• Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. είναι υπέρ της Ε.Ε., αλλά αντιτίθεται στις νεοφιλελεύθερες συμβάσεις του Μάαστριχτ και του Άμστερνταμ. Οι συμβάσεις αυτές δυναμιτίζουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μετέτρεψαν την Ε.Ε. σε Ευρώπη των Τραπεζιτών και των μεγάλων οικονομικών συγκροτημάτων
• Το ΔΗ.Κ.ΚΙ. πιστεύει σε μια άλλη Ευρωπαϊκή Ενοποίηση ανεξάρτητη από τις ΗΠΑ, με σύγκλιση των πραγματικών επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας των λαών. · Η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση οφείλει να σέβεται τις Εθνικές και Πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των κρατών - μελών της
• Για να υπάρξει πραγματική σύγκλιση στην ανάπτυξη και την ευημερία όλων των κρατών - μελών απαιτείται η μεταφορά πόρων από το Βορρά προς το Νότο καθώς και ανάλογη αύξηση αυτών των πόρων μετά και την ένταξη των 9 1/2 νέων χωρών στην Ε.Ε. Έτσι θα προωθηθεί και η αλληλεγγύη μεταξύ κρατών και κυρίως μεταξύ λαών
• Η Ε.Ε. θα πρέπει να συμβάλλει στη λύση παγκοσμίων προβλημάτων όπως η πείνα, η υγεία, ο αναλφαβητισμός, και στην αποτροπή πολέμων. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μέσα από μια ριζική αλλαγή των σημερινών νεοφιλελεύθερων πολιτικών και του πολιτικού συσχετισμού υπέρ των ευρύτερων προοδευτικών αριστερών δυνάμεων

Οι Θέσεις μας για την Ενωμένη Ευρώπη

Πρέπει από την αρχή να γίνει σαφές, ότι, η πολιτική του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη δεν ταυτίζεται με την Ευρωπαϊκή πολιτική, όπως, εκ παραδρομής ή συνειδητά, συχνά και από πολλούς γίνεται.
Η Ευρωπαϊκή πολιτική είναι κάτι πολύ ευρύτερο.
Περιλαμβάνει, ασφαλώς, πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση, ως σημαντικό τμήμα της, αλλά και πολιτική για την Ρωσία και τις χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, τα Βαλκάνια, και τις ευρωπαϊκές χώρες, που βρίσκονται, για διάφορους λόγους, εκτός Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Για να μην αναφερθούμε βέβαια και στο παράδειγμα της Τουρκίας, που θεωρείται καλώς ή κακώς Ευρωπαϊκή χώρα, και επηρεάζει σημαντικά το σύνολο της πολιτικής μας, άρα και την πολιτική για την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Πρέπει να τονίσουμε, ότι η ταύτιση των δύο πολιτικών, ιδιαίτερα για μια χώρα με τις Ελληνικές ιδιαιτερότητες, θα ήταν από λαθεμένη ως μοιραία.
Μάλιστα, είναι δυνατόν, να συνυπάρξουν και αντικρουόμενες πολιτικές, αφού στην παρούσα φάση και για το απρόβλεπτο μέλλον, η εξωτερική και αμυντική πολιτική παραμένει στην αρμοδιότητα και ευθύνη κάθε κράτους-μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Έτσι λοιπόν και μέχρι τότε, όποτε και αν αυτό συμβεί, που η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποκτήσει ενιαία αμυντική πολιτική, της οποίας καίριο στοιχείο θα είναι η κατοχύρωση των εξωτερικών συνόρων των κρατών -μελών έναντι τρίτων μη μελών, θα πρέπει να υπάρχει σαφής διαχωρισμός μεταξύ πολιτικής για την Ευρωπαϊκή Ένωση και Ευρωπαϊκής πολιτικής. Πιο απλά, οφείλει η χώρα μας, να διατηρεί το δικαίωμα αυτοτέλειας ενεργειών, στα πλαίσια της εθνικής στρατηγικής της.
Μετά την βασική αυτή οριοθέτηση, θα προχωρήσουμε στην διατύπωση των θέσεών μας για την Ενωμένη Ευρώπη, ακολουθώντας την παρακάτω σειρά:

1. Πολιτική Εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης μέχρι σήμερα
2. Η Ελληνική Πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση μέχρι σήμερα
3. Οι συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ. Παγκοσμιοποίηση και ΟΝΕ. Καμπή στην εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης
4. Θέσεις του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη

Κρίναμε αναγκαίο να περιλάβουμε τα παραπάνω τρία κεφάλαια πριν διατυπώσουμε τις θέσεις μας, ώστε αυτές να προκύπτουν σαν ώριμα συμπεράσματα μιας ιστορικής εξέλιξης και όχι σαν αυθαίρετα αποφθέγματα.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε, εκ προοιμίου, την παρατήρηση πως οι αναφορές, πού θα γίνουν στην συνέχεια, στην ιστορική εξέλιξη της πολιτικής για το θέμα, δεν αποσκοπούν στην συγγραφή ιστορίας, ούτε στην απόδοση ευθυνών.
Είναι συστατικό στοιχείο χάραξης υπεύθυνης πολιτικής από το ΔΗΚΚΙ, με την έννοια ότι φιλοδοξεί να οικοδομήσει στο σύνολο των εθνικών προσπαθειών. Και πιστεύουμε ειλικρινά, πως είναι προϋπόθεση δημιουργικής υπέρβασης των ατελειών ή και λαθών του παρελθόντος.
Στην προκειμένη περίπτωση, σαν δημιουργική υπέρβαση εννοούμε την αναθεώρηση της πολιτικής και χάραξη νέας, με εθνική, όμως, ομοψυχία και ενότητα. Την άλλη όψη της Εθνικής Λαϊκής Ενότητας στην σύγχρονη γραφή της.
Θα προσπαθήσουμε, πολύ σύντομα, να περιγράψουμε την Πολιτική Εξέλιξη του εγχειρήματος για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, μέσα από τις στρατηγικές των δυνάμεων που συνήργησαν στην δημιουργία και ανάπτυξή του. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κατανοήσουμε το βαθύτερο νόημα του εγχειρήματος, αλλά και το σημαντικότερο για μας, να αποπειραθούμε την πρόβλεψη του μέλλοντος.
Η πλούσια παραγωγή έργου της Κομισιόν, με τις άπειρες ντιρεκτίβες για όλα τα θέματα, έχει το ενδιαφέρον της, αλλά ξεφεύγει από τα όρια αυτής της απόφασης, και υπάγεται, με την ευρεία έννοια, στις βασικές στρατηγικές, τις οποίες θα περιγράψουμε.
Η Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα ( ή ΕΟΚ ) δημιουργήθηκε το 1957, με την Συνθήκη της Ρώμης, όταν ο ψυχρός πόλεμος ήταν στο απόγειό του, η Ευρώπη προσπαθούσε να ανοικοδομηθεί από τα πλήγματα του πολέμου, ο Αμερικανικός έλεγχος στην Δυτική Ευρώπη ήταν πλήρης και η τότε Δυτική Γερμανία, χώρα ουσιαστικά υπό κατοχή, με την Ανατολική Γερμανία Σοβιετική ζώνη κατοχής. Αυτό ήταν το πολιτικό πλαίσιο γέννησης της Ε.Ο.Κ.
Τι συνέβη λοιπόν και προέκυψε αυτή η κίνηση, ή, αλλιώς, γιατί οι Αμερικανοί την επέτρεψαν, για να βάλουμε το ερώτημα στην σωστή βάση;
Η απάντηση είναι, ότι, για την δημιουργία της Ε.Ο.Κ., συνέπεσαν σειρά συμφερόντων και στρατηγικών, που όλες είχαν σαν προϋπόθεση την διαίρεση της Ευρώπης και την ύπαρξη της Σοβιετικής Ένωσης σαν υπερδύναμης.
Τα Αμερικανικά συμφέροντα, δηλαδή, με δεδομένο τον έλεγχο της άμυνας, άρα και της εξωτερικής πολιτικής του δυτικοευρωπαϊκού χώρου, επιζητούσαν την ενοποίησή του σε ενιαίο οικονομικό χώρο, για την καλύτερη διείσδυση και λειτουργία των Αμερικανικών πολυεθνικών συγκροτημάτων. Τηρουμένων των αναλογιών, ήταν η πρώτη δοκιμή παγκοσμιοποίησης στα δεδομένα της εποχής. Τα γαλλικά συμφέροντα, στην προσπάθεια αποδέσμευσής τους από τον αμερικάνικο έλεγχο, χρειάζονταν οικονομική στήριξη, που μόνον η Δυτ. Γερμανία μπορούσε να παράσχει.
