθημα και έχει κλονίσει συθέμελα την εμπιστοσύνη μας στη Δικαιοσύνη που έχει απονεμηθεί στην εν λόγω υπόθεση από το Α τμήμα του Α.Π., όχι όμως γενικότερα την εμπιστοσύνη μας στη Δικαιοσύνη και στους Έλληνες δικαστές οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειοψηφεία, τιμούν το Λειτούργημα τους.

Συγκεκριμένα η εν λόγω απόφαση είναι απαράδεκτη και εσφαλμένη για τους εξής λόγους:

1. Πρώτον, διότι ερμηνεύοντας εσφαλμένα το άρ­θρο 19 παρ. 4 του Καταστατικού του ΔΗΚΚΙ δέχεται ότι και μόνος ο πρόεδρος είχε το δι­καίωμα ματαίωσης της σύγκλησης της Κεντρικής Επιτροπής (Κ.Ε.), ενώ αρμόδιο όργανο τόσο για την σύγκληση της Κ.Ε. όσο και για την ματαίωση της ήταν η (13μελής) Πολιτική Γραμματεία (Π.Γ.), στην οποία συμπεριλαμβανόταν και ο πρόεδρος. Άλλωστε, κατά πάγια αρχή του Δικαίου, το όργανο που συγκαλεί, αυτό έχει και το δικαίωμα να ματαιώνει.
2. Δεύτερον, διότι δέχεται εσφαλμένα ότι η πραγμα­τοποιηθείσα συνεδρίαση της Κ. Ε της 03.4.2004, με έγγραφο αίτημα άνω του 1/3 των μελών της(συγκεκριμένα 65 μελών στα 120) δεν ήταν σύμφωνη με το καταστατικό και ότι δήθεν απαιτούνταν και η σύμφωνη γνώμη του προέδρου, ενώ ξεκάθαρα προβλεπόταν και προ­βλέπεται στο ίδιο άρθρο 19 παρ. 4 - ότι η Κ.Ε. συνέρχεται και με έγγραφο αίτημα τουλάχιστον του 1/3 των μελών της χωρίς να απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του προέδρου, όπως δεν απαιτείται να συμφωνεί σήμερα η Διοικούσα Επιτροπή του. Τούτο δέχεται και η υπ' αριθ. 3548/30.5.04 απόφαση του Πρωτοδικείου Αθη­νών, η οποία απαγορεύει στον πρώην πρόεδρο να παρακωλύει την ομαλή λειτουργία και δράση του ΔΗΚΚΙ.
   Επιπροσθέτως, ο πρώην πρόεδρος ήδη, από 30.3.04, είχε κηρύξει μόνος του, την διάλυση του ΔΗΚΚΙ με δημόσια δήλωση του, παρά την αντί­θεση - εξέγερση της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών της Κ. Ε. και των μελών, ψηφοφόρων και φίλων του ΔΗΚΚΙ σε όλη τη χώρα. Επίσης, είχε προβεί και στην υπ' αριθ. 2556/24.04 δήλωση περί διάλυσης του ΔΗΚΚΙ προς τον Εισαγγελέα του Α.Π.
3. Τρίτον, διότι η εν λόγω απόφαση παραβιάζει ευθέως προηγούμενη δικαστική απόφαση, την υπ' αριθ. 3548/20.5.2004 απόφαση του Πρωτοδι­κείου Αθηνών, η οποία ανέστειλε την παράνομη και αντικαταστατική «απόφαση» του πρώην προ­έδρου περί διάλυσης του ΔΗΚΚΙ και απαγόρευε σ' αυτόν να παρακωλύει στο εξής την ομαλή λειτουργία και δράση του ΔΗΚΚΙ. Συνεπώς, το Α' Τμήμα του Αρείου Πάγου, ερμηνεύοντας εσφαλμένα τις διατάξεις αυτές και παραβιάζοντας την προαναφερόμενη δικαστική απόφαση, προδήλως λόγω του φόρτου εργασίας και της πίεσης του χρόνου κατά την προεκλογική περίο­δο, οδηγήθηκε στην εσφαλμένη αυτή απόφασή του.
4. Τέταρτον, η απόφαση απαγόρευσης του ΔΗΚΚΙ στις εκλογές της 16/9/07 είναι αντισυνταγματική, διότι βάλλονται εν ψυχρώ η Δημοκρατία, η ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, η ελεύθερη λειτουργία ενός πολιτικού κόμματος και τα στοι­χειώδη συνταγματικά και πολιτικά δικαιώματα των μελών, ψηφοφόρων και φίλων του ΔΗΚΚΙ. Η απόφαση αυτή, εκ των πραγμάτων, συ­νιστά μία βάναυση, προκλητική, αντιδημοκρατική και αντισυνταγματική προσβολή στη λειτουργία του πολιτεύματός μας, του κόμματός μας και στην προσωπικότητά μας.
5. Πέμπτον, είναι νομικά απαράδεκτο, ανεπίτρεπτο, πρωτοφανές και θεσμικά επικίνδυνο το Α' τμήμα του Α.Π. να δέχεται ουσιαστικά ότι το ΔΗΚΚΙ ανήκει και εκπροσωπείται από αυτόν που το έχει εγκαταλείψει αυτοβούλως, αυτοβούλως είχε εκπέσει και καταστατικά είχε αναπληρωθεί και έγινε διώκτης του, τον πρώην πρόεδρο Δ. Τσοβόλα τον οποίο εμείς πιστέψαμε και τιμήσαμε στον υπέρτατο βαθμό και δεν έχουμε άλλη «διαφορά» και ο οποίος είχε συμ­φωνήσει, στις τελευταίες εκλογές της 16.9.07, να μπει στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, όπως δημόσια δια των ΜΜΕ ομολόγησε.
6. Έκτον, Η ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟ­ΡΙΑ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΠΟΛΙΤΙ­ΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ ΝΑ ΣΥΜΜΕΤΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΠΟ­ΛΙΤΙΚΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΑΣ, με την εν λόγω ανεπίτρεπτη, νομικά απαράδεκτη δικαστική-πολιτική απόφαση, όπως χαρακτηρίσθηκε από όλους και από όλα τα ΜΜΕ, συνιστά μία βίαιη εμπλοκή στην ελεύθερη λειτουργία ενός πολιτικού κόμματος, στην ελεύθερη λειτουργία του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, στην ελεύ­θερη έκφραση του πολιτικού φρονήματος των πολιτών και στην ελεύθερη άσκηση των συνταγ­ματικών, πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμά­των των μελών, ψηφοφόρων και φίλων του ΔΗΚΚΙ.
7. Έβδομον, το βίαιο κόψιμο του ΔΗΚΚΙ από τις εκλογές της 16.9.07 και αιφνιδιαστικό, αφού είχε συμμετάσχει κανονικά, με το όνομά του και το έμβλημά του, στις Νομαρχιακές και Δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου 2006, με την εν λόγω απόφαση προκάλεσε σοκ στον κόσμο του ΔΗΚΚΙ και σε όλο τον Ελληνικό Λαό και εμπόδισε τους ψηφοφόρους του ΔΗΚΚΙ να ψηφίσουν το κόμμα που τους εκφράζει.

