Ειδικότερα μέσα απ' τον προετοιμαζόμενο αντιασφαλιστικό νόμο, και με την "επικοινωνιακή" βοήθεια των "κατά παραγγελίαν" εκτιμήσεων της Αγγλικής υπηρεσίας, η οποία έχει αναλάβει την μελέτη για το Ασφαλιστικό, μεθοδεύονται:

1. Οι αλλαγές στον τρόπο υπολογισμού της κύριας και της επικουρικής σύνταξης, στο Δημόσιο και στον Ιδιωτικό Τομέα, ώστε να υπάρξει σημαντική μείωση απ' τα αντίστοιχα σημερινά ποσά.
2. Η αύξηση των ορίων ηλικίας για πρόωρη συνταξιοδότηση, ενώ ήδη έχουν αυξηθεί σε ανελαστικά επίπεδα, και μάλιστα σε μια περίοδο έκρηξης της ανεργίας.
3. Η κατάργηση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.
4. Η αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών των εργαζομένων, παρότι αυτές βρίσκονται στα υψηλότερα επίπεδα των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών.
5. Η ελάφρυνση της μεγαλοεργοδοσίας απ' τις ασφαλιστικές εισφορές, οι οποίες εξάλλου δεν είναι ιδιαίτερα υψηλές συγκριτικά με τις Ευρωπαϊκές και μάλιστα όταν η κερδοφορία των μεγάλων επιχειρήσεων στη χώρα μας κινείται σε ύψη ρεκόρ παγκοσμίως.
6. Η ουσιαστική απαλλαγή του κράτους από την υποχρέωση οικονομικής συμμετοχής στην Κοινωνική Ασφάλιση.
7. Η μονιμοποίηση της δέσμευσης των αποθεματικών των Ασφαλιστικών Ταμείων από το κράτος, και η μετακύλησή τους μέσω του Χρηματιστηρίου, προς την ιδιωτική πρωτοβουλία.
8. Η αφαίμαξη από την ιδιωτική ασφάλιση, των Ειδικών Ταμείων.
9. Συνολικά ετοιμάζεται ένα τριζωνικό ασφαλιστικό σύστημα, ανάλογης έμπνευσης με αυτό που πρωτοεφαρμόσθηκε από το καθεστώς της Χιλής, όπου:
   1. Στην πρώτη ζώνη συμμετέχει μία σημαντική μερίδα εργαζομένων η οποία θα αδυνατεί, μέσα και απ' τις νέες ρυθμίσεις, να θεμελιώσει συνταξιοδοτικό δικαίωμα και για την οποία προβλέπεται ως σύνταξη ένα προνοιακού τύπου "επίδομα ελεημοσύνης".
   2. Στη δεύτερη ζώνη αναμένεται να συνωστίζεται το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων, με μία πενιχρή σύνταξη ανταποδοτικού ύψους, ανάλογη με την τότε δυνατότητα του ήδη αποχυμωμένου Ταμείου, και χωρίς την ουσιαστική συμμετοχή κράτους και εργοδοσίας.
   3. Στην τρίτη ζώνη θα υπάγονται όσοι καταφέρουν να συμπληρώσουν την προηγούμενη σύνταξη με πόρους από την ιδιωτική ασφάλιση.

Συμπερασματικά, η κυβέρνηση, με όχημα την ταξική Νεοφιλελεύθερη φιλοσοφία της "ανταποδοτικότητας στην ασφάλιση", και ιδεολογικό σύμμαχο τη Ν.Δ., επιχειρεί μέσω ενός νέου ασφαλιστικού συστήματος, να επιβάλλει την κοινωνία της αβεβαιότητας και του οικονομικού αποκλεισμού για τα 2/3 του πληθυσμού.

Επιχειρεί, σε όφελος του παρασιτισμού και των υπερκερδών της μεγάλης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, να εγκαταστήσει τον τύπο εκείνο της κοινωνίας που κατ' επέκτασιν συνεπάγεται τη μαζική οικονομική πτώχευση και την παραγωγική υπανάπτυξη της χώρας.Ακολουθώντας τις τριτοκοσμικού χαρακτήρα αποτυχημένες κατευθύνσεις της Παγκόσμιας Τράπεζας, του Ο.Ο.Σ.Α. και του Δ.Ν. Ταμείου, αλλά και τα πρότυπα των ιδεολογικών ομολόγων της Β. Ευρώπης όπως διατυπώθηκαν στις συνθήκες του Μάαστριχτ του Άμστερνταμ και της Νίκαιας, η κυβέρνηση, προωθεί μέσω του ασφαλιστικού μία γιγαντιαία ανακατανομή του εθνικού πλούτου. Γενικότερα, προωθεί τη ριζική μετακίνηση του παραγόμενου Εθνικού Προϊόντος, από την εργασία, δηλαδή τον πραγματικό συντελεστή της παραγωγικής διαδικασίας, στην πλασματική οικονομία του Χρηματοπιστωτικού συστήματος και των Πολυεθνικών κολοσσών.

Ωστόσο, στη χώρα μας, όπου το κόστος της εργασίας ανά μονάδα προϊόντος βρίσκεται μόλις στο 40% του αντίστοιχου Ευρωπαϊκού και οι αποδοχές των εργαζομένων μόνο στο 65% των Ευρωπαϊκών, οι εκκολαπτόμενες νεοφιλελεύθερες αλλαγές θα σημάνουν την πλήρη διάσπαση του κοινωνικού ιστού και την άμεση επιστροφή στα αναπτυξιακά πρότυπα του πιο προηγούμενου αιώνα.

Μπροστά σε αυτό το πολιτικό ζήτημα αιχμής, τα κόμματα της αριστεράς, ευρύτερες προοδευτικές δυνάμεις και ανένταχτες πολιτικές προσωπικότητες του τόπου, οφείλουν να συντονίσουν τη δράση τους για την ανάπτυξη και την επιτυχία του αγώνα εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων. Οφείλουν να καταθέσουν μια ολοκληρωμένη σύγχρονη κοινή εναλλακτική πρόταση ανατροπής της επερχόμενης συντηρητικής λαίλαπας και διεκδίκησης μιας άλλης, φιλολαϊκής αναπτυξιακής προοπτικής για την Κοινωνική Ασφάλιση.