Η Δυτ. Γερμανία, του οικονομικού θαύματος, ανίσχυρη πολιτικά, λόγω παρελθόντος, χρειάζονταν ισχυρό πολιτικό σύμμαχο, που τον βρήκε στη Γαλλία. Είναι, όμως, σημαντικό να τονίσουμε πάλι, ότι, οι Η.Π.Α. επέτρεψαν αυτήν την ενδεχόμενη αμφισβήτηση, στην προοπτική επιτυχούς εξέλιξης του εγχειρήματος, κινούμενες από την αυτοπεποίθηση, ότι, η ισορροπία του τρόμου, με την άλλη υπερδύναμη που υπήρχε, θα συνέτασσε τελικά την Δυτ. Ευρώπη στο άρμα τους.
Συνεπώς, η αμφισβήτηση θα είχε όρια αφομοιώσιμα και πεπερασμένα, άρα αποδεκτά μπροστά στο μέγιστο όφελος που θα συνεπάγονταν την οικονομική άλωση και ενσωμάτωση της Ευρώπης.
Στο σημείο αυτό, οφείλουμε να κάνουμε μια παρένθεση και να διερωτηθούμε, ποιες θα πρέπει να είναι οι πολιτικές των ιδίων πρωταγωνιστών, όταν όλες οι προϋποθέσεις της αφετηρίας δεν υπάρχουν πλέον;
Ούτε ισορροπία του τρόμου, ούτε διαιρεμένη Ευρώπη, ούτε διαιρεμένη Γερμανία, ούτε εξάρτηση της Γερμανίας από τρίτους. Σ' αυτές τις νέες συνθήκες βρίσκεται, κατά την άποψη μας η αφετηρία της παγκοσμιοποίησης, που είναι η προσπάθεια των Η.Π.Α. διατήρησης του ελέγχου κάτω από τις νέες συνθήκες. Αλλά γι αυτό θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Επανερχόμενοι στο θέμα μας, οφείλουμε να επισημάνουμε, ότι η Βρετανία έμεινε τότε συνειδητά εκτός Ε.Ο.Κ., πιστή στην αρχή της να μην συμμετέχει σε σχηματισμούς που δεν ελέγχει και που δεν συμμετέχουν οι Η.Π.Α., αλλά και λόγω των αυτοκρατορικών δεσμεύσεων, που τότε ακόμη είχε. Άλλωστε, ούτε και οι Η.Π.Α., τότε, επίεσαν τη Βρετανία να συμμετάσχει, γιατί, προφανώς, υποτίμησαν το εγχείρημα. Το έκαναν πολύ αργότερα και, μετά τον θάνατο του Ντε Γκώλ, η Βρετανία έγινε μέλος, κάτι που αποτέλεσε σταθμό στην διεύρυνση της Κοινότητας. Οι επιπτώσεις γίνονται φανερές και σήμερα, την εποχή της ΟΝΕ, στην οποία η Βρετανία δεν συμμετέχει.
Στο καθαρά οικονομικά επίπεδο, η Ε.Ο.Κ. είχε μια μόνον κοινή πολιτική την αγροτική, την περίφημη Κ.Α.Π. - Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Είναι ενδιαφέρον να παρατηρήσουμε, ότι σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, δεν προέκυψε καμιά άλλη κοινή πολιτική. Οδηγίες, ή αλλιώς ντιρεκτίβες, υπάρχουν πολλές, κοινή πολιτική, όμως, όχι. Η επόμενη που θα προκύψει θα είναι μόνο τμήμα πολιτικής, της οικονομικής δηλαδή, και θα είναι η ΟΝΕ, που στην ουσία είναι μόνο νομισματική ένωση. Και αυτή, όπως θα δούμε, έχει κοστίσει ήδη σημαντικά, οδηγώντας σε διχασμό την Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν συμμετέχουν. Μπαίνει τώρα το ερώτημα, για το πώς προέκυψε η Κ.Α.Π. η Κοινή Αγροτική Πολιτική.
Η απάντηση είναι πώς η Κ.Α.Π. ήταν το προικοσύμφωνο ίδρυσης της Ε.Ο.Κ., το μέσον δια του οποίου η πλούσια Δυτική Γερμανία μετέφερε πόρους στη Γαλλία, με τον ανεπτυγμένο γεωργικό τομέα. Ήταν, όμως, και είναι ακόμη η βάση του γαλλογερμανικού άξονα. Αναθεώρηση, λοιπόν, της Κ.Α.Π., όπως φημολογείται, θα επιφέρει μέγιστη κρίση στις γαλλογερμανικές σχέσεις και θα σημαίνει ουσιαστική μεταβολή στην γερμανική εξωτερική πολιτική.
Αλλά, πάλι, μπαίνει το ερώτημα.
Κάτω από ποιους όρους η Γερμανία, σήμερα πια, σε άλλες συνθήκες, θα φέρει βάρη, όταν οι λόγοι και οι αιτίες των βαρών αυτών δεν υφίστανται;
Και σ' αυτό το ζήτημα θα επανέλθουμε στο κεφάλαιο 4 για την ΟΝΕ και την παγκοσμιοποίηση.
Η ευδοκίμηση της Ε.Ο.Κ. δημιούργησε και τις πρώτες ανταγωνιστικές σχέσεις με τις Η.Π.Α. και οδηγεί την Βρετανία, μαζί με άλλες χώρες της πρώην ΕΖΕΣ, στην ένταξη.
Αυτή η διεύρυνση ακολουθήθηκε και από άλλες προς Νότο και Βορρά, με αποτέλεσμα η Ε.Ο.Κ., με το νέο όνομα Ευρωπαϊκή Ένωση, να έχει 15 μέλη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, τα χρόνια από το 1957 ως το 1992, που συμβαίνει η άλλη μεγάλη αλλαγή, η συνθήκη δηλαδή του Μάαστριχ, απέκτησε πληθώρα διατάξεων, κανονισμών, οδηγιών, οργάνων κ.λ.π., αλλά, όπως ήδη αναφέραμε, από άποψη πολιτική, παρέμεινε σε μία μόνο κοινή πολιτική, την αγροτική.
Κατά τα λοιπά, λειτουργεί σαν ζώνη ελεύθερων συναλλαγών.
Η μεγάλη δοκιμασία θα προκύψει, όταν αυτό θα αλλάξει, όπως θα δούμε στο κεφάλαιο 4 για την παγκοσμιοποίηση και την ΟΝΕ.
Στο παρόν κεφάλαιο, που αφορά στην πολιτική εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, από ιδρύσεώς της ως σήμερα, θα έπρεπε να περιλάβουμε και τον κορυφαίο σταθμό, που είναι η πολιτική ερμηνεία της Συνθήκης του Μάαστριχ. Για λόγους ουσίας, όμως, αρκούμαστε, στο κεφάλαιο αυτό, απλά να την αναφέρουμε, ως κορυφαίο σταθμό εξέλιξης της διαδικασίας της Ευρωπαϊκής ενοποίησης και, λόγω βάρους και σημασίας, να ασχοληθούμε εκτενώς μ' αυτήν, αλλά και με την παγκοσμιοποίηση, που είναι η άλλη όψη της, σε ειδικό κεφάλαιο της παρούσας εισήγησης, το κεφάλαιο 4.
Η Ελληνική Πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ως σήμερα
Η Ελληνική πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ακρίβεια την τότε Ε.Ο.Κ., συμπυκνώνεται επιγραμματικά σε δύο διατυπώσεις του Κων/νου Καραμανλή, χαρακτηριστικές του ύφους του. "Σας πέταξα στη θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε". "Στην Ε.Ο.Κ., μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Και οι δύο χρονολογούνται αμέσως μετά την συμφωνία ένταξης, που είχε γίνει θέμα αντιπαράθεσης με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, που, μάλιστα, δεν είχε παραστεί στην σχετική τελετή.
Οι παραπάνω αφορισμοί έχουν την αξία τους, γιατί εκφράζουν την πολιτική άποψη του Κων/νου Καραμανλή, που προώθησε μια πολιτική, που ξεκίνησε το 1962, με την συμφωνία σύνδεσης και κατέληξε στην ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ., το 1980.