Ερωτάται, κατ' ακολουθίαν των ανωτέρω, το Ανώτατο Δικαστήριο της Πατρίδας μας, ο Άρειος Πάγος:

1. Συντελεί στην ομαλή λειτουργία του πολυ­κομματικού δημοκρατικού μας πολιτεύματος η
   ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΔΗΚΚΙ
   ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΟΥ, ΤΟΥΣ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥΣ
   ΚΑΙ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΕΣ ΤΟΥ και η κήρυξη του
   ουσιαστικά σε κατάσταση «παρανομίας» με δι­καστική απόφαση, εν έτει 2007, θυμίζοντας, σε όλους, σκοτεινές περιόδους της πολιτικής μας ιστορίας; π.χ. όταν το ΚΚΕ ήταν σε απαγόρευση...
2. Συντελούν στην ομαλή λειτουργία του δημο­κρατικού μας πολιτεύματος και κλονίζουν ή όχι την εμπιστοσύνη των πολιτών στην Δικαιοσύνη δικαστικές αποφάσεις όπως η 4/1.9.2007 του Α' Τμήματος του Α.Π., που απαγόρευσε σ' εμάς τους πολίτες του ΔΗΚΚΙ, στα μέλη, τους ψηφοφόρους και φίλους του, να ασκήσουμε το στοιχειώδες δικαίωμα μας να συμμετέχουμε στην πολιτική ζωή της πατρίδας μας μέσω του κόμματος μας, που μας εμποδίζει στην ελεύθε­ρη έκφραση του πολιτικού μας φρονήματος και στην άσκηση στοιχειωδών συνταγματικών, πολιτι­κών και δημοκρατικών δικαιωμάτων μας;

ΑΝΑΜΕΝΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ, όπου και προσφύγαμε κατά της απαράδεκτης αυτής απόφασης, ΝΑ ΘΕΣΕΙ ΤΕΡΜΑ ΣΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΣΚΑΝΔΑΛΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΜΗΡΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΩΞΗΣ ΤΟΥ ΔΗΚΚΙ επί 4,5 χρόνια, ΕΠΑΝΟΡΘΩΝΟΝΤΑΣ, ακυρώνοντας και εξαλείφοντας την απόφαση αυτή ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΣ ΟΤΙ ΤΟ ΔΗΚΚΙ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ ΤΟΥ ΕΧΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΑΛΛΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ (μέλη,ψηφοφόροι) ΑΥΤΩΝ, όπως προβλέπει το Σύνταγμα μας.

Η ΟΜΟΦΩΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΣΥΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΥ ΔΗΚΚΙ

Σε κάθε περίπτωση, η ομόφωνη και ομόψυχη απόφαση των συντεταγμένων αιρετών οργάνων του ΔΗΚΚΙ (Κ.Ε., ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ, ΔΙΟΙΚΟΥΣΑΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ) είναι να υπερασπισθούμε, μέχρι τελικής δικαίωσης μας, προσφεύγοντας και στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια, αν χρειαστεί, το Σύνταγμα μας, κατ΄εφαρμογήν των διατάξεων του άρθρου 120, παράγραφοι 2 και 4, ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΠΙΤΑΣΣΟΥΝ να τηρούμε το Σύνταγμα και τους νόμους και τις αποφάσεις που συμφωνούν με αυτό και ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ, ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΣΩΝ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΝ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ.

Και έχει γίνει ολοφάνερο, σε όλο τον ελληνικό λαό, ότι στην περίπτωση του ΔΗΚΚΙ, εδώ και 4,5 χρόνια, το Δικομματικό διαπλεκόμενο και πλήρως χρεοκοπημένο και διεφθαρμένο, όπως αποδεικνύεται από τα αναρίθμητα σκάνδαλα ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και με αποκορύφωμα το σκάνδαλο SIEMENS που πάνε να κουκουλώσουν, προσπαθεί να καταργήσει το Σύνταγμα και τη Δημοκρατία ειδικά για το ΔΗΚΚΙ και για μας, τα μέλη, τους ψηφοφόρους και φίλους του. Μάλιστα προσπαθεί να διαλύσει το ΔΗΚΚΙ ουσιαστικά με την βία, μετερχόμενο όλα τα μέσα. Με την στέρηση της στοιχειώδους κρατικής οικονομικής ενίσχυσης που εδικαιούτο επί 4,5 χρόνια, ενώ, όπως έχει αποκαλυφθεί με το σκάνδαλο SIEMENS, στο διεφθαρμένο ΣΥΣΤΗΜΑ ΝΔ-ΠΑΣΟΚ εισέρρεε και πακτωλός μαύρου χρήματος, με τη μη δημοσίευση των ανακοινώσεων του ΔΗΚΚΙ στα ΜΜΕ κ.λ.π., παρεμβαίνοντας προφανώς και στην Δικαιοσύνη, την οποία, έχουν διαβρώσει επίσης σύμφωνα με δημόσιες ομολογίες κορυφαίων εκπροσώπων του και εμποδίζοντας έτσι ένα πολιτικό κόμμα, εμάς τα μέλη, τους ψηφοφόρους και τους φίλους του, στην άσκηση στοιχειωδών συνταγματικών, πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων μας, κατά ευθεία παράβαση του Συντάγματος μας.

