Η Ελληνική πολιτική απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση, για την ακρίβεια την τότε Ε.Ο.Κ., συμπυκνώνεται επιγραμματικά σε δύο διατυπώσεις του Κων/νου Καραμανλή, χαρακτηριστικές του ύφους του. "Σας πέταξα στη θάλασσα για να μάθετε να κολυμπάτε". "Στην Ε.Ο.Κ., μπήκαμε για λόγους πολιτικούς, όχι οικονομικούς". Και οι δύο χρονολογούνται αμέσως μετά την συμφωνία ένταξης, που είχε γίνει θέμα αντιπαράθεσης με την τότε αξιωματική αντιπολίτευση, το ΠΑΣΟΚ, που, μάλιστα, δεν είχε παραστεί στην σχετική τελετή.
Οι παραπάνω αφορισμοί έχουν την αξία τους, γιατί εκφράζουν την πολιτική άποψη του Κων/νου Καραμανλή, που προώθησε μια πολιτική, που ξεκίνησε το 1962, με την συμφωνία σύνδεσης και κατέληξε στην ένταξη της χώρας στην Ε.Ο.Κ., το 1980.
Σημαίνουν τα εξής: Είμαστε ανέτοιμοι για την ένταξη. Θα δυσκολευτούμε πολύ. Μπαίνουμε σε βαθιά νερά απροετοίμαστοι. Θα διατρέξουμε σοβαρούς κινδύνους, ακόμη και να μας κοπεί η ανάσα. Ενδεχόμενα, και στενά οικονομικά αν δούμε το ζήτημα, να μην μας συμφέρει. Όμως, πίστευε ο Καραμανλής, ότι αυτή η επιχείρηση, η Ε.Ο.Κ., είναι βιώσιμη, θα μετεξελιχθεί σε πολιτική ένωση, θα αποδεσμευτεί από τις Η.Π.Α. και έτσι η Ελλάδα θα έχει εγγυητές των συνόρων της από την Τουρκική επιβουλή. Αυτοί ήταν οι πολιτικοί λόγοι, που, κατά την άποψή μας, στην κρίση του Κων/νου Καραμανλή, συνηγορούσαν στην αποδοχή του κόστους της ένταξης, που το παραλλήλισε με τους κινδύνους, που αντιμετωπίζει ο αμαθής στην κολύμβηση στη βαθιά θάλασσα, δηλαδή να πνιγεί.
Συνοπτικά, έκρινε, χωρίς να είναι αντιαμερικανός, ούτε κατά την διάνοια μάλιστα, πως οι Η.Π.Α., λόγω του παγκόσμιου πλέγματος συμφερόντων τους, θα προτιμούσαν πάντα την Τουρκία στα πλαίσια της ελληνοτουρκικής διελκυστίνδας. Έτσι, ελπίζοντας στην προοπτική μετεξέλιξης της Ε.Ο.Κ. σε πολιτική δύναμη, εκτιμούσε ότι η Ελλάδα ως εδαφικός χώρος της Ε.Ο.Κ. θα τύχαινε εγγυήσεων της ακεραιότητάς της, που οι Η.Π.Α. δεν μπορούσαν να δώσουν. ΄Η ακόμη, φοβόταν ότι, σε κάποιο συμψηφισμό συμφερόντων, θα έτειναν να αποδεχτούν οι Η.Π.Α. απαιτήσεις της Τουρκίας, που θα ήταν μοιραίες για την Ελλάδα.
Ενέταξε, λοιπόν, τη χώρα στην Ε.Ο.Κ. χωρίς να απασχοληθεί με λεπτομέρειες, πώς δηλαδή η χώρα θα αντιμετωπίσει το σοκ της ένταξης, την συνύπαρξη, δηλαδή, με χώρες που την υπερέβαιναν σημαντικά, καταθλιπτικά θα λέγαμε, σε επίπεδο ανάπτυξης. Με την ένταξη αισθανόταν ότι το έργο του είχε τελειώσει, ότι το μείζον θα επιτευχθεί. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, διαπιστώνουμε, ότι οι πολιτικοί λόγοι, που ώθησαν τον Καραμανλή να προβεί στο εγχείρημα, παραμένουν ανικανοποίητοι. Τα σύνορά μας παραμένουν το ίδιο και περισσότερο αμφισβητούμενα από την Τουρκία. Οι αμυντικές μας δαπάνες είναι το ίδιο υψηλές, όσο ήταν πριν την ένταξη.
Η πολιτική ένωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι το ίδιο μακριά όσο τότε και οι αμερικανοί εξακολουθούν να είναι ρυθμιστικός παράγων στην περιοχή. Μένουν, συνεπώς, οι οικονομικές επιπτώσεις, οι λόγοι δηλαδή που ο Καραμανλής δεν έβαζε σε προτεραιότητα ή και θεωρούσε αρνητικούς όταν προχωρούσε στην ένταξη. Για να είμαστε ακριβέστεροι, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα, πόσο απαράσκευοι είμαστε.
Επιπλέον, σήμερα, η περιπέτεια στο Κόσσοβο δείχνει την πλήρη αδυναμία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να συγκροτήσει ενιαία εξωτερική πολιτική.
Αυτή η θεώρηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως έγινε από τον Κων/νο Καραμανλή, ότι, δηλαδή, αποτελεί ύψιστη πολιτική προτεραιότητα, με το περιεχόμενο που αναπτύξαμε, υιοθετήθηκε από όλες τις Κυβερνήσεις μέχρι σήμερα, με περισσότερη ή λιγότερη προθυμία και πίστη. Βεβαίως, καταβλήθηκαν προσπάθειες μερικής εξισορρόπησης των οικονομικών συνεπειών της ένταξης, κάτι που οδήγησε πρώτα στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα και ύστερα στο γνωστό Πακέτο Ντελόρ, στο κοινοτικό πλαίσιο στήριξης και σήμερα στην προοπτική του Πακέτου Σαντέρ.Αλλά, καθαρά ποιοτικά, και σήμερα, ακόμη, με Κυβέρνηση Σημίτη, ο αφορισμός "ύψιστος εθνικός στόχος η ΟΝΕ" έχει την ίδια πολιτική βάση.