Σημαίνουν τα εξής:
Είμαστε ανέτοιμοι για την ένταξη. Θα δυσκολευτούμε πολύ. Μπαίνουμε σε βαθιά νερά απροετοίμαστοι. Θα διατρέξουμε σοβαρούς κινδύνους, ακόμη και να μας κοπεί η ανάσα. Ενδεχόμενα, και στενά οικονομικά αν δούμε το ζήτημα, να μην μας συμφέρει. Όμως, πίστευε ο Καραμανλής, ότι αυτή η επιχείρηση, η Ε.Ο.Κ., είναι βιώσιμη, θα μετεξελιχθεί σε πολιτική ένωση, θα αποδεσμευτεί από τις Η.Π.Α. και έτσι η Ελλάδα θα έχει εγγυητές των συνόρων της από την Τουρκική επιβουλή. Αυτοί ήταν οι πολιτικοί λόγοι, που, κατά την άποψή μας, στην κρίση του Κων/νου Καραμανλή, συνηγορούσαν στην αποδοχή του κόστους της ένταξης, που το παραλλήλισε με τους κινδύνους, που αντιμετωπίζει ο αμαθής στην κολύμβηση στη βαθιά θάλασσα, δηλαδή να πνιγεί.
Συνοπτικά, έκρινε, χωρίς να είναι αντιαμερικανός, ούτε κατά την διάνοια μάλιστα, πως οι Η.Π.Α., λόγω του παγκόσμιου πλέγματος συμφερόντων τους, θα προτιμούσαν πάντα την Τουρκία στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας. Έτσι, ελπίζοντας στην προοπτική μετεξέλιξης της Ε.Ο.Κ. σε πολιτική δύναμη, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα ως εδαφικός χώρος της Ε.Ο.Κ. θα τύχαινε εγγυήσεων της ακεραιότητάς της, που οι Η.Π.Α. δεν μπορούσαν να δώσουν. ΄Η ακόμη, φοβόταν ότι, σε κάποιο συμψηφισμό συμφερόντων, θα έτειναν να αποδεχτούν οι Η.Π.Α. απαιτήσεις της Τουρκίας, που θα ήταν μοιραίες για την Ελλάδα.
Ενέταξε, λοιπόν, τη χώρα στην Ε.Ο.Κ. χωρίς να απασχοληθεί με λεπτομέρειες, πώς δηλαδή η χώρα θα αντιμετωπίσει το σοκ της ένταξης, την συνύπαρξη, δηλαδή, με χώρες που την υπερέβαιναν σημαντικά, καταθλιπτικά θα λέγαμε, σε επίπεδο ανάπτυξης. Με την ένταξη αισθανόταν ότι το έργο του είχε τελειώσει, ότι το μείζον θα επιτευχθεί. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, διαπιστώνουμε, ότι οι πολιτικοί λόγοι, που ώθησαν τον Καραμανλή να προβεί στο εγχείρημα, παραμένουν ανικανοποίητοι. Τα σύνορά μας παραμένουν το ίδιο και περισσότερο αμφισβητούμενα από την Τουρκία. Οι αμυντικές μας δαπάνες είναι το ίδιο υψηλές, όσο ήταν πριν την ένταξη.
Η πολιτική ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ίδιο μακριά όσο τότε και οι αμερικανοί εξακολουθούν να είναι ρυθμιστικός παράγων στην περιοχή. Μένουν, συνεπώς, οι οικονομικές επιπτώσεις, οι λόγοι δηλαδή που ο Καραμανλής δεν έβαζε σε προτεραιότητα ή και θεωρούσε αρνητικούς όταν προχωρούσε στην ένταξη. Για να είμαστε ακριβέστεροι, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, πόσο απαράσκευοι είμαστε.
Επιπλέον, σήμερα, η περιπέτεια στο Κόσσοβο δείχνει την πλήρη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συγκροτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική.
Αυτή η θεώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έγινε από τον Κων/νο Καραμανλή, ότι, δηλαδή, αποτελεί ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, με το περιεχόμενο που αναπτύξαμε, υιοθετήθηκε από όλες τις Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία και πίστη. Βεβαίως, καταβλήθηκαν προσπάθειες μερικής εξισορρόπησης των οικονομικών συνεπειών της ένταξης, κάτι που οδήγησε πρώτα στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και ύστερα στο γνωστό Πακέτο Ντελόρ, στο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και σήμερα στην προοπτική του Πακέτου Σαντέρ.
Αλλά, καθαρά ποιοτικά, και σήμερα, ακόμη, με Κυβέρνηση Σημίτη, ο αφορισμός "ύψιστος εθνικός στόχος η ΟΝΕ" έχει την ίδια πολιτική βάση.
Συνθήκες του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ - Παγκοσμιοποίηση και Ο.Ν.Ε. - Καμπή στην Εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ενοποίησης - Ελληνικές Θέσεις
Η συνθήκη του Μάαστριχ του 1992 είναι κορυφαίος σταθμός στην πορεία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Η σχετική συνθήκη, που φιλοδοξεί να είναι το θεμέλιο για την ευρωπαϊκή ενοποίηση, έχει δυο σκέλη.
Το ένα σκέλος αποτελείται από ευχολόγια για κοινές πολιτικές, όπως π.χ. στην εξωτερική πολιτική, στην άμυνα αλλά και αλλού, που παραπέμπονται, όμως, στο αβέβαιο μέλλον.
Το δεύτερο σκέλος αποτελείται από την Οικονομική και Νομισματική Ένωση, την περίφημη Ο.Ν.Ε., που εισάγεται άμεσα, με την προϋπόθεση ικανοποίησης μιας σειράς 5 οικονομικών δεικτών.
Με την Ο.Ν.Ε., τέλος, εισάγεται το ενιαίο νόμισμα, το ευρώ, το οποίο θα υποκαταστήσει τα νομίσματα των κρατών - μελών, που θα συμμετέχουν σε αυτήν.
Η Συνθήκη του Μάαστριχ καθιερώνει, επίσης, τον νεοφιλελευθερισμό ως μοναδικό τρόπο σκέψης, καταλύοντας έτσι τη δημοκρατία. Στις 2 - 5 - 1998, 11 χώρες εντάσσονται στη ζώνη του ΕΥΡΩ. Η χώρα μας το επιθυμεί, αλλά δεν ικανοποιεί ακόμη τις προϋποθέσεις, ενώ η Βρετανία, η Σουηδία και η Δανία δεν επιθυμούν συμμετοχή. Σημαντικό είναι, να εξηγήσουμε το πολιτικό περιεχόμενο της Συνθήκης του Μάαστριχ, γιατί μόνον έτσι μπορούμε να χαράξουμε υπεύθυνη πολιτική της χώρας.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι, ότι η συνθήκη αυτή υπογράφεται το 1992, όταν η Σοβιετική Ένωση δεν υπάρχει πια, η Ανατολική Ευρώπη έχει ανεξαρτητοποιηθεί, η Γερμανία έχει ενωθεί και ο διπολικός κόσμος ανήκει στην ιστορία. Με άλλα λόγια, οι μεταπολεμικές ισορροπίες είχαν ήδη καταρρεύσει και μαζί τους οι ισορροπίες που έκαναν εφικτή και βιώσιμη την τότε Ε.Ο.Κ. και τις οποίες περιγράφουμε στο κεφάλαιο 2 του παρόντος.
Οι Αμερικανοί, βλέποντας την επικείμενη κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, μαζί με την Βρετανία, που για λόγους ύψιστων εθνικών συμφερόντων της υποχρεωτικά τούς ακολουθεί, είχαν από τα τέλη της δεκαετίας του 80 προωθήσει την παγκοσμιοποίηση, που στο θεσμικό επίπεδο εκφράζεται με την αντικατάσταση της παλαιάς ΓΚΑΤΤ, με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου, και σημαίνει απόλυτη και ακώλυτη μετακίνηση αξιών και αγαθών παγκοσμίως.
Η παγκοσμιοποίηση μεγιστοποιεί το συγκριτικό πλεονέκτημα των Η.Π.Α. με την τεράστια εσωτερική αγορά, τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, τα απεριόριστα κεφάλαια και το δολάριο σαν αποθεματικό νόμισμα. Στόχος της κίνησης, η άρση των επιπτώσεων της κατακόρυφης αύξησης του πολιτικού βάρους της Γερμανίας εντός Ευρωπαϊκής Ένωσης και, φυσικά, της Ιαπωνίας, στο χώρο της Νοτιοανατολικής Ασίας.
Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης δημιούργησε τεράστιο γεωπολιτικό κενό στην Ευρώπη και την Ασία και η παγκοσμιοποίηση έρχεται να το καλύψει. Αν το πετύχει, όμως, είναι ακόμη άδηλο. Αυτή την στιγμή, βρισκόμαστε στη μέση του δρόμου. Η κρίση στην Ασία, τη Ρωσία και την Λατινική Αμερική είναι μάχες αυτού του πολέμου.
Επιστρέφοντας, τώρα, στην Ο.Ν.Ε., μπορούμε να την δούμε στα πολιτικά της πλαίσια και να την κατανοήσουμε.Για τους λόγους που αναφέραμε, στο λεγόμενο Διευθυντήριο των Βρυξελλών υπάρχουν δύο στρατηγικές για το μέλλον της Ευρώπης.
Μια στρατηγική του άξονα Βερολίνο - Παρίσι, στοχεύει σε ένα είδος πολιτικής ένωσης της Ευρώπης.
Μια δεύτερη στρατηγική, με κέντρο το Λονδίνο, αλλά με "ατλαντικό βάθος", στοχεύει σε μια Ευρώπη, που θα είναι ένας ενιαίος χώρος ελεύθερων συναλλαγών, με στενές σχέσεις με την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Κάθε στρατηγική έχει ιδιαίτερες απόψεις για την κοινή εξωτερική και αμυντική πολιτική.
Το δίπολο ΝΑΤΟ - ΔΕΕ θα μας απασχολεί επί όσον χρόνο δεν ξεκαθαρίζονται οι γερμανικές φιλοδοξίες και ο γαλλικός ρόλος στη διαδικασία της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Στην πορεία της Ευρώπης προς το ακόμη αδιευκρίνιστο μέλλον, έγινε ένας διπλός συμβιβασμός.
Το Λονδίνο δέχθηκε τη συνθήκη του Μάαστριχ και την ΟΝΕ, λαμβάνοντας σαν αντάλλαγμα από την άλλη πλευρά, από το Βερολίνο και το Παρίσι δηλαδή, την έγκριση για τη συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη νέα συμφωνία της GATT ή τον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου ή, αλλιώς, στην παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, κάτι που ήταν βασική αμερικανική απαίτηση.
Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε, ότι η ΟΝΕ και το Ευρώ ήταν γαλλική απαίτηση του Μιττεράν, με πολιτικό στόχο να δεσμευτεί η ενοποιημένη πια Γερμανία, σε μια ευρωπαϊκή πολιτική. Ήταν η προσπάθεια της Γαλλίας, να υπάρξει Ευρωπαϊκή Γερμανία και όχι Γερμανική Ευρώπη, με ενέχυρο την ένταξη του μάρκου στο Ευρώ. Τι ακριβώς θα γίνει, θα το δούμε στο προσεχές μέλλον. Βέβαια, για να είναι σίγουρη η Βρετανία, ότι τα υπεσχημένα θα τηρηθούν, αυτοεξαιρέθηκε από την ΟΝΕ, μαζί με τη Δανία και τη Σουηδία. Η Βρετανία ελπίζει ότι, μέσα σε λίγα χρόνια, θα έχει ολοκληρωθεί θεσμικά η παγκοσμιοποίηση των οικονομιών, οπότε, στο βαθμό που όλος ο κόσμος θα γίνει ενιαία αγορά, η ΟΝΕ μικρό ρόλο θα παίξει, όπως και η ένταξη μιας χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν υπάρξουν αντιστάσεις στην παγκοσμιοποίηση, τότε, το ατλαντικό σκέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μετά από απηνή πόλεμο επιτοκίων και ισοτιμιών προς το Ευρώ, άρα πολλά μέλη στην ΟΝΕ, κάνει τον οικονομικά πόλεμο πιο εύκολο για τους Βρετανούς. Αυτός, άλλωστε, είναι ο φόβος της Μπούντεσμπανκ, που απαιτεί σκληρό Ευρώ και άρα λίγα μέλη. Το Ευρώ δεν ήταν γερμανική απαίτηση, αλλά γαλλογερμανικός συμβιβασμός. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε.
Τα παραπάνω σημαίνουν, ότι η ΟΝΕ, με τα μέλη που τελικά θα ενταχθούν, θα αποτελέσει τον έναν κύκλο και ότι θα υπάρξει και δεύτερος, με κέντρο το Λονδίνο. Σίγουρα, όμως, θα υπάρξει και τρίτος, με τα μέλη που θα προκύψουν από τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Άρα, βέβαιο είναι, ότι η παραμονή μας εκτός ΟΝΕ μόνον απομόνωση δεν σημαίνει.
Ας προχωρήσουμε, όμως, παρακάτω, με τα δεδομένα της ΟΝΕ.
Ιδρύεται η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, που η ανεξαρτησία της είναι κατοχυρωμένη από τη Συνθήκη του Μάαστριχ και η οποία έχει την ευθύνη της νομισματικής πολιτικής, για όλη τη ζώνη του ΕΥΡΩ. Αυτό σημαίνει, ότι η Ευρωπαϊκή Τράπεζα θα αποφασίζει, με βάση τη σταθερότητα του ΕΥΡΩ και τα κράτη - μέλη πρέπει να ρυθμίζουν την δημοσιονομική πολιτική, αλλά και τις άλλες πολιτικές τους, με τέτοιο τρόπο, ώστε να συντονίζονται με τη νομισματική πολιτική της Ευρωπαϊκής Τράπεζας. Τελικά, τα Υπουργεία Οικονομικών στη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα συντάσσουν προϋπολογισμούς, χωρίς να διαθέτουν βασικά εργαλεία πραγματοποίησής τους. Θα πρέπει, να γίνει κατανοητό, ότι η οικονομική πολιτική θα χαράσσεται από την Κεντρική Τράπεζα και τα Υπουργεία Οικονομικών θα εκτελούν.
Τέλος, υπάρχει το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης, που προβλέπει τον περιορισμό των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, χωρίς ημερομηνία λήξης και ποινή στον παραβάτη.
Υπό το καθεστώς του ενιαίου νομίσματος, η νομισματική πολιτική, για ολόκληρη τη ζώνη του ΕΥΡΩ, θα έχει κύριο σκοπό τη σταθερότητα των τιμών. Επειδή, η εισαγωγή του ΕΥΡΩ βρίσκει τις επιμέρους οικονομίες σε διαφορετικές φάσεις ανάπτυξης, μπαίνει θέμα άμεσων διαρθρωτικών αλλαγών της χρηματοοικονομικής αγοράς, της αγοράς εργασίας και της αγοράς προϊόντων. Ουσιαστική κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση.
Θα πρέπει να αντιληφθούμε, ότι όλα τα παραπάνω και το κράτος πρόνοιας θα πρέπει να καταργηθούν, ως δήθεν αγκυλώσεις, που η διατήρησή τους θέτει σε κίνδυνο τη σταθερότητα των τιμών στη ζώνη του ευρώ, μιας και παράγουν ελλείμματα και μειώνουν την ανταγωνιστικότητα.
Μένει, βέβαια, το ερώτημα, τί θα συμβεί και για το κράτος - μέλος, αλλά και για την ευρύτερη ζώνη του ΕΥΡΩ, όταν αυτές οι αλλαγές αποδειχθούν ανέφικτες ή αδύναμες, λόγω μεταστροφής του εκλογικού σώματος. Μην ξεχνάμε, ότι έχουμε να κάνουμε με δημοκρατικές κυβερνήσεις, που επιβεβαιώνονται με την ψήφο του λαού. Αλλά και οι Έλληνες επιχειρηματίες πρέπει να αναρωτηθούν για το μέλλον τους, με τα δεδομένα αυτά. Όσοι νομίζουν, ότι θα διασωθούν, είναι πολύ γελασμένοι. Τέλος, υπάρχει το θέμα των συναλλαγματικών ισοτιμιών του ευρώ προς το δολάριο και το γιεν, αλλά και του ευρώ με τα νομίσματα των χωρών - μελών της Ενωμένης Ευρώπης, που δεν συμμετέχουν στην ΟΝΕ.