Το συντεταγμένο και εξεγερμένο ΔΗΚΚΙ έχει δώσει ήδη έμπρακτα, επί 4,5 χρόνια, την απάντηση του στον δικομματισμό ότι ΚΑΜΙΑ ΕΞΟΥΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΜΑΣ, ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΔΙΑΛΥΣΕΙ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ. ΚΑΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ, ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΟΛΙΤΕΣ ΝΑ ΑΓΩΝΙΖΟΝΤΑΙ ΜΕ ΑΥΤΟ, ΟΠΩΣ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΤΟ ΔΗΚΚΙ.

ΜΟΝΟ Ο ΛΑΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΑΣΙΖΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΚΑΙ ΤΥΧΗ ΕΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ!

ΤΟ ΔΗΚΚΙ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ και στα μέλη, τους ψηφοφόρους και τους φίλους του που αγωνίζονται με αυτό.

Το ΔΗΚΚΙ, ένα λαογέννητο, νέο, καθαρό κόμμα, ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΕΛΠΙΔΑ ΣΤΟ ΣΗΜΕΡΙΝΟ ΠΝΙΓΗΡΟ, διαπλεκόμενο, πλήρως διεφθαρμένο και χρεοκοπημένο, αυτοεξευτελιζόμενο, ΔΙΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΟΥ ΜΑΥΡΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΕΝΙΚΗΣ ΠΑΡΑΚΜΗΣ, όπως αποδεικνύεται και από το σκάνδαλο SIEMENS.

Το ΔΗΚΚΙ και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Αριστερός, Πατριωτικός, Σοσιαλιστικός, Οικολογικός και Αμεσοδημοκρατικός συμμαχικός πολιτικός χώρος που συνεργάζονται, ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΧΕΙΡΗΜΑ ΓΙΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΕΙ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΘΕΙ ΜΙΑ ΝΕΑ ΕΛΠΙΔΟΦΟΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ.

Ο Γ. Μπατσίλας υπερασπίσθηκε με τον Ηλία Νικολόπουλο και τον Δημήτρη Μπελαντή την εν λόγω υπόθεση του ΔΗΚΚΙ στον Άρειο Πάγο.

Αθήνα 14/11/2005

ΝΑ ΑΡΘΕΙ ΑΜΕΣΩΣ Ο ΠΑΡΑΝΟΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΟΣ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΔΗ.Κ.ΚΙ. ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΤΥΜΗΓΟΡΙΑΣ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ ΤΟΥ 2004!
Ανακοίνωση της Διοικούσας Επιτροπής

Το ΔΗ.Κ.ΚΙ., το έκτο κατά σειρά αποτελεσμάτων κόμμα των τελευταίων βουλευτικών εκλογών, βρίσκεται από τον Ιανουάριο του 2005 αποκλεισμένο από την κρατική οικονομική επιχορήγηση, και δι' αυτού του τρόπου υφίσταται μια παράνομη και αντισυνταγματική επίθεση με τελικό στόχο τη βίαιη περιθωριοποίησή του.

Με πρόσχημα μια ολιγομελή ομάδα πρώην μελών της Κεντρικής Επιτροπής, η οποία δεν αποτολμά να ανακοινώσει ή να καταθέσει ενυπόγραφα την αριθμητική της δύναμη και της οποίας μάλιστα ο επίσημος εκπρόσωπος έχει διορισθεί από συγκεκριμένο αντίπαλο κόμμα σε δημόσιο πολιτικό αξίωμα! το ΔΗ.Κ.ΚΙ., ένας ζωντανός, αναγνωρισμένος, με πορεία δέκα χρόνων πολιτικός οργανισμός, συνθλίβεται. Διώκεται, με μεθόδους καταστρατήγησης των στοιχειωδών δημοκρατικών αρχών του πολιτεύματος, διότι δεν αποσκίρτησε από την ιδεολογία και τις αρχές του και ειδικότερα, δεν υπέκυψε στις γνωστές πρακτικές πολιτικής συναλλαγής, και λεηλασίας σε βάρος της αριστεράς.

Επισημαίνουμε πως για την επιβεβαίωση της εγκυρότητας της συνέχειας του ΔΗ.Κ.ΚΙ., αρκεί και μόνον, η επίσημη σαφής αναγνώρισή του εκ' μέρους όλων των εντός και εκτός της Βουλής κομμάτων, που αναγνώριζαν το ΔΗ.Κ.ΚΙ. και πριν από τον Μάρτιο του 2004, αποστέλλοντας επίσημες αντιπροσωπείες στο Συνέδριο ή στην Συνδιάσκεψή του.
Αρκεί επομένως και μόνον, η επίσημη συμμετοχή στο 2ο Τακτικό Συνέδριό του (Αθήνα 16-17/10/2004), καθώς και οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις επί του θέματος, των εκπροσώπων: της Νέας Δημοκρατίας, του Κ.Κ.Ε., του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, της Δημοκρατικής Αναγέννησης (Σ. Παπαθεμελής), των Ενεργών Πολιτών (Μ. Γλέζος), της ΑΚΟΑ (Γ. Μπανιάς), της ΚΕΔΑ (Δ. Κωστόπουλος), του ΝΑΡ (Δ. Δεσσύλας), του ΑΡΔΗΝ (Γ. Καραμπελιάς) κ.ά., όπως καταγράφονται στα πρακτικά και διαπιστώνονται στις ανταποκρίσεις των έγκριτων ειδησεογραφικών πρακτορείων (Α.Π.Ε., Μ.Π.Α., In-gr κ.λ.π.).

Αλλά ακόμη και εάν κάποιος, με την πρόφαση της δήθεν διάσπασης του ΔΗ.Κ.ΚΙ. εξακολουθεί να αποποιείται της πολιτικής ευθύνης σε ένα τέτοιο προφανές και μείζον για τη δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος ζήτημα, και προβάλλει ενστάσεις, υπάρχουν δύο ακόμη ακλόνητα τεκμήρια τα οποία δεν μπορεί να αποκρούσει:

1. Η κατηγορηματική υπέρ της συνέχισης της λειτουργίας του ΔΗ.Κ.ΚΙ. Απόφαση του Πρωτοδικείου Αθηνών (Απόφαση Ασφαλιστικών Μέτρων 3548 21/5/2004).
   Απόφαση εναντίον της οποίας δεν ασκήθηκαν ένδικα μέσα αναίρεσης (άρθρ. 696 Κ.Π.Δ.) και επομένως η υλοποίησή της δεν έχει αμφισβητηθεί από κανέναν.
   Η παραπάνω Απόφαση, στηρίχθηκε στην δημόσια (καλύφθηκε με απευθείας ανταποκρίσεις του Α.Π.Ε. κ.ά.) συνεδρίαση της ενιαίας Κεντρικής Επιτροπής(3/4/2004), του ανώτερου δηλαδή καταστατικά και νομικά οργάνου του κόμματος, την οποία ο ίδιος ο απελθών πρόεδρος μαζί με το καταστατικά αρμόδιο όργανο (Πολιτική Γραμματεία) συγκάλεσε και στην οποία υπήρξε συντριπτική πλειοψηφία υπέρ της συνέχισης (87 ενυπόγραφες ανακοινωμένες στον τύπο συμμετοχές, επί συνόλου 120μελών).
   Το Διατακτικό της δικαστικής απόφασης:
   κάνει δεκτή την αίτηση της Διοικούσας Επιτροπής και διατάσσει τον απελθόντα πρόεδρο να απέχει από κάθε ενέργεια και δράση που παρακωλύει την ομαλή συνέχιση της λειτουργίας του ΔΗ.Κ.ΚΙ., μέχρι την εκδίκαση της κυρίας αγωγής (έχει με αίτησή μας προσδιορισθεί για τα τέλη του2006), χωρίς να απαιτεί από την Διοικούσα Επιτροπή να προχωρήσει σε Συνέδριο ή άλλη διαδικασία.