Αστάθεια στη σχέση με το δολάριο ή το γιεν, που μπορεί να μην οφείλεται καθόλου σε ευθύνη του ευρώ, αλλά στις προτεραιότητες που βάζει η πολιτικής της Ουάσιγκτον ή του Τόκιο, θα υποχρεώνει σε δραστική μεταβολή πολιτικών εντός ζώνης ΕΥΡΩ.
Ας δούμε, τι γίνεται σήμερα με την ασιατική κρίση και την πρωτοφανή κατρακύλα του γιεν, που, ανεξάρτητα από τα ιαπωνικά προβλήματα, οδηγεί σε ρεκόρ εξαγωγών. Αλλά και την πτώση της αξίας του δολαρίου σε σχέση με το μάρκο, που δυσχεραίνει τις εξαγωγές στις Η.Π.Α. και δημιουργεί ύφεση στην Ευρώπη. Όλα αυτά είναι ζητήματα, που κάνουν το Ευρώ μια περιπέτεια άγνωστης έκβασης και τούτο γιατί έχουμε στην προκειμένη περίπτωση μια ιστορικών διαστάσεων πρωτοτυπία. Αντί, δηλαδή, η νομισματική ένωση να είναι η κατάληξη της πολιτικής ένωσης και της πραγματικής σύγκλισης των επιπέδων ανάπτυξης, προηγήθηκε για να εκβιαστεί η πολιτική ένωση, ή για να ικανοποιηθεί η ανάγκη ενοποίησης της Γερμανίας.
Ας έλθουμε τώρα στα δικά μας, στην πολιτική της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Θα την δούμε από δύο σκοπιές, την σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής και την σκοπιά της οικονομίας. Πρώτα θα αναφερθούμε στην σκοπιά της εξωτερικής πολιτικής.
Η λογική, που επικρατεί, είναι, ότι η ένταξη στην ΟΝΕ είναι ο υπέρτατος εθνικός στόχος, η επιτυχία του οποίου αξίζει κάθε θυσία και παραχώρηση. Αυτή έχει την απόλυτη προτεραιότητα, περισσότερο ακόμη και από την ανάσχεση του τουρκικού επεκτατισμού. Λόγω αυτής, έχουν ανατραπεί όλες οι προτεραιότητες, που ίσχυαν για δεκαετίες στην ελληνική εξωτερική πολιτική. Η πολιτική αυτή γίνεται ακόμη πιό επικίνδυνη, αν λάβουμε υπόψη, ότι εκφράζει ένα μόνο τμήμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την Γερμανική δηλαδή άποψη, ή έστω την γαλλογερμανική. Πολιτικά σημαίνει τα εξής.
Η Γερμανία είναι τελεσίδικα η επικυρίαρχη και πολιτικά δύναμη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αφού είναι επικυρίαρχη οικονομικά. Η ενοποίηση θα γίνει, λοιπόν, με κέντρο το Βερολίνο και μάλιστα στο προβλεπόμενο μέλλον. Η Ο.Ν.Ε. είναι το υπόβαθρο άσκησης καταναγκασμού ενοποίησης και, συνεπώς, αφού η πλειοψηφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα 12 μέλη δηλαδή, προσχωρούν, αργά ή γρήγορα θα προσχωρήσουν αναγκαστικά και οι άλλοι, ή και να μην προσχωρήσουν, ή ακόμη και αν φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ελλάδα θα είναι με τούς περισσότερους. Μετά, όμως, τον έλεγχο της οικονομικής πολιτικής από την Γερμανία, η πολιτική ένωση απέχει ένα βήμα. Ας σπεύσουμε, λοιπόν, πριν χαθεί το τρένο.
Γνωρίζει ο κ. Σημίτης, ότι οικονομικά δεν μπορεί η Ελλάδα να αντέξει ούτε βραχυπρόθεσμα την Ο.Ν.Ε., γιατί το κόστος θα είναι τεράστιο. Θέλει απλώς μόνο να μπει για πολιτικούς λόγους και ύστερα θα είναι πια υπόθεση της Γερμανίας να μας φροντίσει. Άρα, να ικανοποιήσουμε στιγμιαία έστω τα κριτήρια του Μάαστριχ και η υπόθεση έκλεισε.
Η Γερμανία πια, ως επικυρίαρχη δύναμη, θα προστατέψει τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης από τούς τρίτους, δηλαδή στην περίπτωσή μας από την Τουρκία. Αλλά και στενά οικονομικά, αφού θα έχει την πολιτική μας ευθύνη, αυτή θα μεριμνήσει. Βλέπουμε, δηλαδή, επανάληψη της λογικής του Κων/νου Καραμανλή, μετά 20 έτη.
Ας θυμηθούμε πάλι τις διατυπώσεις του Καραμανλή, "σας πέταξα στην θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε", ή "στην Ε.Ο.Κ. μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Ας βάλουμε όπου θάλασσα και Ε.Ο.Κ. τη λέξη Ο.Ν.Ε. και έχουμε την θέση Σημίτη για το θέμα.
Με αυτές τις διορθώσεις, όσα ελέχθησαν στο κεφάλαιο 3 τού παρόντος, για τη λογική της προσέγγισης Καραμανλή στο θέμα Ε.Ο.Κ. τη δεκαετία του 80, ισχύουν πλήρως. Παρεμπιπτόντως, αυτές είναι στην ουσία τους και οι θέσεις της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού.
Ας δούμε, τώρα, ποιοι είναι οι κίνδυνοι αυτής της θεώρησης.
Αποδέχεται αξιωματικά, ότι η Γερμανία είναι η διάδοχη δύναμη των Η.Π.Α. στην Ευρώπη και ότι αυτό περίπου έγινε ήδη αποδεκτό. Ότι, δηλαδή, οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν αυτό πού δεν κατάφεραν δύο παγκόσμιοι πόλεμοι. Δηλαδή, την Γερμανία να ενσωματώνει τον χώρο τον Κεντροευρωπαϊκό, αλλά και της εγγύς Ανατολής, δηλαδή, τα Βαλκάνια και την Τουρκία, να ακουμπά τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και, με δεδομένη την αδυναμία της Ρωσίας, να μεταβάλει και αυτήν σε μια αχανή αγορά πρώτων υλών. Πιο συνοπτικά, ότι οι Η.Π.Α. αποδέχθηκαν το γεγονός, ότι η Γερμανία, με ενσωμάτωση των υπολοίπων Ευρωπαϊκών οικονομιών, είναι η διάδοχη δύναμη σε αυτό το τμήμα του πλανήτη. Αν, μάλιστα, προσθέσουμε και το γεγονός ότι το ΕΥΡΩ θα υποκαταστήσει το δολάριο, τότε μπορούμε να πούμε, ότι οι Η.Π.Α. βρίσκονται ήδη σε πορεία μετάπτωσης από υπερδύναμη σε μεσαία δύναμη. Πολύ περισσότερο αν στις σκέψεις αυτές προσθέσουμε και ανάλογες φιλοδοξίες και βλέψεις στην Άπω Ανατολή από την Ιαπωνία.
Εμείς πιστεύουμε, ότι τέτοιες εκτιμήσεις είναι τουλάχιστον πρόωρες και επικίνδυνες. Η κρίση στην Ασία, την Ρωσία, την Λατινική Αμερική, οι μεταπτώσεις της τιμής του δολαρίου, η ραγδαία πτώση της τιμής του πετρελαίου και άλλων βασικών πρώτων υλών, η ανασφάλεια για το μέλλον του Ρωσικού καθεστώτος, οι διάφορες κρίσεις στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή και στο Αιγαίο, η θέση της Βρετανίας, της Δανίας και της Σουηδίας εκτός ΕΥΡΩ, είναι μάχες του ίδιου πολέμου, που γίνεται στη σκιά. Και για να είμαστε ειλικρινείς, ο φόβος της Μπούντεσμπανκ και η απαίτηση για υψηλά επιτόκια και αυστηρή τήρηση της συνθήκης του Μάαστριχ εκεί βρίσκεται.
Άποψή μας είναι, ότι οι Η.Π.Α. θα αγωνιστούν σκληρά για τον παγκόσμιο ρόλο τους. Ιδιαίτερα, θα παλέψουν για τον ρόλο του δολαρίου και τον απόλυτο έλεγχο των πηγών και των οδών μεταφοράς του πετρελαίου. Οι Η.Π.Α. θα δώσουν δηλαδή μάχη για την εγγύς και Μέση Ανατολή.