   Σημειώνουμε πως μετά από την επιτυχή πορεία του 2ου Τακτικού Συνεδρίου του ΔΗ.Κ.ΚΙ.(16-17/10ου/2005-Αθήνα), το οποίο είχε συγκληθεί προ της δικαστικής απόφασης, από την "ενιαία" Κεντρική Επιτροπή της 3/4/2005 λόγω εξάντλησης των ανελαστικών χρονικών ορίων του Καταστατικού (υποχρεωτική σύγκληση πέντε μήνες πριν την πάροδο τετραετίας από το προηγούμενο 1ο Τακτικό Συνέδριο.), ο απελθών πρόεδρος προέβη στα εξής:
   Αφού πρώτα παράνομα και αντικαταστατικά, ανακοίνωσε ψευδή "αυτοδίκαιη διαγραφή" της Διοικούσας Επιτροπής, της συντριπτικής πλειοψηφίας της Κεντρικής Επιτροπής ακόμη και της Επιτροπής Δεοντολογίας! στην συνέχεια και πάλι παράνομα και αντικαταστατικά, με υποτιθέμενη σύμφωνη γνώμη 20 μόλις μελών της Κεντρικής Επιτροπής (των οποίων ονόματα και υπογραφές ουδέποτε δημοσιοποίησε), διοργάνωσε "εκ' των ύστέρων", μετά το 2ο Τακτικό Συνέδριο του κόμματος, συγκέντρωση, με τον τίτλο "Έκτακτο Συνέδριο για την αναστολή της λειτουργίας του ΔΗ.Κ.ΚΙ".
   Είναι χαρακτηριστικό πώς στην παραπάνω συγκέντρωση συμμετείχε εκπρόσωπος ενός μόνο κόμματος, και συγκεκριμένα του προαναφερθέντος αντιπάλου κόμματος, το οποίο κατά το παρελθόν δεν έστειλε ποτέ αντιπροσωπεία σε Συνέδριο, ή Συνδιάσκεψη του ΔΗ.Κ.ΚΙ.! Συμμετείχε τέλος και βουλευτής άλλου κόμματος ο οποίος όμως, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα του τύπου, δεν δήλωσε ότι εκπροσωπεί εκεί επίσημα το κόμμα του.

   Και μόνο από τα προηγούμενα (συντριπτική πλειοψηφία στην "ενιαία" συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής-κατηγορηματική δικαστική απόφαση), εύκολα διαπιστώνει κανείς πως η περίπτωση του ΔΗ.Κ.ΚΙ. δεν εμφανίζει αναλογίες με εσωκομματικές κρίσεις άλλων κομμάτων που έλαβαν χώρα κατά το παρελθόν.
   Το κύριο όμως ζήτημα που διαφοροποιεί την προκειμένη περίπτωση από τις τυπικές περιπτώσεις διασπάσεων κομμάτων, είναι πως εδώ δεν έχουμε κάποιο σχίσμα με τις δύο πλευρές να διεκδικούν, η κάθε μία για λογαριασμό της, την συνέχεια του κόμματος. Εδώ πρόκειται για μία πλευρά που παραιτείται, και το πρόβλημα ανακύπτει από την επιμονή αυτής της πλευράς να υποχρεώσει σε αναγκαστική παραίτηση, ή σε αναγκαστική αλλαγή πολιτικής ταυτότητας, και όσους παραμένουν.
   Είναι προφανές πως εάν κάτι τέτοιο υλοποιηθεί έστω και έμμεσα μέσω του οικονομικού αποκλεισμού, θα συνιστά ευθεία αντισυνταγματική πολιτική απαγόρευση. Πολύ περισσότερο, την στιγμή που, όπως αναφέρθηκε, ο επίσημος εκπρόσωπος της προηγούμενης ομάδας έχει ήδη διορισθεί σε δημόσιο πολιτικό αξίωμα από το συγκεκριμένο αντίπαλο πολιτικό κόμμα!