Τα Βαλκάνια αλλά και το Αιγαίο, συνεπώς, θα είναι εστία αναταραχής και κινδύνων, επί όσο χρόνο θα παραμένει η αμφισβήτηση. Πέραν όμως απ' αυτά, οι Η.Π.Α. θα προτιμήσουν ακόμη και αλλαγή καθεστώτος στην Ρωσία, ακόμη και επιστροφή της στον ολοκληρωτισμό, ώστε να αναβιώσει ο ψυχρός πόλεμος με τη σύγχρονη μορφή π.χ. ενός εθνικιστικού καθεστώτος στη Ρωσία παρά την παράδοση της Ευρώπης σε μια δύναμη. Ο τρόπος με τον οποίο, μετά την τελευταία νομισματική κρίση, εγκαταλείφθηκε η Ρωσία, πρέπει να μας προκαλεί σοβαρές σκέψεις.
Ας δούμε, όμως, το ζήτημα και από την οικονομική άποψη.
Οι επιπτώσεις της Συνθήκης του Μάαστριχ στην οικονομία και στη χώρα μας είναι προφανείς :

1. Κατάργηση όλων των κρατικών ρυθμιστικών παρεμβάσεων και επιβολή αυτού, που λέγεται απορύθμιση. Αυτό σημαίνει, στην πράξη, ο νεοφιλελευθερισμός. Όλα τα ρυθμίζει η αγορά. Μια επικίνδυνη πολιτική για όλους, ιδιαίτερα, όμως, για αναπτυσσόμενη χώρα, όπως η Ελλάδα
2. Συρρίκνωση, μέχρις εξαφάνισης, του Κράτους Πρόνοιας, διότι παράγει ελλείμματα και μειώνει την ανταγωνιστικότητα
3. Περιοριστική εισοδηματική πολιτική - αλλιώς λιτότητα - απροσδιόριστου χρόνου
4. Ανατροπή εργασιακών σχέσεων, με κατάργηση δικαιωμάτων των εργαζομένων, δεκαετιών. Π.χ. οκτάωρο, άδειες, δώρα Πάσχα - Χριστουγέννων, ασφαλιστική υποχρέωση εργοδότη, συνθήκες εργασίας, επιδόματα, προστασία γυναικείας εργασίας. Αυτή είναι η απορύθμιση στην Πράξη
5. Αδυναμία συγκρότησης αναπτυξιακής πολιτικής
6. Συρρίκνωση παραγωγικής βάσης της οικονομίας και αφελληνισμό της
7. Ανεργία σε διψήφια νούμερα και μόνιμη βάση
8. Συρρίκνωση της αγροτικής παραγωγής, μείωση του αγροτικού πληθυσμού και ερήμωση της υπαίθρου
9. Νομισματικές κρίσεις, από την ενίσχυση του χρηματιστηριακού και κερδοσκοπικού κεφαλαίου, που δημιουργεί κέρδη από τις κρίσεις
10. Διάσπαση της κοινωνικής συνοχής από την κατάλυση της κοινωνίας της αλληλεγγύης
11. Εγκληματικότητα και περιθωριοποίηση ευρύτατων κοινωνικών στρωμάτων

Αλλά, δεν είναι μόνον αυτά.
Προσπαθούμε, με κάθε είδους λογιστικά τερτίπια, να δείξουμε ότι πιάνουμε τα νούμερα. Με ιδιωτικοποιήσεις, που θα βελτιώνουν την εικόνα του προϋπολογισμού, δηλαδή ευημερία αριθμών μιας χρήσης, με συναλλαγματική πολιτική, που είναι πρόσκληση στους κερδοσκόπους, για επίθεση κατά της δραχμής, με μείωση και βασικών κρατικών λειτουργιών, στην παιδεία, την υγεία, την πρόνοια, τις συντάξεις, αλλά και την άμυνα, προσπαθούμε να δείξουμε ότι ακουμπήσαμε τον πήχυ στο επίμαχο ύψος.
Διακινδυνεύουμε κοινωνική έκρηξη, εκτιθέμεθα σε πιέσεις στο Αιγαίο, την Θράκη και στην Κύπρο, οπισθοχωρούμε σε καίρια ζητήματα, με κριτήριο τους δείκτες. Και, ύστερα, εξουθενωμένοι, χωρίς εφεδρείες, θα παραδώσουμε τα κλειδιά στις Βρυξέλλες, για να γίνει η χώρα η μακρινή επαρχία τους.
Αυτό είναι το όραμα, η νέα εθνική στρατηγική του ΠΑΣΟΚ, της Νέας Δημοκρατίας και τμήματος του Συνασπισμού. Και αν επανακάμψει η διεθνής κρίση, κάτι πολύ αναμενόμενο, τι γίνεται; Πώς θα αντισταθούμε;
΄Η πώς αντιμετωπίζεται μια υποτροπή της κρίσης στο Αιγαίο, όταν οι Τούρκοι, οι οποίοι παρακολουθούν, την αποπειραθούν πιστεύοντας, ότι και τότε η ΟΝΕ θα έχει προτεραιότητα και εμείς δεν θα αντισταθούμε ;
Η πολιτική αυτή, κάτω από τις σημερινές συνθήκες της διεθνούς ζωής, είναι τζόγος επικίνδυνος ως θανατηφόρος. Όσον αφορά το Άμστερνταμ, δεν δικαίωσε τα αναμενόμενα. Το Άμστερνταμ όφειλε, κατά την πρόβλεψη της Συνθήκης του Μάαστριχ, να είναι η συνθήκη πολιτικής ένωσης, αυτή που θα προδιέγραφε τις διαδικασίες πολιτικής ενοποίησης. Δυστυχώς, η πανηγυρική επιβεβαίωση της αδυναμίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης να είναι κάτι περισσότερο από ζώνη ελεύθερων συναλλαγών, με κάποια από τα κράτη της να διαθέτουν και κοινό νόμισμα, το ευρώ. Έτσι, η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργεί ως ένας μηχανισμός, που υπηρετεί τα συμφέροντα του διεθνούς χρηματιστηριακού, τραπεζικού και πολυεθνικού, μεταπρατικού κεφαλαίου, σε βάρος των απλών ανθρώπων.
Το Κόσσοβο δείχνει, ότι, δυστυχώς, η Ευρωπαϊκή Ένωση επέλεξε να είναι πολιτικός νάνος. Ιδιαίτερα τα μικρά κράτη δεν πρέπει να το ξεχνούν.
Θέσεις του ΔΗΚΚΙ για την Ενωμένη Ευρώπη
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω καταλήγουμε στα εξής:
Στα προηγούμενα κεφάλαια προσπαθήσαμε να αναλύσουμε το εγχείρημα της ευρωπαϊκής ενοποίησης, μέσα από τις αλληλοσυγκρουόμενες δυνάμεις και στρατηγικές, που διαμόρφωσαν την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αυτό που είναι σήμερα. Προσπαθήσαμε, επίσης, με αντικειμενικότητα, να δούμε την ελληνική πολιτική απέναντι στο εγχείρημα, γιατί, όπως τονίσαμε και στην εισαγωγή, φιλοδοξία του ΔΗΚΚΙ είναι, σε θέματα καίριας σημασίας, να οικοδομεί πάνω στο σύνολο των εθνικών δυνάμεων και προσπαθειών.