2. Η απόφαση της Επιτροπής Ελέγχου των Οικονομικών των Κομμάτων και των Βουλευτών, της Βουλής (διακομματική Επιτροπή του άρθρου 21), η οποία αποτελεί το μόνο θεσμικά αρμόδιο όργανο της Πολιτείας για τον έλεγχο της χρηματοδότησης και των οικονομικών των κομμάτων.
   Απόφαση η οποία ελήφθη σύμφωνα με τα άρθρα 16 και 17 του νόμου 3023/2002 στη συνεδρίαση της 11ης/7ου/2005 και με την οποία εγκρίνεται η θεώρηση από τη Βουλή των Ελλήνων του Βιβλίου Εσόδων-Εξόδων του ΔΗ.Κ.ΚΙ. για το 2005 καθώς και των κουπονιών Οικονομικής Ενίσχυσης του κόμματος για το ίδιο χρονικό διάστημα, όπως τα προηγούμενα υποβλήθηκαν από την Διοικούσα Επιτροπή. Με την απόφαση αυτή επιλύεται ριζικά, πέραν του νομικού, και το θεσμικό θέμα της χρηματοδότησης του ΔΗ.Κ.ΚΙ..

   Υπάρχει επομένως, εκτός της πολιτικής τόσο η νομική, όσο και η θεσμική δικαίωση του ΔΗ.Κ.ΚΙ., με την δικαστική απόφαση και με την απόφαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, και με βάση αυτές το κόμμα λειτουργεί κανονικά με τις οργανώσεις του και με πλούσια δημόσια δραστηριότητα σε ολόκληρη τη χώρα. Υπενθυμίζουμε τέλος εδώ πως η απαράδεκτη ακύρωση του ψηφοδελτίου του ΔΗ.Κ.ΚΙ. από τον Άρειο Πάγο στις Ευρωεκλογές του 2004, δεν αφορούσε το έμβλημα, τον τίτλο και την συνέχεια του κόμματος, αλλά την "ειδική διαδικασία" που ακολουθήθηκε από το κόμμα για την υποβολή των υποψηφιοτήτων, μετά από το επείγον κενό εκπροσώπησης που ανέκυψε με την αιφνίδια αποχώρηση του τότε προέδρου του.
   Παρόλα αυτά, παρά την πολιτική, νομική, και θεσμική δικαίωση, στην πράξη, η συνεχής παρέμβαση των γνωστών εξωθεσμικών κέντρων κρατάει το ΔΗ.Κ.ΚΙ. αποκλεισμένο από την οικονομική επιχορήγηση του 2005 με άμεσο κίνδυνο την οικονομική και κατ' επέκταση τη φυσική εξόντωσή του, την παράνομη και αντισυνταγματική εξόντωση του έκτου κατά σειρά κόμματος της τελευταίας λαϊκής ετυμηγορίας.
   Και γεννάται τελικά το ερώτημα:
   Πώς είναι δυνατόν το ΔΗ.Κ.ΚΙ. να εισπράττει νόμιμα τις εισφορές των ελλήνων πολιτών, σε ολόκληρη τη χώρα, με τα έγκυρα, σφραγισμένα και θεωρημένα κουπόνια από την Βουλή των Ελλήνων, αλλά την ίδια στιγμή να αποστερείται της, αναγκαίας για την επιβίωσή του, κρατικής οικονομικής επιχορήγησης του έτους 2005;

   Η άρση του πρωτοφανούς, αντιδημοκρατικού, παράνομου και αντισυνταγματικού αποκλεισμού δεν έχει πλέον άλλα περιθώρια αναβολής και δεν μπορεί παρά να αφορά κατ' εξοχήν την Κυβέρνηση της χώρας.
   Καλούμε όλα τα πολιτικά κόμματα, καλούμε κάθε ελληνίδα και έλληνα πολίτη που απαιτεί τον σεβασμό των στοιχειωδών δημοκρατικών συνταγματικών αρχών, όλους όσους αρνούνται να ανεχθούν τη πολιτική συναλλαγή και τον διασυρμό των στοιχειωδών δημοκρατικών θεσμών να καταγγείλουν την πολιτική σκευωρία.
   Να αποκρούσουν την επιχείρηση παραχάραξης της λαϊκής ετυμηγορίας και κατάφορης νόθευσης του πολιτικού χάρτη, θέτοντας την άρση του αντισυνταγματικού αποκλεισμού ως ύστατο θέμα δημοκρατικής άμυνας και υπεράσπισης των Μεταπολιτευτικών κατακτήσεων του τόπου.

ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