Συνοψίζοντας όλα τα παραπάνω, καταλήγουμε στα εξής:

• Η προσπάθεια για την ευρωπαϊκή ενοποίηση θα προκύπτει κάθε φορά από την συνισταμένη των συμφερόντων και επιρροών των μεγάλων διεθνών οικονομικών και πολιτικών κέντρων. Η ευρωπαϊκή ενοποίηση δεν είναι μόνο θέμα πολιτικής βούλησης, αλλά κυρίως συσχετισμού δυνάμεων
• Η πρώτη φάση είχε σαν όραμα, για το απώτερο αδιευκρίνιστο μέλλον, περισσότερο σαν ευχή, την πολιτική ένωση και σαν ουσιαστικό περιεχόμενο την δημιουργία μιας μεγάλης και ευημερούσας αγοράς
• Η δεύτερη φάση, που συνδυάζεται με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης και την επανένωση της Γερμανίας, βάζει για πρώτη φορά το ζήτημα της πολιτικής ένωσης σε ρεαλιστική βάση. Βάζει, όμως, ταυτόχρονα και σειρά θεμάτων, όπως, πρώτιστα, τη σχέση με τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία σε δεύτερο βαθμό. Μένει ανοιχτό το ερώτημα, πόσο μαχητικά θα διεκδικήσει η Γερμανία τον πολιτικό ρόλο, που αντιστοιχεί στην οικονομική της δύναμη, αλλά και τι θα θεωρήσουν οι Ηνωμένες Πολιτείες εύλογο να παραχωρήσουν. Είναι σημαντικό να προσθέσουμε, ότι ανάλογες διεκδικήσεις νέου ρόλου μπαίνουν και από την Ιαπωνία και αυτό περιπλέκει την κατάσταση
• Η νέα αυτή φάση θα κρατήσει για απρόβλεπτο χρόνο και θα έχει ένταση και θύματα, γιατί και τα τρία κέντρα, που παλεύουν για την ηγεμονία, είναι σε πλήρη άνθηση οικονομική. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι εκδήλωση αυτής της διαμάχης, γι' αυτό και δεν θα λήξει σύντομα
• Το τέλος αυτής της φάσης θα οριοθετεί και την νέα ισορροπία, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων, και το πραγματικό τέλος του 20ου αιώνα. Χωρίς να μπορούμε να προβλέψουμε το ακριβές περιεχόμενο, μπορούμε να πούμε, ότι κανείς δεν θα κερδίσει πλήρως, αλλά και κανείς δεν θα χάσει πλήρως. Το πιθανότερο είναι ,λοιπόν, οι ζώνες οικονομικής επιρροής στην Ευρώπη και την Νοτιοανατολική Ασία
• Μέχρι, όμως, να διαμορφωθεί η νέα ισορροπία, φυσικό είναι να υπάρξουν θύματα πολλά, όπως, για παράδειγμα, σήμερα είναι οι πρώην "τίγρεις" της Νοτιοανατολικής Ασίας. Πολλοί θα είναι οι αναλώσιμοι και αυτό θα είναι οδυνηρό γι' αυτούς. Προσπάθειες ετών θα κονιορτοποιηθούν και ολόκληρες κοινωνίες θα ισοπεδωθούν. Ιδιαίτερα οι μικροί λαοί πρέπει να είναι πολύ προσεκτικοί. Τα προηγούμενα ισχύουν ιδιαίτερα για μας, που, εκτός από οικονομικά, έχουμε και εθνικά ζητήματα ανοιχτά
• Η Ελληνική πολιτική για την Ενωμένη Ευρώπη, όπως αυτή εκφράστηκε από τις Ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι και σήμερα, είχε και έχει για την Ευρωπαϊκή Ένωση το όραμα του καταφυγίου από τον Τουρκικό κίνδυνο και του χρηματοδότη για την υπέρβαση της καθυστέρησης
• Η σημερινή κυβέρνηση, μηδενίζοντας τους κινδύνους που υπάρχουν, βάζει τα πάντα σε μια εκδοχή λύσης, ότι η Γερμανία θα κερδίσει την παρτίδα. Ότι, δηλαδή, θα ηγηθεί, τελικά, σαν κυρίαρχη οικονομικά και πολιτικά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι θέση, που, με τα σημερινά δεδομένα, είναι επικίνδυνη και βλαπτική για τα εθνικά μας συμφέροντα, αφού προκαλεί εχθρότητες, που μπορεί να γίνουν μοιραίες. Ταυτόχρονα εξαντλεί το παραγωγικό δυναμικό της χώρας και διαλύει την κοινωνική συνοχή

Τι κάνουμε συνεπώς; Ποια γραμμή πλεύσης ακολουθούμε στους δύσκολους καιρούς που έρχονται;
Το ΔΗΚΚΙ έχει όραμα για την ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Πιστεύουμε ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση είναι εφικτή μόνον πάνω στις αρχές της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της δημοκρατίας, της ελευθερίας, του αλληλοσεβασμού και της σύνθεσης των πολιτισμών, χωρίς προκαταλήψεις. Γι' αυτό πιστεύουμε, ότι ο σοσιαλισμός, με ανθρωπιά και δημοκρατία, εγγυάται την πιο ασφαλή πορεία, στην προσέγγιση του ευρωπαϊκού οράματος. Στα πλαίσια αυτών των αρχών, θα πρέπει να αναζητηθούν οι συγγενείς ιδεολογικά δυνάμεις, για να συνθέσουμε όλοι μαζί την νέα διεθνή των δυνάμεων της εργασίας, της δημιουργίας και του πολιτισμού.
Οι θέσεις μας είναι απλές, σαφείς και κατανοητές από τον Ελληνικό λαό, ο οποίος βάλλεται από μία μοναδικής έντασης πλύση εγκεφάλου, για την σημασία της ΟΝΕ, με διασυρμό ως αναχρονιστή κάθε έστω διστακτικού

• Το ΔΗΚΚΙ είναι κίνημα, που βλέπει θετικά την διαδικασία της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, προς όφελος όλων των κρατών και των ευρωπαίων πολιτών και πιστεύει στην βιωσιμότητά της. Αρκεί οι μεγάλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να πολιτευθούν με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, κάτι που δεν είναι καθόλου βέβαιο και με άξονες την αλληλεγγύη μεταξύ των κρατών και των λαών
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, πρέπει να έχει σαν προϋπόθεση την δημιουργική σύζευξη των εθνικών ιδιαιτεροτήτων των κρατών - μελών, κάτι πού αποκλείει, οπωσδήποτε, ηγεμονισμούς και βιασύνες. Αρνούμαστε την εξέλιξη σε Ομοσπονδία της Ε.Ε. Το Έθνος - Κράτος πρέπει να διατηρηθεί
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, πως, αν παραβλεφθεί ο παραπάνω παράγων, για λόγους αποτελεσματικότητας ή ανταγωνισμού με άλλα κέντρα, ή εθνικιστικού εγωισμού, ή για οικονομικούς λόγους, τα αποτελέσματα θα είναι μοιραία. Ιδέες όπως, να μειωθεί ο αριθμός των επιτρόπων, για να είναι πιο ευκίνητη η Κομισιόν και να μετέχουν μόνο εκπρόσωποι των μεγάλων κρατών, ή να μειωθεί ο αριθμός των επισήμων γλωσσών και τα κείμενα να μεταφράζονται μόνο σε δύο ή τρεις γλώσσες, ή να αποφασίζει η Ευρωπαϊκή Ένωση με βάση πληθυσμιακά κριτήρια, ή να γίνει διευθυντήριο τριών ή τεσσάρων "Μεγάλων", θα είναι θανατηφόρες για την προοπτική της ευρωπαϊκής ενοποίησης
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η μεγαλύτερη εγγύηση για την επιτυχία της Ενωμένης Ευρώπης είναι η σύγκλιση των επιπέδων ανάπτυξης και ευημερίας των λαών και όχι των αριθμών. Αυτό σημαίνει, μεταξύ άλλων, μεταφορά πόρων από τον Βορρά στο Νότο. Ο πλούσιος Βορράς αν ενδιαφέρεται για την προοπτική της πραγματικής Ενωμένης Ευρώπης, πρέπει να περιορίσει την απληστία και να μην αντιμετωπίζει τον Νότο ως αποικία σύγχρονης μορφής. Συνέπεια αυτής της θέσης είναι η ανάγκη αύξησης του προϋπολογισμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι πρέπει να προηγηθεί η εμβάνθυση όλων των πολιτικών για τα σημερινά μέλη, πριν επεκταθεί η Ευρωπαϊκή Ένωση σε νέα διεύρυνση. Η απεριόριστη επέκταση, πολύ περισσότερο όταν αυτή δεν συνοδεύεται από αύξηση πόρων, είναι συνταγή διάλυσης. Ή, στην καλύτερη περίπτωση, έντεχνος τρόπος μετατροπής της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε ζώνη ελευθέρων συναλλαγών
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση θα πρέπει να ορίσει τον γεωπολιτικό χώρο συμφερόντων της και να αναλάβει την ευθύνη της άμυνάς της. Επί όσο χρόνο η άμυνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα είναι στην αρμοδιότητα των ΗΠΑ, δια του ΝΑΤΟ, επί τόσο χρόνο η Ε.Ε θα είναι πολιτικός νάνος και τελικά θα αμερικανοποιηθεί. Οι ΗΠΑ έχουν παγκόσμιο πλέγμα συμφερόντων και, συνεπώς, οι προτεραιότητες Ευρώπης και ΗΠΑ εντός ΝΑΤΟ δεν ταυτίζονται. Αυτό, ανεξάρτητα από το γεγονός ότι το ΝΑΤΟ δεν έχει σήμερα λόγο ύπαρξης, μετά τη διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας. Η ταύτιση τελείωσε με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης
• Είναι αυτονόητο, ότι η Ε.Ε οφείλει να εγγυάται την ασφάλεια των μελών της και τα εξωτερικά σύνορα της Ένωσης έναντι τρίτων μη μελών. Αλλιώς, μακροπρόθεσμα, θα αναζητήσουν τα μέλη αυτά άλλες λύσεις
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η ΟΝΕ είναι μη βιώσιμη στην διάρκεια και διασπαστική της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κάτω από τους όρους που αυτή σήμερα επιχειρείται. Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι όσοι προωθούν το Μάαστριχ και το Άμστερνταμ, ανεξαρτήτως προθέσεων, προωθούν τον κατακερματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η ΟΝΕ είναι μια πράξη βιασμού της ιστορικής εξέλιξης, να επιτευχθεί, δηλαδή, υπέρβαση μιας ιστορικής φάσης από οικονομικό καταναγκασμό. Μοιραία, δεν θα αντέξει στη διάρκεια. Αν η Ε.Ε. δεν αναπτύξει αμέσως τις άλλες πολιτικές, ιδιαίτερα αν υπονομεύσει και δεν αναπτύξει και επεκτείνει και την μοναδική που υπάρχει, την Κ.Α.Π., την Κοινή Αγροτική Πολιτική, τότε η φθορά θα είναι ταχύτατη
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να δείξει το κοινωνικό πρόσωπο και να προωθήσει την κοινωνική αλληλεγγύη μέσα από πολιτικές ανάπτυξης, που αντιμετωπίζουν το πρόβλημα της απασχόλησης, αλλά και της υγείας, της πρόνοιας και ιδιαίτερα του ασφαλιστικού και τέλος του συνταξιοδοτικού της τρίτης ηλικίας. Επίσης, θα πρέπει να προστατεύσει, ουσιαστικά και αποτελεσματικά, το περιβάλλον και την οικολογία γενικότερα. Αν αυτά αφεθούν στις δυνάμεις της αγοράς, τότε αργά ή γρήγορα και το όραμα της Ευρώπης θα ξεφτίσει
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει γρήγορα να καλύψει το δημοκρατικό έλλειμμα στους θεσμούς της, δίνοντας ρόλο ευρύτερο στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και δημιουργώντας και άλλους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς. Δεν είναι δυνατόν να διοικείται η Ευρώπη από ένα συμβούλιο της Ε.Κ.Τ., της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, που κανείς δεν γνωρίζει, ούτε φυσικά εξέλεξε και δεν ελέγχεται δημοκρατικά. Αλλά και η Κομισιόν πάσχει από δημοκρατικές νομιμοποιήσεις. Κυρίως, θα πρέπει να καταργηθεί η μοναδική σκέψη, που επιβάλλει η Συνθήκη του Μάαστριχ, και διατηρήθηκε από την Συνθήκη του Άμστερνταμ, που εξαφανίζει κάθε έννοια δημοκρατίας, αφού απαγορεύει την ελεύθερη επιλογή ιδεολογίας και κοινωνικοοικονομικού συστήματος από τους λαούς της Ενωμένης Ευρώπης, επιβάλλοντας ως υποχρεωτικό σύστημα και ιδεολογία τον νεοφιλελευθερισμό
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει, με πρωτοβουλίες της, να συμβάλει στην λύση παγκοσμίων προβλημάτων, όπως του αναλφαβητισμού, της πείνας, της υγείας, της υπανάπτυξης. Μόνον έτσι ο κόσμος θα γίνει ασφαλέστερος και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα γίνει πρότυπο προς μίμηση
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι θα πρέπει να στηρίζονται οι πρωτοβουλίες πάνω στην έρευνα και την ανάπτυξη, ιδιαίτερα εκείνες που αφορούν τις ιδιαιτερότητες κάθε χώρας, στον γεωπολιτικό και οικονομικό τομέα. Αρνούμαστε την παράδοση της επιστημονικής έρευνας στις πολυεθνικές
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, στην ακώλυτη ανάπτυξη εθνικής στρατηγικής για την παιδεία. Αρνείται την επιβολή προτύπων επιβαλλόμενης ρομποτοποίησης του ανθρώπου, με την κατευθυνόμενη υπερεξειδίκευση
• Πιστεύει το ΔΗΚΚΙ, ότι η Ενωμένη Ευρώπη θα πρέπει να είναι παράγοντας ειρήνης και προόδου, σε όλη την περιοχή της Ευρώπης, όπως την τελευταία την προσδιορίζουμε παραπάνω
• Πιστεύει, τέλος, το ΔΗΚΚΙ, ότι οι παραπάνω στόχοι μπορούν και πρέπει να επιτευχθούν, σε συνεργασία με άλλες πραγματικές προοδευτικές δυνάμεις, στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης
• Το ΔΗΚΚΙ είναι κατηγορηματικά αντίθετο στις νεοφιλελεύθερες Συμβάσεις του Μάαστριχ και του Άμστερνταμ. Οι συμβάσεις αυτές δυναμιτίζουν το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης των λαών, της δημοκρατίας, της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης

Η παγκοσμιοποίηση, που είναι η νέα διεθνής του κεφαλαίου, πρέπει σύντομα να αντιμετωπιστεί, με την νέα διεθνή των δυνάμεων της εργασίας, της δημιουργίας και του πολιτισμού, που υφίστανται τις βάρβαρες και απάνθρωπες συνέπειες αυτής της παγκοσμιοποίησης.
Νέα σχήματα πρέπει να προκύψουν με υπέρβαση προκαταλήψεων ετών.
Η κλίμακα των ενεργειών πρέπει να αλλάξει και από τη στενά εθνική να αποκτήσει ορίζοντα παγκοσμιότητας. Θα χρειαστούν, λοιπόν, πολλές προσπάθειες, αλλά και πνεύμα καινοτόμο και ριζοσπαστικό.
Πρέπει, λοιπόν, το ΔΗΚΚΙ, σαν γνήσια ελληνική προοδευτική δύναμη, να συμβάλλει στην δημιουργία αυτού του νέου προοδευτικού διεθνούς κινήματος, που θα συσπειρώνει τους σημερινούς "μη προνομιούχους", που είναι όσοι δεν αντέχουν στον τύπο "εκσυγχρονισμού", που το διεθνές χρηματιστηριακό και τραπεζικό κεφάλαιο μεθοδεύει.
Επίλογος
Η νέα εποχή έχει ήδη ξεκινήσει και λειτουργεί ως ο "μεγάλος ανατροπέας".
Έργο των προοδευτικών δυνάμεων είναι να κατανοήσουν την νέα εποχή και με νέους αγώνες, σε νέα πλαίσια και δεδομένα, να δώσουν την μάχη για τις ίδιες αρχές και αξίες.
Το ΔΗΚΚΙ καθημερινά αποδεικνύει, ότι είναι εδώ "σαν έτοιμο από καιρό, και θαρραλέο" και με αισιοδοξία δίνει τη μάχη για την νέα εποχή, που θα φέρει και πάλι την αισιοδοξία και το χαμόγελο στους ανθρώπους του μόχθου, της δημιουργίας και του πολιτισμού.
Το ΔΗΚΚΙ λέει :
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΩΝ ΛΑΩΝ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ - ΤΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΑΡΙΘΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΦΤΩΧΕΙΑΣ
ΝΑΙ ΣΤΗΝ ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ - ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ
ΟΧΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΥΤΑΡΧΙΣΜΟΥ - ΤΩΝ ΠΟΛΕΜΩΝ ΚΑΙ ΤΗΣ ΜΟΝΑΔΙΚΗΣ ΝΕΟΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΗΣ ΣΚΕΨΗΣ
ΕΝΩΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΥΡΩ